Ykinmk

In de BDSM-wereld wordt vaak gelachen om christelijke stromingen die masturbatie bij mannen sterk ontmoedigen, en vrouwen denigreren die seks buiten het huwelijk hebben (gehad).

Alsof je als man moet schamen dat je überhaupt lust voelt.
Alsof je als vrouw geen zwaktes kunt hebben op het gebied van eenzaamheid, lust, angst voor de mening van anderen.

Natuurlijk kan je omgeving je helpen om op Gods pad te blijven. Maar er zit waarheid in de parallellen die mensen trekken tussen:

* Submissieve mannen die hun jongeman in een kooitje opsluiten,
en

* Religieuze mannen die zichzelf en anderen kapotmaken wanneer het niet lukt om ‘volmaakt rein’ te blijven — ondanks Gods genade.

Die veel groter is dan je zelf ooit zou kunnen begrijpen. Niet onvoorwaardelijk, maar wel oneindig. Alsof Hij alles vergeet op het moment dat je oprecht berouw toont en weer opnieuw begint.

Satan komt van het Hebreeuwse "shaitan", wat "aanklager" betekent. Híj (of het equivalent van hem in jouw geloof of denkkader) fluistert je in dat je onvoldoende bent. Dat je het zeer zeker expres hebt gedaan, dat je je best niet doet, omdat je elke keer weer faalt, dat je het beter kunt opgeven, omdat je te min bent voor God. Níet God.

Door te luisteren naar die gedachten of stemmen geef je toe aan het donker, wat niet erg is. Maar als je stelselmatig toegeeft aan die gedachten en vervolgens ook anderen gaat aanklagen, doe je duivels werk.

In jezelf, en in de ander.

Ik zie nu, hoe ik dat vroeger deed. En er nu soms ook bijna aan toegeef. Maar bidden voor wijsheid, en zwijgen als ik het niet zeker, 100% zeker weet, dat God wil dat ik iets zeg, helpt ontzettend.

Al moet ik er soms voor oppassen dat ik niet mijn plicht om te waarschuwen verzaak, omdat ik cynisch wordt en de hoop verlies dat iemand hoort wat ik zeg. En dat dan verpak als "stil zijn en nederig".

Ik hoef er helemaal niet bang voor te zijn, dat iemand niet hoort wat ik zeg, want als het echt van God is, wat ik vertel, dan wordt het zaadje echt wel geplant. En vroeger of later, groeit daar iets uit. Niet door mij, maar door de werking van de Heilige Geest... En zo niet. Dan weet ik dat ik mijn best heb gedaan. Niet uit trots of een gevoel van superioriteit, maar oprechte liefde voor de ander.

Niet bang zijn, dus. Gewoon luisteren naar je gevoel.

Sinds ik zie nu zelf het verschil tussen:

Een oprechte zoektocht naar God, waarin onthouding (zoals vasten, stoppen met porno, zwijgbeloftes) deel uitmaakt van het breken met het vleselijke,
en

Een obsessieve focus op het controleren van andermans (seksuele) gewoontes, onder het mom van geloof.

Want het is makkelijk, hè? Te preken over onthouding, over de fouten van de ander, zonder je eigen karakter aan te pakken. Niet uit zelfhaat, maar omdat God dat oprecht voor je wil. Échte transformatie. Geen schijnheilige vertoning...

Feit: mannen kunnen depressief raken door langdurige zaadlozing-onderdrukking. Zeker als ze al hormonaal uit balans zijn — leeftijd, stress, libido spelen mee.

Ik kan mij alleen maar voorstellen wat voor openingen dat geeft aan donkere krachten om binnen te sluipen. Woede, agressie jegens hun echtgenote wanneer ze geen zin of energie heeft om sex met hen te hebben. Allerhande kwalijke dingen, die de man verder weg van God brengt, in plaats van dichterbij, wat zijn aanvankelijke doel was... Averechtse tijd verspilling, terwijl elke seconde telt.

Geduld en bezinning en het lezen van het heilige woord waar we allemaal zo van zeggen te houden, is dan van essentieel belang. Stilte. Alleen, wanneer niemand het ziet.

En vrouwen... die kunnen zich ook maar beter onthouden, ja — maar niet omdat ze anders “een afgelikte boterham” zouden worden.

