Verwrongen Wereld #5
Dat het harder waaide, wekte niet eens mijn verbazing. Ik zag het als een omhelzing van moeder natuur, een knuffel van alle seizoenen, totdat een van mijn tranen de grond vruchtbaar maakte. Ik stortte emotioneel helemaal in elkaar, midden op de weg. Moest ik nou wel naar de overkant? Moest ik wel doorgaan met waar ik aan begonnen was. Moest ik wel mijn doel vinden? Misschien zijn deze huizen wel de antwoorden op al die vragen. Ik kon immers door contacten erachterkomen waarom en hoe deze verwrongenheid tot stand is gekomen. Het voelde alsof mijn dierbaren koelbloedig vermoord waren. Ik wist het even niet meer. Ik wist ook even niet waarom ik instortte. Toen ik instortte, voelde het alsof ik dat deed omdat ik besefte dat elke stap wat ik nam richting de toekomst een stap verder weg van het verleden was. Blijkbaar waren de woorden van de oude vrouw die ik zojuist sprak een slaapmiddel voor mijn rationaliteit. De seizoenen die zij opnoemde en de daarbij behorende omstandigheden dienden als ziektes en tegelijkertijd als medicijnen. Één ding wist ik wel zeker. Ik was ver weg van de echte wereld en dichtbij de verwrongen wereld.
15 jan 2015
- meld ongepast verhaal
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 28 dec 2014 Verwrongen Wereld #2 ( 1 )
- O 21 dec 2014 Verwrongen Wereld #1 ( 2 )