20-10-2021

dear diary,

dag 3 alweer.
vandaag eindelijk weer eens een iets betere dag.
Zou het me dan toch helpen, het praten, het schrijven?
Ik ben wel echt doodmoe aan de einde van deze dagen.

Ik ben mezelf aan het openstellen naar mensen om mij heen, ik ben eerlijk hoe slecht het met me gaat en ook waarom. Het lucht op. Ik hoef geen medelijden, maar een beetje begrip zou wel fijn zijn.
Alleen de mensen heel dicht bij mij vertel ik over mijn slechte relatie met mijn moeder. Dit uit zelfbescherming. Helaas ben ik in het verleden vaak bedrogen werden zulke dingen vaak tegen mij gebruikt.

Maar hier durf ik me wel open te stellen. Op een of andere manier geef me dit anoniem bestaan hier me een veilig gevoel. Maar toch ook het idee dat er iemand naar me luistert.

Mijn moeder. Tja, wat kan ik erover zeggen. Ik heb letterlijk een haat-liefde verhouding met haar.
Al van kleins af aan merk ik dat mijn moeder niet is zoals andere moeders. Al wist ik niet waar het hem zo in zat eigenlijk. Dat zie ik nu ikzelf moeder ben wel heel duidelijk.

Al vanaf dat ik me kan herinneren, en ik moet toen echt 2 a 3 jaar geweest zijn, bouw ik al huisjes. zelfs door voorwerpen om mij heen te liggen in een kringetje, bouwde ik mijn eigen "huisje".
Toen ik ouder werd, werden dat voornamelijk "hutten". Heel lang begreep ik niet waarom ik dit deed, maar nu weet ik dat ik dat deed omdat mijn moeder geen grenzen accepteerde. Niets was van mij. Alles was van haar, inclusief ikzelf.
Een eigen willetje hebben bestond bij ons niet. Haar wil was wet. Wat zij zei gebeurde, goedschiks en anders kwaadschiks.

Want ja, mijn moeder had losse handjes. Bij een iets te grote mond (in haar ogen), of een weerwoord, dan kreeg je gewoon een slag voor je gezicht. Boeide soms ook niet wie daar bij was. Een weerwoord werd ook niet geaccepteerd. Zij had het laatste woord, en daar moest je het mee doen.

Toen we ouder werden, liet ze ze ons spreekwoordelijk alle hoeken van de kamer zien hoor.
Met als toppunt dat ik zelfs al eens thuis ben moeten blijven (ik schat in groep 7 ergens) omdat ze me zo hard had geraakt met de onderkant van haar pantoffel, dat ik blauwe afdruk op mijn rug had staan.
Ik mocht toen thuisblijven omdat we gym zouden hebben de dag erna. Daarna werden er gewoon smoesjes verzonnen dat ik uit bed zou zijn gevallen.

Altijd was er die soort van dreiging, bang om iets verkeerds te zeggen of op de verkeerde toon. Bang om iets fout te doen, want zij kon het altijd weer beter. Meestal nam ze je dan ook altijd alles uit handen. We deden het in haar ogen toch nooit goed genoeg.
Altijd voordat we ergens heen gingen de wacht al aangezegd krijgen. Zodat je wist dat als je je niet gedragen had, dat stond je thuis de consequentie te wachten.

En als ik zeg dat alles wat ik kreeg of bezat als kind van haar was, dan meen ik dat ook echt letterlijk.
Kadootjes die ik voor mijn verjaardag kreeg, die hield zij in beheer. Als ik ze al kreeg.
Kadootjes wat ze verschrikkelijk vond waren dingen zoals gipsgieten, kleien, of gelijke dingen die "rotzooi' gaven. Die kadootjes legde ze dan weg.
Zo was ik een keer op een verjaardag van mijn nichtje. Toen zij haar kadootjes openmaakte moest ik werkelijk waar op mijn lip bijten om niets te zeggen, want daar lagen mijn kadootjes die ik voor mijn verjaardag gekregen had.

Ook wanneer je zei, 'dat is van mij', dan werd ze kwaad. Dan zei ze altijd, hier is niets van jou. alles is van mij.
'maar ik heb dat voor mijn verjaardag gekregen'. zei ik dan. En zij antwoorde dan doodleuk: 'Ik heb jou dat feest gegeven, dus wat je krijgt is dan toch ook van mij!?

Zelfs eten en drinken werd tot in de puntjes bepaald. Geen snoep of chips door de week. Had je honger, dan kon je een boterham krijgen.
Drinken? water, melk koffie of thee. fris kreeg je alleen in het weekend. Zomaar de ijskast ingaan? ik zou dat nooit gedurfd hebben, eerlijk waar. alles moest je vragen. En dat heb ik zeker tot groep 8 moeten doen.
Zelf mijn brood smeren? Denk het maar niet. Een mes was echt te gevaarlijk. Ik was werkelijk waar al een jaar of 9 toen ik eindelijk na lang zeuren eens een eigen boterham mocht smeren bij ontbijt.
Dit was op een vakantie in Beekbergen, in een huisje. Ik weet het nog zo goed. Het was gewoon een mijlpaal voor mij .

Maar dat gelde ook voor mijn kleding. Mijn moeder besliste elke morgen wat je aan deed. Daar had je niets over te zeggen. Het ging zelfs zover dat ze me nog aankleedde toen ik 8 jaar oud was.
Je ging op bed zitten en wachtte tot moeder had uitgezocht wat je aandeed. Dan trok ze jou de kleren aan, en was je niet snel genoeg of werkte je niet mee zoals ze dat wilde, dan was er weer dat gescheld en geschreeuw.
Het was nota bene het consultatie bureau die mijn moeder op haar nummer had gezet over het feit dat ik me nog niet eens zelf deed aankleden.

Dan had je nog zoiets als slapen en bedtijd. Moeder besliste wanneer je moe was en moest gaan slapen. al van kleins af aan. 7 uur moesten wij naar bed. school of niet. zomer of winter. 7 uur lag je in bed. Ook dit zeker tot een jaar of 9. oftewel groep 5.
Hoe vaak ik niet boven op mijn kamer buiten de kinderen hoorde spelen. Of ik zette de rolluik op gaatjes zodat ik erdoor naar buiten kon kijken. Maar dit moest je dan wel weer heel stiekem doen, want ze hoorde alles, en controleerde je ook onder aan de trap. Het lichtje mocht niet aan.
Geen deur op het kiertje. Het liefst een pikdonkere kamer. en doodse stilte.
Ik ben zolang bang geweest in het donker, hele nare herinneringen heb ik daaraan. Ik sliep letterlijk onder de dekens om het donker niet te hoeven zien.
Tot ik eens een 'lichtbeertje' kreeg. Dit was een plastic beertje die licht gaf in het donker! Dit beertje maakte mijn leven ineens zoveel aangenamer. Ik zetten hem altijd in het licht van mijn nachtlampje voor het slapen gaan, en had gewoon licht in het donker als ik moest gaan slapen!


-------
Voor vandaag was dit wel even genoeg.
Daar waar ik in het begin niet wist waar ik moest beginnen, rolde de woorden er steeds sneller uit.
Ik had zelfs last van hartkloppingen tijdens het schrijven. Heb ook even pauze moeten nemen.
Het begin is er. Het begin van afsluiting en verwerking.

xxx tot morgen