Die uitdrukking wordt maar al te graag ironisch gebruikt in vernederingsscènes door mannelijke dominanten en meesters. Sommige vrouwen vinden dat opwindend: buitengesloten worden, kijken hoe een andere vrouw “gebruikt” wordt door haar Meester. Of gebruikt terwijl zij bedekt zijn met een vieze met sperma doordrenkte doek.

In religieuze kringen wordt het vaak gebruikt door internetchristenen die niks anders doen dan vrouwen naar beneden halen, behalve als het vrouwen zijn die zelf ook vinden dat zij objecten zijn, dienstig aan de man, maar niet andersom.

Terwijl de Bijbel juist ook overgave van de man, aan de vrouw, voorschrijft.

Terwijl Jezus in de Bijbel juist dat soort eenzijdige standaarden veroordeelde en corrigeerde. Kijk maar. Lees maar.

Ik kan dan alleen maar concluderen dat je homo bent. Of een hele heftige steekje in je hoofd los hebt zitten, die kickt op ongecontroleerd, hypocriet sadisme verpakt in "liefdevolle vermaning".

Die term wordt overigens ook maar al te graag gebruikt door vieze, rare mannetjes die sexuele voorlichting geven op zogenoemd "strengchristelijke" - zeg maar gerust NEPchristelijke - middelbare scholen. Wat zegt dat?

Mij zegt dat dat er geen ENKELE manier is waarop "afgelikte boterham" met liefde kan worden gebruikt om een vrouw te beschrijven.

Misschien wordt het gebruikt uit een misplaatste wens om als sterke onderwijzer gezien te worden in een zee van gefrustreerde mensen, die een zwarte schaap zoeken voor al hun problemen.

Maar het is niet zuiver. Het is niet zoals Jezus sprak. Niet wat God zegt.

En het duwt juist de mensen die hem het meeste nodig hebben ver van Hem af.

Daarom begrijp ik het wel, dat er veel memes bestaan over "strengchristelijke" leefregels voor vrouwen, of flyers die mannen denigreren wanneer zij als tienerjongen hun seksualiteit ontdekken, met als ondertitel: “YKINMK” — your kink is not my kink .

Voor de rest wordt die leus vaak gebruikt om ruimte te beiden aan mensen die opgewonden worden van... Ballonnen kapotprikken. Of mensen verkleden als pony's, of luiers dragen...

En geloof me: "een afgelikte boterham" genoemd worden, is zeker niet mijn kink.
Als jij dat lekker vindt, prima. Maar houd het in de slaapkamer, aub. (Of in de biechtkamer, weet ik veel.)
Ik werk voor mijn eigen boterham. Ik sta niet met bedelende handen richting schijnheilige mannen waarvan ik niet eens weet of ze geen seks hebben gehad met andere jongens tijdens bijbelstudiekamp.

Ik ben geen fan van die Andrew Tate-jongens die andermans haat-retoriek napraten, hun stijve piemel als teken van Gods goedkeuring zien, en dat dan “mannelijk leiderschap” noemen. Doe normaal.

Ik snap het best dat vrouwen die een minderwaardigheidscomplex hebben, een soort van beter gevoel krijgen als zij naast zo een haantje gaan staan, die hen ook vernederd, maar ánderen méér dan hen vernederd. En hun gehoorzaam vrouwtje op een soort van halve troon zet. Zodat zij zich toch op een bepaalde manier boven ándere vrouwen verheven voelt.

Dat jij dat lekker vindt. That's fine. Maar: your kink is not my kink. Keep it in the bedroom, yes?

Ze zeggen ook weleens: vrouwen zijn “uitgekauwde kauwgom” of “half opgegeten cupcakes”.
Houd toch op, man. Alsof dat geloof is?

Zij leiden anderen af. Ik weet niet of zij het bewust of onbewust doen, uit onwetendheid of in ruil voor een contract voor roem, waar zij later toch spijt van gaan krijgen. Want die entiteit wordt niet voor niets ook wel de "Meester der Leugens" genoemd. De Misleider.

Maar het verspreidt verdeeldheid. En ik doe er NIET aan mee.

Ik ben NIET bang voor hem. "Onderwerpt u dus aan God, maar biedt weerstand aan de duivel, en hij zal van u vlieden."

