Relativeren blijft lastig

Ik voel me leeg en eenzaam vandaag. Mijn lichaam is moe, voelt zwaar, voelt ziek en misselijk en heeft zin in drugs en sex. Wait whut? De logica weer ver te zoeken.. Had ik een kutdag? Integendeel. Het was een fijne dag.

Wakker geworden bij mijn R. In bed na een gezellige nacht. Samen gedouched en gelachen, hij ontbijt voor mij gemaakt en samen naar de auto gelopen die zo'n 2 kilometer verderop bij een openbare laadpaal stond te laden.

Onderweg naar huis even paniek omdat ik me slecht kon concentreren op de weg, ik opeens anders moest rijden dan normaal en de navigatie natuurlijk weer super duper duidelijk was in aangeven wáár ik nu precies moest afslaan. Gebeld met mijn man en hij zei dat t wel goed zou komen, dat de navigatie vanzelf een andere route neemt als het ergens is afgesloten en ik wel thuis zou komen. R. toch ook maar even (30 minuten) gebeld en pas opgehangen toen ik bijna thuis was.

Mijn meisjes waren blij me weer te zien. Mijn man J. weer eens erg afstandelijk. Dat is iets heel normaals wat er de laatste maanden is ingeslopen... Mijn jongste dochter naar een vriendinnetje in de buurt gebracht en met de oudste naar het dorp gegaan voor n boodschapje en meteen langs mijn Opie en Omie gereden waar ook mn Mam en haar man waren en even later kwam mijn oom ook. Opzich best gezellig en gelachen al heb ik tussendoor n heel persoonlijk, gevoelig en eerlijk bericht zitten typen naar R. omdat ik hem nog een uitleg verschuldigd was.

Op de terugweg de kleinste weer opgehaald en toen ik thuis kwam was onze maat B er en hij had prachtige bloemen van zijn werk gekregen die ik mocht hebben. Samen gekletst, gegeten, filmpje gekeken met snackies en een beetje opgeruimd.

En de rest van de avond zit ik al in mijn eentje op de bank met manlief die af en toe hoestend naast me komt zitten met ofwel zijn laptop, ofwel zijn telefoon, ofwel een boek in zijn handen. En dan random opeens vraagt wat er aan de hand is en zich een beetje gedraagt alsof ik hem steeds verwaarloos. Kinda makes me feel annoyed.

Ik ben wel klaar met meteen opspringen als een ander een keer tijd voor mij heeft. Ik wil me niet zo desperate voelen. Daarnaast ben ik in mn who am i boekje aan het krabbelen en is dat best een beetje confronterend ofzo en heb ik al uren geen antwoord gehad van R over mijn emotionele uitleg. Also also ik mis mijn meisje, ze had vandaag de begrafenis van haar opa en haar vriendje is kinda like mijn vent en not really supportive en had zichzelf recent nog in de problemen gewerkt waar zij en haar familie dus boos om zijn.

Zeikmodus uit.

Liefs, M.
01 mei 2021 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van ADDitude
ADDitude, vrouw, 32 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende