Nadenken

Na donderdag heb ik een weekje vakantie. Vakantie! Zo snel na de kerstvakantie alweer. Ik heb nu elke doordeweekse dag iets staan, op vrijdag na, maar ik denk dat ik ook wel wat rust nodig heb.
De maandag ga ik naar het dorp van een vriendin om alle sappige details over mijn date te vertellen, ook al zijn die er niet. De dinsdag ga ik met een andere vriendin shoppen. De woensdag ga ik met nog een andere vriendin lunchen. En de donderdag ga ik met nog een andere vriendin een film kijken.
Ik zie al die mensen niet zo vaak. Ze hebben het altijd druk met school, werk, eentje doet ook aan topsport, dus het is een wonder dat ze een keertje tijd heeft. Ik kijk ernaar uit.

Als ik het zo opschrijf klinkt het alsof ik heel veel vrienden heb, maar als je ze maar eens in het kwartaal/halfjaar ziet, valt dat toch tegen.

Gister lag ik in mijn bed en kreeg ik flashbacks naar alle keren dat mijn ex-huisgenoten vage shit naar me hadden geappt. Ik vroeg me af: wat was nou het raarste dat ze hadden geappt? De hele lange appjes over hoe ik was vergeten schoon te maken sloegen op zijn minst nog ergens op, dus oké, dat ging wel. Maar het ergste vond ik de appjes over dingen waar ze niet daadwerkelijk last van hadden, maar in een alternatief universum wel last van hadden kunnen hebben.
Zo ging ik een keer rond tienen 's ochtends douchen, omdat ik daar zin in had. Toen kreeg ik allemaal appjes, wie er zat te douchen en dat normaal mijn huisgenoot rond dat tijdstip op die dag in de douche moest zijn, omdat ze dan les heeft, maar ze ging vandaag niet naar college, maar dat het fijn zou zijn als hij voortaan niet dan wordt gebruikt.
'...Je kan ook gewoon op de deur kloppen en zeggen dat je haast hebt, dan droog ik me af en is de douche voor jou, aangezien ik alle tijd heb.' was mijn reactie.
Ik weet niet meer wat ze daar op had gereageerd. Volgens mij had ze helemaal niet gereageerd.

Een ander voorbeeld is het tosti-apparaat. Ik heb drie keer een verhaaltje gekregen over dat ik vergeten was het tosti-ijzer schoon te maken en dat als ze hem hadden willen gebruiken het kut was geweest, maar ze hoefden hem niet te gebruiken, maar ik moest hem voortaan schoonmaken, voor het geval ze hem wel wilden gebruiken.
Wat ben ik blij dat die onzin voorbij is. Overigens liet ik dat tosti-ijzer niet drie dagen staan, dat was een halfuur nadat ik hem had gebruikt en was vergeten schoon te maken, omdat ik naar college moest. Dus hij werd anderhalf uur na gebruik nog schoongemaakt. Als ze hem daadwerkelijk in die anderhalf uur hadden willen gebruiken, hadden ze wel een punt gehad, maar nu niet.
Waarom verdedig ik mezelf op dit moment? Geen idee. Omdat ik het gevoel heb dat dat moet? Ik heb nog steeds het idee dat ik degene ben die raar is. Maar ik maakte altijd dingen gewoon schoon als ik ze wilde gebruiken. Ik ben beïnvloed door alle bullshit. Mijn aanwezigheid daar was al een reden om te zeiken.

Mensen vragen me hoe ik het overleef bij mijn ouders, als ik een jaar op kamers heb gewoond. Het is gewoon zo dat mijn ouders veel rustiger en vergeeflijker en gewoon, aardiger zijn dan mijn ex-huisgenoten. Veel chiller. Meestal is het andersom.

Mijn ouders hebben een vakantiehuisje in Limburg geboekt voor in de zomervakantie. Een weekje, op mijn verjaardag kunnen we erin. Ik doe vrij weinig in de zomervakantie, dus waarschijnlijk blijf ik er die hele week. Mijn broer zou kijken of hij langs kon komen, maar ik weet al dat dat betekent dat hij waarschijnlijk niet komt.

Ik heb twee filmpjes gezien van mensen die abstracte kunst maakten met een paletmes. Het ziet er echt heel leuk uit om te doen. Ik heb nog acrylverf en twee canvassen, dus als ik ergens een paletmesje kan scoren, zou ik het ook wel eens kunnen doen. Ik wil ook nog steeds met houtskool schetsen. Ik denk dat deze wat minder precieze methodes beter bij mij als persoon passen.
Want ik ben te ongeduldig voor aquarelverf. Gewoon verven vind ik een beetje saai worden. Potloodschetsen heb ik wel vaak gedaan. Anders moet ik een keertje langs de hobbywinkel. Of bol.com, want het is koud en glad en er rijden minder treinen en we hebben geen hobbywinkel in het dorp.

Ik moest gisteravond huilen omdat ik nadacht over hoeveel steun ik eigenlijk van een zekere dikke kat heb gehad. Ze lag toen ook naast me te spinnen. En ik dacht aan de dagen dat ik heel veel zat te piekeren en ze me hielp door bij me te komen liggen en te knuffelen en het voelde raar om zoveel te geven om een kat.
Aan de andere kant stalkt ze me nu constant. Ze zit nu weer naast me. Ze ligt de hele dag in mijn kamer. 's Avonds sprint ze iedereen voorbij om naar mijn kamer te gaan. Ze mauwt heel veel om mijn aandacht.
Maar ik waardeer haar. Ze is mijn favoriete kat. En ik ben blijkbaar haar favoriete mens.