Waarom?
Maandag 3-10-2016
Alsof iedereen vooruit gaat in zijn leven en ik maar stil blijf staan. Vast geketend aan de grond; geen beweging in te krijgen. Iedereen vindt de liefde, of de liefde vindt hun, en ook nog dat ze gelukkig samen zijn.
Donderdag de begrafenis. Iets wat ik me nu nog niet goed realiseer, omdat ik ook niet langs ben geweest, maar donderdag waarschijnlijk toch wel een emotionele achtbaan gaat worden.
Terwijl ik dit zo allemaal schrijf, voel ik me best wel verdrietig. Wetend dat ik donderdag niemand heb om op te leunen, niemand die mij een steuntje in de rug kan geven, niemand die mij een hart onder de riem wil steken of een arm om me heen wil leggen om me te troosten.
Dat valt me zwaar
Waarom hebben alle andere dit wel? Waarom groei ik niet met de tijd mee? Waar is mijn liefdes leven en waarom geven mensen mij op?
Ik heb het druk, maar tijd om te socialisen of te contacten heb ik altijd. Waarom moet alles vanaf mijn kant komen...
Zovaak wil ik vooruit, verder gaan met de volgende stap in mn leven, maar dit kan niet.
Niemand durft met mij de stap te wagen
Waarom is het niet zo dat ik samen met iemand kan kroelen op de bank, al knuffelend een filmpje kijken, uiteten, leuke dingen doen en kroelen in bed voor we gaan slapen.
Waarom is het niet dat ik veilige armen om me heen voel en dat er iemand 's ochtends naast me ligt die van me houdt zoals ik ben.
Ik vind het moeilijk te accepteren dat ik voor heel veel dingen in het leven nu nog alleen sta. Ik weet niet of ik dit in mn eentje kan...
Alsof iedereen vooruit gaat in zijn leven en ik maar stil blijf staan. Vast geketend aan de grond; geen beweging in te krijgen. Iedereen vindt de liefde, of de liefde vindt hun, en ook nog dat ze gelukkig samen zijn.
Donderdag de begrafenis. Iets wat ik me nu nog niet goed realiseer, omdat ik ook niet langs ben geweest, maar donderdag waarschijnlijk toch wel een emotionele achtbaan gaat worden.
Terwijl ik dit zo allemaal schrijf, voel ik me best wel verdrietig. Wetend dat ik donderdag niemand heb om op te leunen, niemand die mij een steuntje in de rug kan geven, niemand die mij een hart onder de riem wil steken of een arm om me heen wil leggen om me te troosten.
Dat valt me zwaar
Waarom hebben alle andere dit wel? Waarom groei ik niet met de tijd mee? Waar is mijn liefdes leven en waarom geven mensen mij op?
Ik heb het druk, maar tijd om te socialisen of te contacten heb ik altijd. Waarom moet alles vanaf mijn kant komen...
Zovaak wil ik vooruit, verder gaan met de volgende stap in mn leven, maar dit kan niet.
Niemand durft met mij de stap te wagen
Waarom is het niet zo dat ik samen met iemand kan kroelen op de bank, al knuffelend een filmpje kijken, uiteten, leuke dingen doen en kroelen in bed voor we gaan slapen.
Waarom is het niet dat ik veilige armen om me heen voel en dat er iemand 's ochtends naast me ligt die van me houdt zoals ik ben.
Ik vind het moeilijk te accepteren dat ik voor heel veel dingen in het leven nu nog alleen sta. Ik weet niet of ik dit in mn eentje kan...
03 okt 2016 - bewerkt op 02 dec 2016
- meld ongepast verhaal
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 03 jun 2019 Een brief die ik nooit zou sturen ( 3 )
- O 13 mei 2019 Removed
- O 22 jun 2018 Het gaat goed
- O 15 jan 2018 New Year, bumpy start
- O 29 dec 2017 Als je altijd het in-between meisje bent 18+
- O 29 dec 2017 Aan de ex die ik niet kan vergeten ( 2 )
- O 11 dec 2017 De rugzak 2 18+ ( 2 )
- O 01 okt 2017 Aan de jongen die niet voor mij durfde te kiezen
- O 12 jun 2017 De rugzak ( 2 )
- O 04 apr 2017 Ik wil geen jongen die me gemixte signalen stuurt ( 2 )
- O 02 apr 2017 Te lang geleden
- O 08 mrt 2017 Een week vol tegenslagen
- O 13 feb 2017 Mijn leven als rollercoaster
- O 12 feb 2017 What I admire
- O 30 jan 2017 Afraid of falling