Was ik nog maar een kind

Vandaag heb ik weer lekker gewerkt op de babygroep van het kinderdagverblijf. Heerlijk om te zien hoe de kids zo hun zelf zijn. Ze zijn zo puur en zo hun zelf, ze zullen zich nooit anders voordoen dan zij zich voelen. Wat soms positief kan uitpakken zoals; lekker knuffelen met de jufjes maar ook schreeuwen, boos en verdrietig zijn.

Ik kom zo tot het besef dat wij als volwassenen zo zijn veranderd.. Als ik eerlijk ben, ben ik niet altijd puur en mezelf.
Een voorbeeld; vanochtend voelde ik me echt niet fijn. Ik merk dat ik de laatste tijd een beetje in een dipje zit, er gebeurd zoveel om heen dat ik het even niet meer kan volgen. Maar toch doe ik alsof ik me goed voel, zet een lach op mijn gezicht en maak er maar het beste van. Als mensen vragen hoe het gaat, zeg ik dat het goed gaat.

Waarom zijn we zo veranderd? Waarom passen we ons altijd maar aan en doen net alsof het goed gaat. Waarom kunnen we niet zoals de kinderen zijn en echt onze gevoelens uiten?!

Soms snap ik het even niet meer. Kunnen we niet even huilen als het even niet meer gaat, ongeacht waar je bent? Of is dit raar?
HA! Ik ben een beeldendenker.. Zie je het al voor je? Keihard huilen op je werk als het niet gaat? Wel een beetje gekke gedachte. Maar stel je eens voor dat dit heel normaal zou zijn en iedereen zou dit doen? Zouden we ons dan niet veel vrijer voelen?