Schreeuw om leven?!

Abortuswetgeving.

Het is een heel beladen onderwerp en nu we richting het ‘Mars voor het leven gaan’ op 15 november, wil ik hier toch zelf ook wat over kwijt.

Wat mij opvalt in gesprekken is dat abortus wordt verworven tot een recht. En dat het gesprek dan ook vanuit dat punt wordt gevoerd.

De felle reacties bevestigen wat ik zie gebeuren: het beëindigen van het leven van een kind wordt verdedigd als een recht wat onder druk staat. Terwijl ik het juist wil hebben over wat we er van vinden, dat in de naam van vrije wil, het leven van een ander wordt beëindigd.

Wat als nou juist dat leven onder druk staat?

Wat als we het over abortus hebben, zonder het politiek te maken. Zonder de mogelijke dreiging van wat een overheid wel of niet zou toestaan. Of je nou christen bent of niet: wat vinden we van abortus?

Wat vinden we er van dat er in Nederland 40.000 baby’s in de baarmoeder werden vermoord in 2023?

Ik weet dat er omstandigheden zijn, die maken dat je denkt dat het de beste keuze is. En dat je die keuze ook maakt. Maar als je die keuze niet had gemaakt, was er een mens op de wereld gekomen. Dat is de realiteit.

En bijvoorbeeld het vermoorden van een zwangere vrouw, is een dubbele moord. Maar abortus krijgt een andere categorie. Dat leven wordt voor de gelegenheid gedevalueerd tot iets wat niet levensvatbaar is buiten de buik, en dus “is het nog niks”. Maar een paar weken later, is het wel een mens. Hoe werkt dat?

Maar ook, kunnen we seks weer heilig maken? Het is niet als douchen of eten, seks is niet noodzakelijk. Kunnen we bewust worden van het feit dat de gevolgen van seks - het ontstaan van een klein mensje - niet iets is waar we licht over moeten denken?

Kan je een kindje niet verzorgen, of wil je een kindje niet? Simpel: geen seks. (Ook niet als je denkt dat dat bij intimiteit, liefde en verbinding hoort.) Nee. Wil of kan je geen verantwoordelijkheid dragen als het ‘oeps’ gebeurt? Doe. Het. Dan. Niet.

En dan is vaak het eerste wat erbij gehaald wordt als tegenargument: verkrachting.
Ja, dat is verschrikkelijk. Het is verschrikkelijk dat zoiets gebeurt.

Maar is het eerlijk om daar nóg een onrecht aan toe te voegen - het doden van een onschuldig mens in de buik?

Voor de goede orde, in de meeste gevallen gaat het niet om verkrachting. Het gaat om persoonlijke redenen, die eenvoudigweg voorkomen hadden kunnen worden als men zich bewust was van de gevolgen.

Is het mogelijk dat we dit gesprek weer openbaar bespreekbaar maken? Kunnen we onze kinderen dit principe leren? Is het niet logisch om kinderen op te voeden met het idee pas seks te hebben als ze een kind willen en kunnen verzorgen - en dan ook met de persoon met wie ze dat écht willen?

In plaats van: “geniet van het leven, het is al zo kort, de ervaring van seks gun ik je!”
De zorgstaat maakt het toch wel weer goed voor je bij een ‘oepsie’.

En ik vereenvoudig het hier allemaal. Ik snap als geen ander dat er heel veel emotie en pijn aan voorafgaat. Maar waarom is dat? Kunnen we teruggaan naar de kern?

Was het nou echt nodig om tot het punt van abortus te komen?

En niet alleen heeft het dodelijke gevolgen voor het ongeboren leven, maar ook voor de moeder - of de vader - zelf heeft het onnodige gevolgen.

Denk aan de emotionele wonden die je de rest van je leven (kunnen) achtervolgen, en ook aan de fysieke wonden die (kunnen) ontstaan.

Noemen we dit zorg? Of lopen we weg voor onze verantwoordelijkheid, voor waarheid, en verblinden we onszelf met het “recht” dat ons gegeven wordt?

Ik denk echt, dat als we doordrongen zouden zijn van wat abortus inhoudt, en het onszelf toestaan om de waarheid onder ogen te komen, er veel minder abortussen zouden plaatsvinden. Abortus beschouwen als een verworven recht, is pure brainwash. Het is geen recht wat we moeten vieren. Het is om te janken.

Ik schrijf dit niet om de vrouwen die een abortus hebben gehad, een slecht gevoel te geven. Ik bid juist voor steun, troost. En er is vergeving, door wat Jezus heeft gedaan aan het kruis. Maar “laten we niet normaal maken, wat niet normaal is”.
20 okt 2025 - bewerkt op 25 okt 2025 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van InHisname
InHisname, vrouw, 35 jaar
   
Schrijver staat geen reacties toe.
  vorige volgende