Loslaten; Het verwerk.proces van een perfectionist

Ik voel me geroepen om meer tijd te besteden aan loslaten wat mijn oude ik & andere mensen (zouden) kunnen denken over mijn geloof (het feit dát ik geloof, en waarom - niet het Christendom zelf, dat maakt mij niet zoveel uit)).

Ik liet mij eergisteren weer afleiden van het nauwe pad, wat mij deed beseffen dat ik nog niet spiritueel volwassen genoeg ben om mij open te houden voor alles en iedereen Hopelijk kan ik mij mettertijd beter gronden zodat ik mij in meerdere en diversere kanalen kan bewegen, inwerken en op mij laten inwerken.

Dat vind ik jammer, maar er is nog veel werk te doen, dus voorlopig maar even afsluiten van de Wereld - alleen op laptop MD openen en daarop ingelogd blijven - en verdertransformeren maar! Of in ieder geval bezinnen.

Zoals ik eerder zei was een groot deel van mijn vroegere identiteit gegrond in rationaliteit, nuchterheid en goed onderzoek.

Dat is het nog steeds, want een goede Christen is een denkende Christen - al is het makkelijker voor simpelere zielen om zich over te leveren aan God, denk ik, als ze weten dat zelf niet beter kúnnen weten. Meestal merk je beter en sneller dat je als mens op eigen kracht beperkt bent, omdat je vaker geconfronteerd word met een schijnbaar onoverkomelijke onwetendheid en onkunde...

Dan moet je dat natuurlijk wel erkennen en je onwetendheid niet tot ideaal verheffen, zoals velen doen vandaag de dag, maar goed haha. Ik merk wel dat mensen die een beperktere IQ hebben & Jezus volgen, Jezus vaak toch wel makkelijker volgen. Zij hebben dan ook vaak een hogere EQ.

Maar toch - morele beslissingen worden ingewikkelder hoe meer je gaat doen met en in je leven. Hoe meer verantwoordelijkheden je krijgt. En ook simpele zielen kunnen goed leren redeneren - ik vind het belachelijk hoe vroeg men kinderen gaat onderschatten. En dan is het wel handig als je zelf ook weet voor welke dilemma's je komt te staan en wat voor hulp je moet vragen. Dat versnelt het een en ander denk ik.

Maar juist op momenten dat ik moet analyseren krijg ik op vleselijk niveau een soort van allergische reactie als ik zeg dat ik mij leid/lijd door een of andere bewuste, persoonlijke maar volledige onzichtbare macht, die zich niet aan mij wil tonen maar wel volledige overgave en vertrouwen verwacht.

Een onzichtbare macht die toevallig ook voorschrijft dat ik 1 tiende van mijn inkomen moet schenken aan een organisatie van net zo feilbare mensen zoals ik, die het allemaal beter zeggen te weten dan ik, - zelfs degenen die zijn ontsproten uit het protestantisme van Maarten-Luther, terwijl wij toch allemaal toegang hebben tot dezelfde Bijbels en dezelfde potentie tot een persoonlijke band met God via Jezus - en dat die 1 tiende ook nog eens exclusief mijn gewone liefdadigheidsdoneringen om.

Dat is best veel geld, zeker als je geen tijd hebt om penningmeester te worden van je kerk en als je je bedenkt hoeveel fraude er wordt gepleegd door mensen die zich als liefdadig voordoen.

Mijn oude identiteit krijgt/kreeg ook een allergische reactie als ik bedenk dat ik mij baseer op een 2000 jaar oude verzameling van brieven en soms andere geschriften die geduid wordt als één Boek, maar hoezo, want het is niet altijd één en dezelfde boek. Niet alleen door de interpretaties door verschillende Christelijke stromingen, maar óók omdat de verzameling die tot de Bijbel worden gerekend niet altijd hetzelfde is.

De (Rooms-)Katholieke Kerk rekent bijvoorbeeld minder boeken tot de Bijbel dan de (Oost-)Orthodoxe Kerk, en de Protestanten rekenen weer minder boeken tot de Bijbel dan de Katholieke Kerk.

