~
Toen ik wakker werd, wist ik dat het mis was. Ik wist nog niet precies waarom, maar dat merkte ik gauw genoeg. Ineens was er angst. Deze kwam opzetten, zoals de andere buien die k had. Plotseling, zonder waarschuwing of enige directe aanleiding. Het kwam gewoon, en kwam samen met de gedachten.
Eerst kwam dat onbestemde gevoel. Ik kon het nog niet precies plaatsen. Maar het bracht me naar een plaats buiten de wereld. Het was er grijs en er was mist. De mist zorgde voor de overgangen tussen verschillende tinten grijs. Meer zag ik niet.
Het grijs was beangstigend en voelde koud en leeg. Het voelde als door iedereen verlaen.
Maar langzaam trok de mist op en contouren werden zichtbaar. Contouren van mensen. Ze liepen op mij af, maar bleven ver genoeg weg om onherkenbaar te blijven. Ze fluisterden. Ze praatten. Ze riepen naar me. Het merendeel was mannelijk en ze vertelden me: "Je bent niet goed genoeg! Je bent niet goed genoeg! Je bent niet goed genoeg! Kijk hoe onzeker je bent. Niemand wil toch iemand die zo onzeker is als jij? Niemand wil toch omgaan met iemand die zo doet? Je bent niemand. Je hebt geen identiteit! Je bent niet goed genoeg!"
En er was nog meer wat ze zeiden.
En ik was bang voor ze. Hoe langer, hoe banger ik werd. Ik wilde weg, naar iemand vluchten. Maar er was niemand meer, bij wie ik terecht kon. Het enige waarmee ik mezelf kon troosten, was het feit dat deze beelden niet echt waren. En dat was wat ik mezelf bleef inprenten, terwijl de beelden voorbij trokken.
Halverwege de ochtend verdwenen de beelden, samen met de angst. Een onbestemd en naar gevoel is gebleven.
Eerst kwam dat onbestemde gevoel. Ik kon het nog niet precies plaatsen. Maar het bracht me naar een plaats buiten de wereld. Het was er grijs en er was mist. De mist zorgde voor de overgangen tussen verschillende tinten grijs. Meer zag ik niet.
Het grijs was beangstigend en voelde koud en leeg. Het voelde als door iedereen verlaen.
Maar langzaam trok de mist op en contouren werden zichtbaar. Contouren van mensen. Ze liepen op mij af, maar bleven ver genoeg weg om onherkenbaar te blijven. Ze fluisterden. Ze praatten. Ze riepen naar me. Het merendeel was mannelijk en ze vertelden me: "Je bent niet goed genoeg! Je bent niet goed genoeg! Je bent niet goed genoeg! Kijk hoe onzeker je bent. Niemand wil toch iemand die zo onzeker is als jij? Niemand wil toch omgaan met iemand die zo doet? Je bent niemand. Je hebt geen identiteit! Je bent niet goed genoeg!"
En er was nog meer wat ze zeiden.
En ik was bang voor ze. Hoe langer, hoe banger ik werd. Ik wilde weg, naar iemand vluchten. Maar er was niemand meer, bij wie ik terecht kon. Het enige waarmee ik mezelf kon troosten, was het feit dat deze beelden niet echt waren. En dat was wat ik mezelf bleef inprenten, terwijl de beelden voorbij trokken.
Halverwege de ochtend verdwenen de beelden, samen met de angst. Een onbestemd en naar gevoel is gebleven.
15 dec 2013
- meld ongepast verhaal
-
Lezer
zondag 15 december 2013 19:04
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 05 nov 2023 Afbouwen 4: thuiskomen in je hoofd ( 1 )
- O 11 okt 2023 Afbouwen 3 en werken aan een beter functioneren
- O 09 okt 2023 Afbouwen 2
- O 06 okt 2023 Afbouwen ( 2 )
- O 07 aug 2023 Update over het leven
- O 17 mei 2023 Doodmoe
- O 20 sep 2022 Wandelen als medicijn ( 2 )
- O 13 mei 2022 Trouwjurken passen 2 ( 3 )
- O 08 apr 2022 Antigone - reflectie twee jaar later ( 5 )
- O 05 apr 2022 Trouwjurken passen ( 4 )
- O 23 aug 2021 Een bijzonder meisje
- O 12 aug 2021 Maandenlange ruzie
- O 21 apr 2021 Overwegingen rond medicatie 2 ( 2 )
- O 13 apr 2021 Overwegingen rond medicatie ( 3 )
- O 26 feb 2021 Vermoeidheid en nieuwe projectjes ** ( 2 )