Je hoeft maar weerstand te bieden, en hij zal vluchten. Heb gewoon vertrouwen in de almachtigheid van God. En geef niet toe aan je zwaktes. Want ook al voldoe je aan alle regeltjes, en wordt je verheven door de Wereld, als je zwak bent, en hierover eerlijk bent naar God toe. Dan ben je pas sterk.

Fake humility, neppe nederigheid, schijnheiligheid, is alleen een vermomde vorm van trots. Zij, die schijnheilig zijn, zien zelfvertrouwen in God als arrogantie. En verwijten mij, soms, wanneer ik hen probeer te verheffen, samen met mij, omdat zij echte vertrouwen niet kennen. Maar dat is oké.

God is de enige die telt. En hij vermaant, maar met Liefde. Volmaakte Liefde.

Geen tweedehands, afgelikte, als religie verpakte vernederingsfetisj.

Als je ze het lief zouden vragen, zou ík ze misschien wel vernederen. Misschien. Als ze zelf ook een goed mens proberen te zijn.

Maar op dit moment, zetten ze zichzelf voor schut. Voor iedereen die staat voor iets goeds. Maar ook voor de mensen die het christendom afkeuren.

Of soms zet ik per ongeluk iemand voor schut — als zij mij dusdanig uitdagen dat ik iets te kleurrijk benoem wat ik van je gedrag vind. Dan spijt het me enkel voor de toon, niet voor de inhoud.

Maar als je mij consistent gaat uitdagen en dan huilen om mijn toon en woordkeuze, dan ga ik mij toch afvragen of je het stiekem niet gewoon lekker vind, dat ik je verneder, maar er niet om durft te vragen. En dan word ik pas écht boos, want ik ben je dominatrix niet.

Ik ben er niet om jou hier pijn te doen, omdat je jezelf wilt pijn doen, vanwege de duisternis die je voelt.

Ga eens gewoon echt goed met God praten. Die transformatie is al pijnlijk genoeg, maar heeft als bijkomstigheid, échte bevrijding.

Ga mij niet uitdagen. Want ik ben onvolmaakt, en ik zeg het niet altijd goed. Maar goed. Even terug naar het oorspronkelijke onderwerp.

Kink vermomd als religieuze leefregels.

Het is obsessief hoe sommige mannen praten over kuisheid en maagdelijkheid.

Er zijn wel degelijk legitieme redenen om niet met iedereen het bed in te duiken. Vrouwen lopen meer risico’s bij losse seks: infecties, kwetsuren, SOA’s. Net als tops of bottoms in homokoppels trouwens, zeker met gebrek aan voorlichting.

Zelf overwoog ik een tijd een no-commitment lifestyle: zakenvrouw, geen relatie, wel af en toe knappe mannen, na een geslaagde deal.

Maar het leek me ingewikkeld:

Regelmatig SOA-tests,

Allergische reacties op condooms,

Anticonceptie vergeten door drukte,

Angst voor ongewenste zwangerschap,

Angst voor abortus en hormonale neerslachtigheid,

Spirituele vervuiling door seks met iemand die mij niets boeit,

De realiteit dat een vreemde sneller je grenzen overschrijdt,

En ik ben geen Wonder Woman qua spierkracht.

Dus ik zei tegen God (toen nog “het Universum”):

Als er een man bestaat die:

Mijn waarden deelt,

Zorgzaam én mannelijk is,

Mij laat lachen,

Net zo zijn gezondheid van belang acht als ik,

En mij respecteert — ook als ik bij hem (en alleen bij hem) de slet wil uithangen,

…dan zou ik overwegen om tijd voor hem te maken.

Ik wist 100% zeker: die man bestaat niet. Of hij is al bezet. Ik stelde die eisen juist om mij te focussen op mijn studie. Niet op mannen.

Een half jaar later werd ik lid van een vereniging.

En daar was hij.
Die man.
Voldaan aan al mijn eisen. (En meer. 😉

Ik viel als een blok.

Ik wilde me inhouden. Hem laten zien hoeveel zelfcontrole ik had. Hem laten vertrouwen dat ik niet zomaar geef.

Maar we hadden al zoveel gepraat. Gemaild. Gebeld.

