38643Yesj258 Het Was Al Middag, toen Carta ~~~~~~~

TERUGKEERDE
NAAR KFAR NACHOEM.

Hij had Miryams albasten kruik
met nardusolie opgehaald en bracht die naar de slaapkamer waar Boaz lag.
Carta´s gevoelige gezicht weerspiegelde zijn verdriet, toen hij zwijgend
naar de moeder en haar zoontje stond te kijken.

Hij maakte een diepe buiging en vroeg:
´Mag ik iets zeggen, mevrouw Yochannah?´
Ze knikte kort.

´De hele nacht heb ik de Onbekende G d, dé gróte God,
gevraagd of hij mijn Meester wil helpen om de rabbi snèl te vinden. Was híj maar híer!
We hebben zulke geweldige dingen gezien!´ Yochannah, die de moed al opgegeven had,
glimlachte moeizaam. Boaz had geen úúr meer te léven. Zelfs als ze Yesjoea zóuden vìnden,
zouden ze nooit op tijd terug kùnnen zijn in Kfar Nachoem! Miryam stond op & onderbrak ´t
zinloos gebabbel. ¨Bedankt, Carta. Dit is precies wat we nodig hebben.¨ Miyam pakte de kruik,
alsof ze daarmee wilde zeggen dat ze binnen enkele uren het lichaam van Boaz zouden
zalven. Het was de hoogste tijd alle hoop te begraven.
´Graag gedaan, mevrouw Miryam.´

Carta maakte opnieuw een buiging
& liep achterwaarts de slaapkamer uit. Boaz opende zijn mond en
slaakte een gesmoorde kreet. Zijn ogen gingen wijd open & rolden weg. Hij kromde zijn rug en
begon hevig te stuiptrekken. Yochannah schreeuwde om hulp. Miryam snelde toe om hem van
Channah over te nemen en hem op het bed te leggen. Channah huilde: ¨Niet doen! Niet doen!
Niet doen!¨ Even later werd Boaz weer rustig. Yochannah zakte op haar knieën. ¨Toe maar,¨
drong Miryam aan. ¨Ga maar naast hem liggen.¨ Uitgeput van het huilen en besmeurd met
´t braaksel van haar zoon ging Yochannah naast Boaz liggen. Miryam stond naast ´t bed &
keek op hen neer. Wat kon ze eigelijk dóen?
Choesas zou eigenlijk híer moeten zijn.

Opnieuw ging ze in gedachten tegen Marcus tekeer,
omdat híj Choesas meegenomen hàd op zó´n hopeloze missie! ¨Wat kan ik voor je doen?¨
vroeg Miryam. De tranen stroomden over haar wangen. ¨Er vàlt níets meer te dóen.
Ik weet het wel. Laat me maar met rust.¨ Yochannah sloeg haar armen om zijn lijfje
& trok hem dìcht tegen zich áán. ¨Ik wil dat hij voor ´t laatst ìn mijn àrmen in slaap valt.
Dàn wens ik hem... sjaloom.¨

Miryam knikte.
¨Ik ben vlakbij, als je me nodig hebt.¨ Ze zocht naar woorden om Channah te troosten,
maar kon niets meer uitbrengen. Er zat ´n dikke prop in haar keel,
die haar ´t spreken onmogelijk maakte.

Ze streelde Yochannahs arm & trok zich vervolgens terug in het prieel...