_-_-_-_-

Net zoals alle buien is deze ook weer overgewaaid. Wanneer ik deze pagina weer open lees ik de titel van mijn laatst geschreven tekst. Ik kan me niet meer herinneren wat de inhoud van het verhaal was.
Ik ken mezelf, ik weet dat zoiets vergeten goed is.

Wanneer ik een gebeurtenis van eerder, kort geleden dan wel, vergeet, weet ik dat het een plekje heeft gekregen. Ik zal nooit zeggen dat het niet belangrijk genoeg was om te onthouden. Ik ben een dromer. Dromen en realiteit liggen vaker dicht bij elkaar dan is voor te stellen. Ben ik een introvert? Als we het hokjessysteem aanhouden misschien wel. Ik zie mezelf zo niet. Ik ben niet bang of ongemakkelijk om aanwezig te zijn in de groep. Ik 'open' betrekkelijk sneller dan de gemiddelde introvert. Maar open is bij mij niet voor alle tijd erna open. Per uur verander ik. Iets met hoog sensitief. Het is wat.

Op het moment dat ik een verhaal schrijf kan het soms even heel heftig zijn. Als je leest met kritisch oog is er duidelijk verschil te zien tussen een verhaal met controle en een verhaal wat mijn laatste redding was. Ik schrijf niet op verplichte of constante basis. Ik schrijf wanneer ik denk dat het tijd is. Het kunnen verhalen zijn die zich opgebouwd hebben, iets kortstondigs (leger van inhoud) of een verhaal dat mij toegang bood tot een stukje onderbewustzijn. Mijn vingers doen het verhalen, mijn gevoel spreekt.

Het is ook een patroon, zo logisch als het mag zijn. Deze week was heel intens met veel ongeluk. Vrouwelijke ongemakken, stres op basis van faalangstigheid voor mijn tentamen van vandaag (gehaald!), een gat tussen de laatste afspraak bij mijn psychotherapeut en de volgende. Ik zit er overigens aan te denken om weer de pil te gaan slikken omdat, na ja bedenk maar redenen waarom ik dat zou doen. Waarom ik het niet deed; ik wilde dichter met mezelf in contact komen, de pil is ook gewoon vergif en ik was toch single en gezien alle drama destijds zat er ook zeker niets nieuws aan te komen.
Zowel hapto therapeut als psychotherapeut wilde iets langer inlassen tussen de afspraken. Ze weten waar ze het over hebben. Ze voelen feilloos aan wanneer ik moet bijkomen. Toch, voelt het als of ik alleen wordt gelaten. Het meest, lege, pijnlijke, beangstigende, verstikkende gevoel wat er voor mij op dit moment is. Moet ik dat aangeven? Op een dag moet ik ook weer zonder ze kunnen. Ik schiet vol. Dit is dus een punt van controle verlies. Ik stop mezelf even.
Ik ben vermoeid. Stres van het tentamen dus, hele middag gezwommen, gouden oorbellen verloren dus alles bij elkaar wel even prima voor de dag.

Het is even goed zo.