Privé concertjes

Het is een beetje de instagram vs reality waar je niet bij stilstaat. Totdat je dat dus wel doet. Moge duidelijk zijn dat instagram voor sommigen zeer slecht is voor het zelfvertrouwen, en waarom zou het niet? Je ziet alleen maar mooie mensen met vlekkeloze huid en getekende buikspieren, perfect opgeruimde huizen en compulsief gevulde koelkasten. En dan kijk je naar je eigen huis en ligt er zooi op het aanrecht en een puist op je kin en is je koelkast op een potje mosterd en ketchup na leeg en nog vies ook. Nogal wiedes dat je een deuk in je ego hebt opgelopen.

Maar met muziek is het niet anders. We horen de hele dag door alleen perfect gepolijste liedjes, versplinterd van takes om in elke lettergreep de beste klank naar voren te trekken. Vakkundig doodgeproduceerd door complete teams gewapend met compressie en equalizers en die hele mikmak. Eindresultaat? Miljoenen op de bankrekening van Swift en een zeer ongelukkige thuismuzikant. Het maakt niet uit hoe hard ik oefen en probeer, die kleingevoelige dof maar heldere touch van Streliski kan ik niet als dusdanig namaken.


Met muziek is het dus niet anders, maar wie zet zijn oefensessies online? En wie wil daar naar kijken of luisteren? Op instagram kom je niet ver met dat soort filmpjes, en ik betwijfel of youtube beter zou zijn.

En toen kwam ik Tonic tegen. En in Tonic stuitte ik op een pianist die rachmaninov kan sight-readen op verzoek, die de achtergrond van Prokofiev vertelt: hoe zijn vriend zelfmoord had gepleegd wat leidde tot dit stuk. De hartslag aan het begin van het stuk en het gebrek aan hartslag op het eind. De melodie die steeds verstopter toch weer terug komt. En zo worden de meest onhoorbare dissonanten mooi en zit ik Prokofiev, wat wel te omschrijven is als 'lastig om naar te luisteren' te beluisteren. En deze muziek rommelt aan de sloten van mijn emotionele brein, wat het inderdaad lastig maakt om naar te luisteren maar holy shit wat is dit goed zeg. Het is één grote kluwen van instabiliteit, net als ik.

Ik stuitte op een stuiterbal van een beginnende cellist, en vanmorgen zat ik in de trein en blijkt ze naast cello prachtig dwarsfluit te kunnen spelen. Ik heb de hele treinreis genoten van lord of the rings vibes en mooie liedjes afgewisseld met hilarische gesprekken, het was echt perfect totdat ze 'hij komt hij komt die lieve goede sint' begon te fluiten. Blijkt ook gewoon een of ander stuk te zijn. Sinterklaas kent zij niet want ze woont in China. Ik meteen getriggerd door alleen al de gedachte dat er ergens in Nederland een winkel is waar je nu al kruidnoten kan kopen..
En de accordeonist met zijn gejengel, ik ging met een lach op mijn gezicht slapen gisteren, wat een figuur. Perzik de saxofonist die met dobbelstenen en een orachtig Australisch accent bepaalt wat hij gaat oefenen.. Gitaartokkels terwijl je doucht.. Und so weiter.

Maar het mooiste van de app is dat je elke puist en pluis van de muzikant mag horen. Muzikanten zijn ook maar mensen. Toppianisten struikelen ook over dingen waar ik over struikel. Topviolisten spelen genoeg valse noten. Zolang je het plezier hoort maakt het niet uit hoe slecht de zang is, er is publiek en gezelligheid te vinden, en een fluitist vergeet ook wel eens te ademen. Toonladders zijn leuker afgewisseld met feitjes over vissen en dit is slechts het begin.



-Ligusterpijlstaart