Het verschil zit hem erin dat "De Bijbel" geschriften bevat dat een kerk of stroming als door God geïnspireerd beschouwt, terwijl de andere religieuze geschriften tot de Apocrypha (Grieks voor: "Verborgen" ) worden gerekend; een verzameling van geschriften die als belangrijk worden gezien voor de historische en taalkundige context van de Bijbel, maar niet goddelijk geïnspireerd.

Binnen het Jodendom heb je ook weer verschillende stromingen, en die had je ten tijde van Jezus en daarvoor ook.

Er is ook "Messianic Judaism", rabbijnen die Jezus als de Messias beschouwen, en stromingen die hun volledig eigen origin stories hebben "verzonnen" zoals de Mormonen ("Joseph Smith is door Jezus Christus himself opgedragen om de originele Kerk te herstellen" en de Black Hebrews ("de zwarten zijn het echte verloren volk van Israel, en de witten zullen ons in de Hemel dienen".

Sja. Wie heeft dan gelijk?

Dan zijn er weer gelovige mensen die inspiratie door de Heilige Geest op alles toepassen, en meestal leunen op de inspiratie van een pastoor zonder zelf eerst te werken aan hun eigen houding.

Gelovigen die alleen maar focussen op het hiernamaals (memento mori) en gelovigen die alleen maar dronken willen zijn op godsdienstige euforie op zondag en verder niks met hun geloof doen in hun dagelijkse leven.

Ik vind mensen fascinerend, ik observeerde ze altijd al graag, dat is mij een soort van van thuis uit meegegeven. Net als het verantwoordelijkheidsgevoel om het juiste te doen.

Dat was eigenlijk de voornaamste reden waarom ik de grote religies ging bestuderen als kind.

Ik krijg nog steeds een warm gevoel als ik terugdenk aan de eerste keer dat ik dit boek leende van de bieb:



Wat was ik toch een kleine schattige nerd.

In de basisschool vond ik al veel rust in breath work maar ik had toen nog niks gelezen? Het kwam gewoon ineens in me op toen ik mij afvroeg hoe ik met de woede richting mijn moeder moest omgaan waneer ze onrechtvaardig boos op míj was...

In de middelbare kregen wij het vak Levensbeschouwing, en toen besefte ik mij hoeveel invloed religie had op de keuzes en gedrag van een groot aantal mensen in de wereld. En dat ook seculiere mensen nog steeds vandaag de dag een waardesysteem hebben die bewust of onbewust op de religie van vroeger is gebaseerd.

(Calvinisme in het Nederland van boven de rivieren, bijvoorbeeld. En katholicisme meer in het Nederland onder de rivieren. Gebruiken uit de oude natuurreligies in dorpen vooral. Orthodoxe gebruiken gemengd met bijgeloof en gebruiken uit de natuurreligies in Oost-Europa.)

Luister; zoals ik al uiteenzette in mijn vorige verhalen, heb en had ik God níet nodig voor de redenen waarvoor de meeste mensen zich vastklampen aan geloof.

VOORSPELBAARHEID (rituelen)
GEMEENSCHAP (de Kerk, in the wild of online)
ANGST VOOR DE DOOD

RUST EN BALANS (emotionele handvatten, coping)
en HOUVAST (je niet overgeleverd voelen aan willekeur, lijkt op het voorgaande maar niet helemaal hetzelfde)

Dus waarom geloof ik sinds vorig jaar?

Waarom klikte het ineens?

Ik ging gewoon net zoals toen ik jonger was de bijbel lezen. Ik dacht; ik zit zonder baan dus nu heb ik tijd die ik sinds mijn 21e - toen ik met mijn studie begon - niet meer heb gehad.

Uit interesse. En niet met hoger aanzien dan voor bijvoorbeeld de geschriften uit het (spiritueel) Boeddhisme, zoals over de Noble Eightfold Path, die het pad naar verlichting (Buddha betekent niets anders dan Verlichte) uiteenzet.

