Het meisje, deel 1. (16+)

Verzonnen, gebaseerd op iemand echts.


Daar liep ze dan. Haar korte blonde haar met de rode punten die ze er zo mooi in had geverfd, sierde haar gezicht. Het was alsof het ontvlamde. Ze wierp een blik in mijn richting met die prachtige fel groene ogen. Toen ze zag dat ik weer even verzwakt keek als altijd wanneer ik naar haar keek en me besefte hoe mooi ze was, glimlachte ze uitdagend. Ze wist dat ze me deed smelten, iedere keer weer.

Haar zwarte, lange jas bedekte een deel van het losse, roze shirtje dat perfect afstak tegen de groene broek die ze droeg. Ze gaf het nog wat extra kleur door er een gele riem bij te dragen en helder wit met roze sneakers. Ze maakte een klein sprongetje terwijl ze haar uitdagende glimlach omruilde voor een warmere glimlach. Met dat sprongetje sloot ze het kleine aantal meters dat ons nog scheidde en groette ze me met een knuffel.

Ik kuste haar zachte, blozende wang en vroeg zacht of ze al lang had zitten wachten. Ze knikte nee, maar ik wist dat ze al zeker 10 minuten op het koude muurtje had gezeten. Ze was altijd vroeg. Terwijl ik altijd laat was.

'Hee dromerige, luister je wel naar wat ik je vertel?' Ze vroeg het met een gemaakte serieuze stem, maar de lach weerklonk in mijn oren. Ze probeerde mijn blik te vangen.
'Ik luister altijd naar je, dat weet je toch.' Antwoordde ik zonder opzij te kijken. We moesten een straat oversteken en ik moest haar niet aankijken net voor ik een straat overstak. Wilde geen ongelukken veroorzaken.

Het was waar dat ik altijd naar haar luisterde. Ik hoorde het meteen aan haar stem als ze een serieuzer onderwerp aangreep en dan was ik meteen met mijn volle aandacht erbij. Dat wist ze en ze vond het fijn, want zelfs als ik maar met een half oor luisterde, dan nog onthield ik precies wat ze zei.

Haar felrode lippen bewogen sneller dan normaal, ze was enthousiast, waarschijnlijk ook voor de film van dadelijk, want ik wist dat ze van de acteur, Johnny Depp, hield. Ik hoorde wat ze zei, maar de woorden waren niet al te belangrijk dus ik liet het mezelf toe de stad te bekijken.

De stad was koud en kil ingericht, donkere gebouwen en daarbij passende donkere auto's. Een man kwam ons tegemoet gelopen en hij had een zonnebril op, terwijl de lucht grijs zag. Ik hoorde Liza langs me ook wat over de man zeggen en ik lachte toen ze voordeed hoe het eruit zou zien als hij tegen een paal aan liep, omdat het zo donker was dat hij niks zag.

Ik bedacht me dat het goed kon zijn dat hij blind was en helemaal niks zag. Dat hij daarom de zonnebril op had, omdat het toch niet uitmaakte, want hij zag niks. Maar ik hield mijn mond dicht, want Liza sneed het volgende onderwerp alweer aan. Wat was het toch ook een pracht meisje.

'Lilly, je luistert niet naar me.' Ze zei het nu met een echte serieuze stem, niks gemaakt.
'Sorry, ik verlies de controle over mijn gedachte. Daarbij, ik wil niet te veel naar je luisteren, want je brengt me van de wijs. Je weet hoe je me verwart met alleen al een blik. Dat wil ik niet in een drukke stad als deze.' Ik was gestopt met lopen en kuste even zacht haar lippen. Ze lachte en pakte mijn hand vast. Ze was niet boos en ik verloor de controle over mijn gedachte niet. We plaagden elkaar alleen maar.