Weinig schrijven, maar veel woorden.

Ik weet dat ik hier de laatste tijd weinig schrijf. Voornamelijk omdat ik dit account uitsluitend voor mijn sekspassages wou gebruiken, maar die komen er de laatste tijd niet zo uit. Ik heb de behoefte niet aan lichamelijk contact. Nja, dat is niet helemaal waar. Ik heb de behoefte wel, maar ik heb niet de behoefte het om te toveren naar woorden.

Al heb ik nog zo weinig te vertellen, ik wil mijn woorden kwijt. En al heb ik nog zo veel te vertellen, ik kan mijn woorden niet vinden en omschrijven. Het is vervelend, hoe moeizaam het soms gaat. Hoe moeizaam het gaat me uit te drukken naar de rest van de wereld.

De behoeftes die ik heb zijn niet makkelijk te bevredigen. Ik kan me niet uitdrukken, waardoor mensen niet weten wat ik wil en als ik me wel kan uitdrukken, lijkt het alsnog fout te gaan. De mensen die me het beste kennen, snappen dat ik slechts een knuffel verlang, het grootste deel van mijn tijd.

En toch lijk ik het niet te willen en niet te voelen. Hoe veel al het moois ooit voor me betekende, ik kan het niet meer waarderen. Ja, waarderen wel, met mijn hoofdje en stiekem ook wel in een klein deel van mijn hart, maar het wordt er gewoon niet meer beter op. De aandacht, de knuffels, hebben niet meer het magische effect wat het ooit wel had.

Ik weet niet wat ik mis, maar ik mis iets. Misschien wel dat hele 'magische effect', maar misschien juist ook niet. Al met al doet het zoeken me geen goed, omdat het vinden me maar niet lukt.

Misschien mis ik wel dat ik niks mis. Ik heb de laatste tijd een heel aantal nieuwe vrienden gemaakt, die me veel beter passen dan een groep me ooit in mijn leven heeft gepast, en dat voelt goed. Heel mijn leven wilde ik mijn vingers leggen op iets wat ik niet te pakken kon krijgen; ik miste altijd iets.

Misschien mis ik nu wel dat ik niets meer mis.