Gewetenswake

Waarschuwing: vervolg abortus. Reacties zijn uitgeschakeld uit respect voor het ongeboren leven. De stem van de vrouw is luid genoeg gehoord. Laat dit bericht een stem zijn voor die werkelijk geen stem hebben.

Voor wie nog nooit heeft gezien wat een abortus werkelijk inhoudt of denkt dat het slechts om een klompje cellen gaat, of gelooft dat het ‘een zorg’ en ‘recht’ is, zoek dan op wat er werkelijk gebeurt tijdens een abortus - niet de gepolijste versie die in de media circuleert, maar de feitelijke realiteit.

De video heb ik ook, maar ik durf de link niet te plaatsen. Gewoonweg omdat het zo gruwelijk is.

Dat gezegd hebbende:

Ik vraag me af wat er met je hart gebeurt als je dit dag in, dag uit doet als arts. Hoe ver moet je geweten zijn afgestorven om levens te beëindigen? Om het lichaampje (hier ter grootte van een munt) op de operatietafel te zien liggen - met mini voetjes, mini handjes, met mini alles - en ook nog eens als losse onderdeeltjes van elkaar.

Jongeren zeggen onder andere in discussies of interviews:

“De baby in de buik heeft voor mij geen waarde, de moeder bepaalt dat.”

Of:
“Als ik nu zwanger word, kan ik geen school afmaken - als dat abortusrecht er niet is, is mijn leven verpest.”

Of:
“Als de baby niet het gewenste geslacht heeft, ja dan mag het geaborteerd worden, mijn mening is dat een baby in de eerste plaats al niet geboren mag worden bij zulke ouders’

Of een iets mildere:
“Ik zou het zelf niet doen, maar als een ander het wel nodig vind, dan moet zij dat zelf weten”

PB voor de gesprekken, kan het hier niet plaatsen omdat er geen url voor is. Dan verzinnen we wel iets. Eventueel ook voor de abortus link.

In deze samenleving heerst er een ‘Me, myself and I’ cultuur. De gevoelens, de wil en de waarde van het leven van de moeder wordt structureel boven het nieuwe leven geplaatst en dat bepaald of het leven in de buik waardig is.

Wat ik begrijp, is dat de sommige volwassen pro-choicers abortus zelf ook niet als ‘normaal’ zien.

Maar dit is wel de realiteit: zolang abortus voor iedereen toegankelijk is, en iedereen zijn eigen reden kan bepalen zonder strikte controle, loopt het gigantisch uit de hand. De structuur van het systeem in combinatie met onze hartshouding (zie het gedachtengoed van jongeren, maar ook sommige volwassenen), maakt van dit ‘recht’ een soort tweede holocaust. Een gruwelijke historische echo van hoe rechten gebruikt werden om mensen te doden, maar nu in een modern zorgstaat jasje gehesen.

Door te blijven zwijgen over de ernst van wat er écht gebeurt tijdens abortus en met borden als ‘pro choice’ te zwaaien, worden onze jongeren langzaam afgestompt en krijgen ze een ‘ikke en mijn recht eerst’ mentaliteit. En worden ze blind voor de waarheid.

Ze groeien op met het idee dat zij zelf mogen bepalen wat leven waard is, als ze al beseffen dat het om leven gaat. Dat hun misstappen uitgewist mogen worden - dat hun rechten belangrijker zijn dan het leven van een klein mensje dat is ontstaan (in de meeste gevallen) uit een vrije keuze tot seks.

Laten we onszelf en anderen leren wat verantwoordelijkheid nemen betekent. In welke benarde situatie wij ook zitten: het doden van een nieuw leven is niet de oplossing.

In de vorige discussie werd duidelijk dat er hulp en steun beschikbaar is door pro-life organisaties. Dus ook dit is geen excuus.

Daarnaast raken we ook nog eens verdeeld, terwijl we eigenlijk voor hetzelfde vechten. Zowel pro-choice als pro-life mensen willen in de kern hetzelfde - dat er meer bescherming, liefde en empathie is.

Dus laten we alsjeblieft stoppen met tegenover elkaar staan.

Laten we dat doen door niet weg te kijken en ons niet blind te staren op rechten, ons leven en ons lichaam, maar door allereerst berouw te hebben en ons hart te laten breken om wat abortus werkelijk is.

Dus geen relativering (“de baby zou toch geen liefdevol leven hebben”), ook niet het pamperen van moeders - overmatig sparen, goedpraten of beschermen -, maar rouw.

Sta eerst even stil. Laar echt binnenkomen wat ik hier schrijf. Het is zeer, zeer tragisch.

Bij berouw begint pas echt herstel van wat gebroken is.

Wij dragen een voorbeeld voor de nieuwe generatie; laten we zorgen dat ze leren kijken, voelen en handelen vanuit geweten, niet uit gemak, recht of onwetendheid.

Onthoud:

Berouw is key. Alleen dan kan ons handelen werkelijk iets betekenen. Zonder berouw blijft ons geweten blind. En ons denken te licht.