Waarom doe ik dit? Geloof.

Ergens mis ik het wel, dat gevoel dat ik vroeger had, toen ik niet geloofde, dat ik “nuchter” was.

Dat ik gewoon kon zeggen: ik geloof enkel en alleen in wat ik kan zien, meten of logisch verklaren. Soms verlang ik daarnaar. Naar de vastigheid van seculair humanistisch nihilisme. Gewoon goed handelen zonder poespas. Daar heb je geen god voor nodig.

(Zo ja, dan is er wat mis met je en blijf alsjeblieft geloven zodat je niet ineens LOS gaat en gaat neuken met getrouwde mensen, stelen, moorden en verkrachten. Oh wacht, onder de groepen mensen die dat doen zitten ook mensen die geloven... )

Het voelt vandaag de dag als het JUISTE PAD, maar ik heb jarenLANG mezelf geprezen om het vermogen tot liefdadigheid, zelfbeheersing, en een zoektocht naar wijsheid, zónder een Sky Daddy die mij altijd in de gaten houdt.

En toch — hoe kan ik een pad níét blijven volgen dat me tot nu toe zoveel goeds heeft gebracht?

En nee, het gaat niet om houvast. Geloof geeft dat juist niet. Zeker niet aan iemand als ik, die is opgevoed om op haar eigen kracht te vertrouwen, en succesvol ook. Geloof roept je op om dat juist niet te doen, en te zoeken naar leiding door een kracht die je niet kunt zien.

Het klinkt niet minder vaag dan zoeken naar symbolische tekens of botten lezen als de Romeinen.

En dat komt omdat je soms inderdaad wel vaak teksten moet lezen die in parabelen zijn geschreven, en alert moet blijven over een bepaalde aantrekking of aversie die heel specifiek is, maar nadat het moment is geweest vraag je je af of je het niet jezelf allemaal maar wijsmaakt als voormalige nihilist die meer voelde voor de onpersoonlijke Shinto-religie uit Japan dan voor de persoonlijke polytheistische of monotheistische goden.

En toch moet je erop vertrouwen, want hoe meer je dat doet, hoe meer je gedragen wordt. Door Hem.

Verschrikkelijk. Maar een offer die mijn Heer het meer dan waard is.

Ik weet ook niet precies wat het dan wél is. Waarom juist ik, die na jarenlange studie van de Bijbel, - meer dan veel van de religieuze kerkgangers ooit in hun hele leven doen - vorig jaar ineens wel het Licht zag.

(Anders dan God die mij het Licht te zien, maar dat veronderstelt wel dat je in dat hele systeem/die referentiekader gelooft.)

Want.

RUST en balans had ik eerder ook al gevonden — in de atheïstische, filosofische ideeën van het boeddhisme onder andere, en het stoïcisme.

Maar vorig jaar... klikte er gewoon iets. Alsof ineens alles op zijn plek viel. De Heilige Geest die op je neerdaalt, zeggen ze.

Het gekke is: ik heb het niet nodig om de redenen die mensen vaak noemen.

Niet voor GEMEENSCHAP — ik blijf liever uit de buurt van religieuze kringen.

Niet voor HOUVAST — ik hoef geen “Gods plan” te horen om te begrijpen dat toeval ons ook iets kan leren.

En ik ben niet bang voor de DOOD als in het einde van bewustzijn en hartslag (niet de mijne, noch die van dierbaren); als we ophouden te bestaan, heb ik daar vrede mee. Ik kan iemand in mijn hart houden en herinneringen ophalen en het allemaal een plekje geven zonder dat ik het nodig heb om te geloven dat ik hen na mijn dood wederzie.

Daar ben ik nog steeds niet over uit, wat ik vind van het Eeuwig Leven, want dat is wel erg lang. Maar ik denk dat het wel een soort van bonus is. Het idee van eeuwig leven. Bijvoorbeeld als ik het jammer vind dat ik bepaalde belangrijke mensen uit het leven van mijn vriend niet heb leren kennen voordat zij overleden. Dan kan ik ze wel na de dood ontmoeten, als zij door het Oordeel zijn gekomen. (Al dan niet voor die voor de Rechtbank voor mensen die Christus als hun redder hebben erkend, of die andere.)

