Voor de jongen die me keihard liet vallen...

Voor de jongen die me keihard liet vallen, maar me een toekomst beloofde...

Dit bericht is aan jou. De jongen die mijn emotie door de war heeft gebracht. De jongen die mij er alles aan liet doen om contact te houden. De jongen die me liet geloven in niets anders dan opstuivend zand. De jongen die de muur om mijn hart weer een beetje dikker maakt.

Toen ik je destijds tegenkwam hadden we een vrij rustig begin. Misschien wel iets te rustig. Maar met je verhalen en je moves kwam je steeds dichter en dichterbij. Je opende je je hart niet meteen, je trok me niet met je mee maar hield me op een kleine afstand.

Toch leerden we elkaar beter kennen. Nog steeds leek alles wel redelijk normaal. We gingen steeds meer met elkaar om en vertelden elkaar steeds meer. Je stuurde me berichtjes, elke morgen, maar liet me ook wachten op antwoord. Je zorgde dat ik andere mannen op afstand hield, maar jaloers was je niet. Alles was precies goed in evenwicht.

Wat ik niet door had, was dat die vrijheid juist je truc was. Ik had niet door dat het allemaal bij een plan hoorde, om mij te krijgen. Je liet me naar iets streven: niet naar vrijheid maar juist gevangenschap. Je stopte je liefde in me zodat ik naar nog meer streefde.

Ik ging er in mee. Ik geloofde namelijk, dat we samen op 1 doel afgingen. Ik geloofde dat jij daadwerkelijk je liefde aan me wilde geven; dat jij je wilde aan me wilde overgeven. Ik geloofde dat je samen met mij "wij" wilden worden. Want dat was wat je me liet geloven met al je berichtjes.

Ik hield vol. Ik volgde het pad met de kruimels, die jij voor me achterliet zodat ik jou kon vinden aan het einde van de zoektocht. Toen ik dacht dat ik je had gevonden, was je veranderd. Zomaar, opeens.
Ik brak van binnen in ontelbare stukjes. Jij was er niet meer om me op te vangen. Ik kwam met een klap op de grond. En daar stond ik: verdwaald, verbaasd en gebroken.

Als ik hieraan terugdenk word ik weer verdrietig, boos en verward. Je was in me gaan zitten. Die lieve berichtjes waren verdwenen van de een op andere dag. Het einde was niet allemaal roze met glitters. Het was niet mooi, prachtig en eindeloos als een regenboog. Het was zwart, op het moment dat ik jou het meest wilde en jou ook het meest nodig had.

Ik moest mezelf van je losweken. Waar was "ik" gebleven? Ik dacht dat je weg was uit m'n leven, dat ik je had verdrongen uit m'n gedachten. Maar nu merk ik nog steeds dat ik elke dag aan je denk. Ik voel dat de dagen dan zwaar worden: geen concentratie, slapeloze nachten, rot gevoelens. Ik denk aan onze herinneringen, je hebt me nog steeds vast. Niet fysiek, maar mentaal.

Ik wilde nooit opgeven. Ik vecht namelijk, zo hard ik kan. Eerst om je terug te krijgen, maar daar ben ik mee gestopt. Ik vecht nu zo hard ik kan om mezelf weer op te bouwen. En ik beloof je, dat al kost het me al m'n energie, dat ik me nooit meer tegen laat houden. Ik wil doen wat ik wil, en niet wat jij van me verwacht.

Ook al zit je nog steeds in me, dat is niet wat me overeind houdt. Wat me overeind houdt is mijn eigen kracht, en mijn eigen hart. Dat maakt wie ik ben. En ook al dacht ik dat ik je nodig had, dat blijkt niet waar te zijn. Je was niks anders dan iemand die met mijn gevoelens speelde.

En dat is oké, want hierdoor heb ik weer iets geleerd. Mijn lucht is niet meer zwart. Mijn leven is niet meer zo zwaar als toen. Ik lach vaker, ik dans meer, en ik ga door met wat ik wil. Want hoewel je een deel van m'n leven bent geweest, dat ben je nu niet meer.
Jij bent mijn verleden tijd.

Bedankt voor de les die je me hebt geleerd in het leven. Om te wachten op antwoord, als jij je liefde en moeite geeft aan een persoon die veel betekend. Liefde is onmogelijk als 100% van 1 kant komt, en dat is ook nu maar weer gebleken.
Hopelijk geef jij je liefde wel aan de persoon die goed is in jouw ogen. Ik hoop dat je nooit meer met iemands hart speelt zoals je met mij hebt gedaan, want niemand verdiend dit.