Na een koffiedate volgde een cocktaildate. Hij zei iets slims — en ik wist: ik wil hem.

Daarna had ik spijt.
Ik vertelde hem hoeveel waarde ik hecht aan zijn respect.
Dat ik het misschien had verpest.

Hij zei:
“Ik respecteer je. Maar als je nu ineens hard-to-get gaat spelen, dan ga ik gillen.”

En hier zijn we dan. Tien jaar later.
HALLELUJAH.

Die fixatie op maagdelijkheid blijft wringen. Het doet denken aan kindbruiden en kuisheidsgordels.

Zelfbeheersing is belangrijk — vooral als je samen God wilt zoeken. Maar als dat het enige is dat telt, is het obsessie.

Ook haar innerlijke kwaliteiten tellen. Maar die worden vaak genegeerd.

Emotionele intelligentie.
Zelfreflectie, geduld, veerkracht, veiligheid herkennen, niet bang zijn voor gevoel.

Financiële verantwoordelijkheid.
Matigheid. Nieuwsgierigheid. Leergierigheid.

Vertrouwen op Gods timing.

Dát is pas mijn kink.

Té veel focus op één aspect — zelfs als het 'goed' lijkt — wordt ongezond. Zelfs terechtwijzing kan een afgod worden.

En als je intentie is:
“Ik wil dat God het meest van MIJ houdt,”
of:
“Kijk Papa, ik ben een échte leider, véél beter dan Adam!”
dan ben je niet bezig met liefde. Maar met eigendunk.

Daarom is geduld nodig. Gebed. Overdenking.

Anders leef je gewoon mee met de wereld — maar dan onder christelijke vlag.

Als je niet investeert in echt christelijk mannelijk leiderschap, dan word je gewoon BDSM-meester. Lekker domineren en vernederen — zogenaamd als onderdeel van het huwelijk.

Maar iedereen die kan kijken, ziet dat jullie alleen gelukkig zijn, omdat jullie die dynamiek opwindend vinden. Want anderen, scheiden op den duur. En terecht.

En dat is prima. Maar ga het niet aan anderen opleggen en dan zeggen dat zij zondig zijn als zij jullie kinky taferelen niet willen overnemen.

Hallo. Doe normaal.

Half werk is geen werk.

Consentmodellen niet toepassen als Dominant is mishandeling.

Een makkelijke, halve versie van geloof is geen geloof. Het is hypocrisie.

Een antibioticakuur niet afmaken maakt je resistent — verhard.

En die verharding… komt wanneer jij per se je zin wilt, op jouw manier en jouw timing. En dan, als je niet krijgt wat je wilt, verwijder je je nog verder van God.

Dat is geen leiderschap.

Dat zijn mijn observaties.

En ja, veel daarvan heb ik geleerd door zelf (bijna) de verkeerde kant op te gaan.

Thanks.
Lief dagboek.
Slaap lekker.
xoxo

P.S.
Ik begon laat met bijbelstudie door oponthoud vanwege In His Name. Pas om 00:30 klaar. De weerstand was intens. Maar ik heb de waarschuwing in elk geval uitgesproken. Ik hoop oprecht dat zij er iets aan heeft gehad. Maar de rest is aan Hem. Ik wijd mijn leven aan Hem, dus het zou egoïstisch geweest zijn om níet te delen, wat ik zag, op een manier waarop zij het ook naast zich neer kon leggen, als het niet het juiste moment was voor haar. Want ik ben ook maar stapje voor stapje aan het leren, hoe ik Gods timing kan inschatten.

En ik wist ook niet, of ik het perfect had verwoord, maar dat zal zichzelf uitwijzen, met de tijd.

Deze verzen die ze zelf deelde, raakten me wel diep:

“Als je niet waarschuwt en de ander sterft in zijn schuld, dan zal Ik zijn bloed van jouw hand eisen.
Maar als jij waarschuwt, dan heb jij je ziel gered.”
— Ezechiël 33:8–9

Gelukkig kan ik alles in Hem.
En ik had net genoeg energie om mijn studie uit de Woman’s Study Bible af te maken — en zelfs iets meer.

Morgen vroeg op. Ochtenduurtjes zijn heilig.
Zo nodig 's middags rust.

Elke dag een stap verder. Niet perfect, maar wel oprecht mezelf.