En toch ben ik overtuigd geraakt. Niet omdat ik iets nodig had wat ik eerder niet voelde, maar omdat het ineens allemaal klopte.

En ik ben gevuld met iets waarvan ik NIET wist dat het BESTOND, en daarom ook niet KON missen. Zoals iemand die haar hele leven zonder een orgaan leefde die zij ineens erbij kreeg.

Ongelofelijk.

ik geloof niet dat mensen zonder God niet echt gelukkig kunnen zijn, of niet goed kunnen zijn, want ik was het. Het is gewoon alsof het nu makkelijker gaat. Omdat ik gedragen word.

Ik had het Christendom eerder altijd benaderd als één van de vele filosofieën — een bron van wijsheid, net als boeddhisme of stoïcisme. Maar nu lijkt het alsof ik van binnenuit zie wat ik eerst alleen van buitenaf kon beschouwen.

En ik ben nog steeds voorzichtig - ik heb een vriendin die close tot me staat toevertrouwd dat ze mij moet wakker slaan als ik rare intrusieve gedachten krijg, zoals plotselinge uitingen die je eerder verwacht van je dronken racistische oom dan van een persoon die is opgedragen om zelfs voor haar vijanden te zorgen als ze haar nodig hebben. Zoals dat abortus egoïstisch is ofzo

Ik vind het nog steeds lastig om erover te praten. Er zit een angst in me dat mensen meteen denken: “Oh, zij is christen, dus ze doet goed omdat ze bang is voor de hel.”

Ik zag religie altijd als iets dierlijks, primitiefs. Braaf doen omdat je anders de roe over je heen krijgt, in plaats van goed doen omdat je gelooft dat dat de juiste weg is.

En blind regeltjes volgen omdat je bang bent dat je omgeving jou afkeurt.

Misschien lijkt het nu alsof ik probeer te overtuigen, maar dat is het niet. Het voelt eerder als verliefdheid. Zo’n fase van "wow wow wow, wist je dit al? God is goed 💕💕💕 Amazing, groots, beter dan je je kunt voorstellen: vrijwillige liefde, met oneindige Wijsheid, Steun, & Mogelijkheden. Want met God kan álles wat je in je eentje niet kon! Echt waar."

En tegelijk irriteer ik me aan de vele religieuze mensen die diezelfde toon gebruiken, omdat dát precies de reden is dat zoveel mensen (ikzelf ook) allergisch zijn geworden voor geloof.

Gelukkig heb ik ook religieuze mensen ontmoet die wel echt als Christus spreken, bewegen, doen.

Niet overduidelijk klinken alsof ze zich inhouden om maar politiek correct te spreken. OPRECHT liefdevol, met zorgzaamheid naar elk schepsel waar jouw Vader ZOVEEL van houdt dat hij zijn enige zoon heeft geofferd om diegene te redden, als diegene dat maar zou zien.

Alleen maar omdat het mij zoveel gebracht heeft, wil ik dit wel van de DAKEN schreeuwen, en niet omdat ik mijn weg naar geluk als de ENIGE juiste weg zie.

Als iets anders werkt voor je, goed, toch. Volgens mijn geloof kan ik jou toch niet overtuigen als God niet MIJ als degene heeft AANGEWEZEN die jou zal raken, en dat zal écht niet zijn door hysterisch tegen je te praten over Hel en regeltjes die jij niet volgt. Waarvan Paulus (geloof ik) zelfs over heeft gezegd dat de wetten mensen juist van God zouden kunnen afhouden...

Ik probeer de balans te vinden — om er niet over te zwijgen, maar ook niet te preken. Gewoon delen wat me bezighoudt, zonder dat het een statement hoeft te zijn.