Maar ineens op een dag. Bam. En toen opende zich... Een weg voor me die ik nooit had verwacht. Ook al zeiden alle statistieken dat gelovige mensen gemiddeld gelukkiger zijn, dus ik had met mijn piekerend hoofd alle reden om gelovig te worden - maar het moest wel eerlijk en oprecht zijn, en dat kon ik niet. Ik zag het niet. Ik vond het interessant, en de psychologie achter religie interessant, maar zelf? Nooit. Dat is voor zwakkeren, die niet op hun zelf durven te vertrouwen. Zo heeft mijn moeder mij niet opgevoed, dacht ik. (Ook al deed zij wel overal icoontjes in en besproeide ze alles met heilig water wanneer zij zich onzeker voelde. Wat mijn zienswijze bevestigde)

Ik veroordeelde gelovige (en dus zwakkere) mensen niet. Maar ik was sterker, dus ik moest het allemaal zelf doen, vond ik.

Sja en nu ben ik zelf gelovig, en nog steeds heerst dat gevoel van. Ik moet het mezelf niet te gemakkelijk maken. Daar doe ik mijn (voor mijn hoofd maar niet voor mijn geest) nieuwe Vader tekort mee. Hij moet geen kruk zijn, ik moet Hem trots maken.

Maar dat is een fout uitgangspunt, dat weet ik. Want alles wat ik goed doe, wat ik kan, wat ik weet komt DOOR HEM. Door Zijn design, Zijn geschenken, Zijn leiding. Zelf ben ik niets. Dus alles wat ooit is gelukt, lukte mij sowieso door Hem, en dat is altijd zo geweest, ook toen ik het nog niet wist.

Als iets lukt, dan komt het door hem. Dus zelf kan ik uberhaupt niets. Niet echt. En ik hoef hem niet op die manier trots te maken, want hij is al trots op mij, want hij weet wat ik kan, nog beter dan ik dat weet. Hij heeft mij immers gemaakt en uitgekozen en de geschenken gegeven die hij passend vond.

Door te leunen en vertrouwen op zijn wijsheid, maak ik het mijzelf helemaal niet gemakkelijk. Want ik vind vertrouwen en macht en controle uit handen geven helemaal niet gemakkelijk. Ik ben dan niet per definitie een zweefteef. Het gaat erom hóe. Hoe ik dingen loslaat.

En als het overgeven aan Hem lukt, dan maak ik dat proces alleen lichter, simpeler, en sneller, maar zeker niet makkelijker. Overgave is moeilijk, want bij elke stap wil het vlees doen wat het comfortabel lijkt, wat het gewend is, wat het kent, wat het zelf wil, waar het zelf zin in heeft.

Oprechte overgave, en niet passiviteit, is lastig.

Echt volgen, je echt laten leiden, in plaats van je eigen god creeeren die toevallig alles weet (maar verklaarbaar is door het menselijk gevoel in de zin van... Je brein die op basis van ervaring en observatie dingen kan aanvoelen en voorspellen...)

Een god creeren die je alle eigenschappen geeft van een halfgod, of een (gevallen) Engel, wel met haast bovenmenselijke kunnen, is wel heel comfortabel, en komt goed uit, en stelt je geweten gerust, of geeft juist weg aan de Duivel om je om de verkeerde redenen schaamte- en schuldgevoelens aan te praten, maar het is geen alwetende en alleskunnende God die onvoorwaardelijk van je houdt...

Écht op God vertrouwen, is niet makkelijk, en maakt je leven niet vrij van wrijving en tegenslagen, maar het werk wordt wel lichter, sneller en effectiever, omdat ik niet in Zijn weg zit, omdat ik niet meer vertrouw op mijn beperkte inzicht en mijn beperkte kennis en kunnen als mens. Omdat ik dan niet meer beweeg, denk en spreek en gedraag naar mijn eigen beperkte visie over wie ik ben en wat ik kan.

Als ik dat eindelijk tot in de kern snap, accepteer en doorheb... En toepas... Wie weet wat dan allemaal in mijn leven gaat gebeuren... Ik moet alleen vertrouwen (leren) hebben.