<>

Het jaar van, ja dan klinkt het meteen zo, zo standaard. 1 Januari goede voornemens standaard. Het is meer, nu is het moment. Krampachtig houd ik vast aan de enige vorm van toekomst visie die ik bij mij draag.
Ik weet, als mens zijnde die al langer mee gaat in de maatschappij, dat wat ik voel en denk symptomen zijn van een depressie. Dat, wanneer dit langer dan twee weken aan houdt het een depressie wordt genoemd. Langer dan 3 maanden is een chronische depressie. Rationeel sta ik gelijk aan wat ik voel; niets. Prima, zal wel.

Ver weg is er een urge. Ik moet mijn leven omgooien. Alles moet anders. Het is iets wat ik al zo lang als ik mezelf herinner bij me draag. Nieuwe dingen zijn leuk, worden normaal, ik kom vast ik patronen, maak fouten. De fouten bouwen zich op. Tijd om het schip te verlaten. Opnieuw beginnen. Nieuwe omgeving, nieuwe vrienden, nieuw verhaal, nieuwe persoonlijkheid die absoluut leuker moet zijn. Geleerd moet hebben van de fouten, deze keer wordt het feilloos, kan ik iets opbouwen.

Ik ben nu bezig met mijn master. Wil weer op mezelf gaan wonen. Destijds hield ik mij vast aan het beeld dat ik student was, bij een vereniging moest gaan, op kamers met huisgenoten in een wild huis waar slaap schaars was en bier in overvloed. Had best gekund maar ik had een rot ervaring en die bubbel is geknapt. Ik kijk er met verdriet op terug enkel omdat het voelt alsof ik een one time kans op een studentenleven heb laten misgaan. Ik leef maar 1 keer, het kan niet opnieuw. Ik zie het niet anders, kan er niet over praten ook niet met mezelf. Ik gooi m'n leven weg, zo voel ik me nu.

Dus, die urge om dingen te doen. De jongen waar ik 2 jaar achteraan heb gelopen, een leven mee zag, heeft een vriendin nu. Ik kan wel zeggen dat het me bewust en onbewust pijn doet. Ik zie alles erg somber in. De hoop die ik bij me droeg heeft de realiteit onder ogen moeten komen.
Een eigenschap die ik al jaren bij me draag, wanneer dingen fout lopen en ik er eindelijk klaar voor ben om los te laten, of geforceerd word omdat het allemaal te veel word, dan vergeet ik. Ik vergeet wat er gebeurd is, herinneren, ik vergeet te persoon, het gevoel. Alsof het nooit heeft bestaan. Vanwege deze eigenschap heb ik veel gaten in mijn verleden. Het draagt zeker bij aan het gevoel dat ik niets heb gedaan met de tijd die mij gegund is geweest.

Ik wil graag ergens wonen maar waarom niet ergens anders dan ik van mezelf verwachtte. Waarom niet ergens waar ik wil wonen in plaats van in de stad waar ik studeer? Maar hoe dan, met huisgenoten... geen invulling. Of op mezelf? Hoe ga ik het probleem tackelen dat ik ga vastlopen op de eenzaamheid? Ik weet dat dat mis gaat. Hoe ga ik dat fixen.
Ik maak constant plannen. Ik wil weg, echt weg. zo veel mogelijk op vakantie, weekendjes weg. Al is de reis langer dan ik op bestemming ben, ik wil onderweg zijn, niet stilstaan. Is het levenslust, of loop ik weg van wat daadwerkelijk mij boven het hoofd hangt?

Ben ik helderziend over mijn eigen valkuilen of ben ik nou degene die ze graaft?
Gister vroeg iemand mij, wat wil je nou echt. Eerlijk, dat het stopt. Hoe ik denk, de gedachten, de negatieve spiraal. Het niet kunnen vinden van rust, geluk, een gevoel dat ik ergens hoor. Ik word diep geraakt door mensen die zelfmoord plegen, die euthanasie plegen. Het beangstigd mij dat die mensen mij diep raken. Wat zegt dat over mij?