25-10-2021

dear diary,

Yup, ik ben een paar dagen afwezig geweest.
proberen te genieten van mijn weekend.
Helaas lukte dat niet zoals ik dat zou willen.
Voelde me weer slecht. Soort van migraine, maar weer zonder hoofdpijn. doodeng. doof gevoel aan de linkerkant van mijn gezicht. Het verpeste toch wel mijn zaterdag en door de nasleep ook mijn zondag.

Vanmorgen weer achter mijn pc gekropen voor werk.
Ook vanmorgen nog niet helemaal lekker. Had lichtelijke paniek aanval uit angst.
Ik heb namelijk 2 jaar geleden een TIA gehad. En ik weet dat ik een risico patiënt blijf, en dat maakt dat ik sowieso al sneller in paniek raak.

27-07-2019. Als de dag van gisteren. Uit het niets, tijdens het naar buiten lopen ineens een raar gevoel in mijn rechterbeen. Ik weet nog dat ik naar mijn been keek, die als een vaatdoek van links naar rechts zwabberde. Ik wilde me nog ergens aan vastgrijpen, maar voordat ik het wist lag ik tussen mijn scooter en de vuilniscontainer op de grond.

Het duurde wel ff voor het besef kwam dat er echt iets mis was. Eigenlijk pas toen ik op mijn werk kwam en ik mijn wonden stond te verzorgen. toen de adrenaline wel gezakt was. Langzaam kwam het besef dat er iets was gebeurd wat niet klopte.

Zo beland je dan in het ziekenhuis, krijg je het ene onderzoek naar het andere. Niets concreets kwam er echt uit eigenlijk. Maar toch gaan ze uit van een TIA.
Deze conclusie hebben ze voornamelijk getrokken naar aanleiding van de hart en vaatziektes aan de kant van mijn moeder.
Grootmoeder overleden aan trombose, oma overleden na meerdere hersenbloedingen, en moeder die al een TIA gehad heeft, meerdere hartinfarcten en een torenhoge bloeddruk.

De vrouwen aan moeders kant zijn niet ouder geworden dan 64, mijn moeder verslaat ze nu met haar 67. Dankzij de medische zorg anno 2021.
Maar een leuk voorruitzicht is het niet. En nu begrijp je waar mijn angst dan ook vandaan komt.

Tuurlijk is dat niet de basis van mijn hyperventilatie en paniekaanvallen, maar het helpt vaak niet echt.

De hyperventilatie en paniekaanvallen is echt pas iets van begin dit jaar. met als klapper met pasen dat ik met een ambulance werd afgevoerd na op de badkamer bij mijn moeder in elkaar gezakt te zijn.
mijn moeder ging trouwens rustig verder met haar eten in de keuken, want stel je voor dat dat zou verpieteren....

Sindsdien is mijn grens nog maar zo klein wat ik nog wel en niet kan. Ik vind het zo ontzettend afschuwelijk. Ik wil dit helemaal niet. Dit ben ik niet. En ik ben ook niet van plan me hieraan over te geven. Ik wil niet dat het mijn leven gaat bepalen, wat het nu wel aan het doen is.

Ik ben zo blij dat ik jou weer gevonden heb als uitlaatklep!
Het doet echt goed. En ik lijk eindelijk mijn woorden weer te vinden.
Je wil niet weten hoeveel dit voor mijn betekend. Ik zat zo ontzettend vast in mezelf!
Ik weet dat ik hier alleen maar sterker uit ga komen hoor!

xxx