Vermoeiend

Het is grappig, hoelang ik gestopt ben, met het uit schrijven van mijn gedachte, ondanks het voor mij een positieve invloed had, niemand die mij zou beoordelen om het doen of laten over wat ik schreef.

Het laatste bericht dat ik typte, zat ik in een dieptepunt op mijn stage, en ja, voor het eerst vond ik moeilijk om daar over te typen.

10 september ben ik terug gevolgen, en daar begon de realiteit weer. Bij thuiskomst was mijn kamer verbouwd en was iedereen echt super lief.
16 september startte school, en dat viel mij iets meer tegen als verwacht.
Na school ging ik slapen, want het putte mij compleet uit, kon ik niet meer focussen op de lessen en leek het mij een goed punt om een bril aan te aan te schaffen, sterkte, - 0,50 en - 0,25. Helemaal niets, maar genoeg voor hoofdpijn.
Vind ik het moeilijk om hem op te zetten, en dat is gewoon groot punt.

Inmiddels is het is 17 november, en minstens 2 maanden later. En hoe ben ik nu? Een meisje van niets.
Dat meisje dat wekelijks een discussie heeft met haar vriend om haar gezondheid. Sorry, maar ik ben niet meer zo open als ik was, en dat is iets wat ik zelf ontzettend moeilijk vind. Ik wil niet zielig gevonden worden, of dat mensen zich zorgen om mij maken. Maar door het te verbergen, gebeurt het 10x zo erg. Bij traplopen wordt ik duizelig, dit geldt ook voor een kratje op tillen ect. Een dagje weg, put mij gigantisch uit. En waarom zeg ik het niet? Ik wil niet dat mijn dagelijkse bezigheden mijn leven gaan beïnvloeden. Ik voel me liever iets slechter en moe, dan dat ik het niet kan.

Dat onzekere meisje, dat dagelijks in de spiegel kijkt en nog steeds niet tevreden is. Maar wel veel meer at dan dat ze eerst deed. Dat meisje misschien wel dagelijkse bevestiging nodig heeft op een bepaalde manier. Sporten kan ik simpelweg niet meer, geen put voor. En ja daar baal ik van.