Persoonsgebonden C02-budget

In 2011 ging ik naar Guatemala. Het was een bijzondere ervaring. De natuur is prachtig, de oude Maya-tempels indrukwekkend. We hadden een hele fijne reisleidster Ze woonde in Guatemala en deed daar vrijwliigerswerk. Wat ik wel lastig vond, was de extreme armoede daar. Kleine kinderen op straat, die dolblij zijn als je restjes eten die je zelf niet opkon aan ze geeft. Markten vol spullen, en iedereen wil dat je bij hen wil kopen. Krakkemikkige huisjes. En onze reisleidster vertelde hoe de armoede voor de mensen was. Hoe er veel alcoholisme was, maar hoe ook veel mensen Amerika zien als ‘alles wat uit Amerika is goed’. En daardoor zag je regelmatig moeders hun pasgeboren baby een fles geven met daarin Coca Cola.

De verkiezingen waren daar toen in aantocht en overal onderweg zagen we handgeschilderde kreten. De ene in de ene kleur, de andere in een andere kleur. Op gebouwen, op wegen, op borden langs de weg. Ik weet niet precies wat er allemaal op stond. Het was in het Spaans en ik sprak toen nog geen woord Spaans. Maar mijn reisleidster zei dat er vooral werd beschreven op wie je moest stemmen.

We kwamen op een gegeven moment in een dorpje terecht. Alle mensen daar waren het dorp aan het versieren. Ze hadden zelfgemaakte vlaggetjes en alles zag er heel feestelijk uit. Onze reisleidster vertelde dat een van de kandidaten van de verkiezingen langs zou komen. En dat, hoewel het allemaal zo feestelijk lijkt, het eigenlijk ook iets triest heeft. De kandidaat kwam namelijk om de stemformulieren van de dorpsbewoners te ruilen voor eten. De mensen waren dus bereid hun stemrecht op te geven voor een maaltijd.

Ik weet nog heel goed hoe ik me toen voelde, en hoe ik me nu nog steeds voel als ik er aan terugdenk. Dit is een van de vele voorbeelden waarom macht zo gevaarlijk kan zijn.

Nu is deze week Barbera Baarsma bij BNR radio geweest. Barbera Baarsma is hoogleraar, econoom en werkzaam voor de Rabobank. Ze wordt trouwens ook gelinkt aan de mondkapjesdeal van Van Lienden.

Tijdens het interview op BNR , verkondigt ze het idee van een persoonlijk C02-budget. Ze zegt dat iedereen een persoonlijk C02-budget moet hebben, dat voor iedereen gelijk is. Is het op? Dan heb je pech. Dan kun je dus niet meer met het vliegtuig, of vlees kopen, of iets anders doen dat veel CO2 uitstoot.
Klinkt eerlijk? Iedereen evenveel uitstootrechten? Mwah. We weten natuurlijk maar al te goed, dat elke situatie verschillend is. Het ene huis is beter geïsoleerd en heeft bijvoorbeeld zonnepanelen, terwijl een huurwoning waar al jaren geen onderhoud aan is gedaan door de verhuurder, juist voor veel meer uitstoot zorgt. Het ene huis is groter, het andere zit juist op een bovenverdieping in een flat en daar hoeft sowieso nooit een verwarming aan, omdat de ruimte als een soort serre werkt. Een andere flat staat juist volledig in de schaduw en daar is het altijd koud.

Maar, daar heeft Barbara Baarsma een goede oplossing voor. ‘Als iemand wil vliegen, maar geen C02-budget heeft, dan koopt hij dat van iemand die niet kan vliegen, omdat die daar het geld bijvoorbeeld niet voor heeft. Hij krijgt daardoor een beetje meer geld. Zo kunnen mensen met een smalle portemonnee ook verdienen aan vergroening.’

Daar kwam uiteraard ontzettend veel kritiek op, maar Barbera begrijpt dit niet. Bij Op 1 komt ze nogmaals haar verhaal doen, en het wordt er niet beter op. Eigenlijk komt het er op neer dat je 100 punten hebt, dan mag je een keer vliegen, paar keer douchen en ook paar keer vlees eten. Die uitstootrechten gelden trouwens ook voor bedrijven.

Ze praat alsof het iets prachtigs is. Maar ik denk alleen maar aan die mensen in Guatemala die hun stemrecht opgaven voor wat eten. Ergens is dit iets vergelijkbaars: je kunt straks nauwelijks meer je vaste lasten betalen, vanwege de inflatie. Je leeft daarom ook zo zuinig mogelijk. En dan komt bijvoorbeeld iemand met een hoge functie bij een bedrijf wat ervoor zorgt dat jij meer betaalt. Een hoge pief bij een bank, of een supermarkt, of misschien zelfs een politici. En die biedt aan: geef me jouw persoonlijke CO-2 budget, dan betaal ik je daarvoor.
En hij kan vervolgens in zijn privéjet de halve wereld afreizen. Terwijl de armen steeds armer worden.


En hoe willen we dat trouwens allemaal gaan doen? Zeker via een app, met een QR-code ofzo. Dan wordt dus alles gemeten. Wat je precies koopt, hoe vaak je doucht, waar je naartoe op vakantie gaat, waar je heen rijdt (ach ja, de overheid overweegt toch al het kilometerrijden).

Controle. Controle. Controle. Zodat wij allemaal netjes in het gareel blijven lopen. En dit soort dingen worden natuurlijk altijd bedacht door mensen die grote huizen hebben, de wereld overreizen en zich nooit ergens zorgen over hoeven te maken. En met zo’n persoonsgebonden C02-budget? Ach, als je meer nodig hebt, koop je dat gewoon voor een prikkie van een arm persoon. Als die wanhopig is en echt geld nodig heeft, is zelfs een tientje al welkom.
05 aug 2022 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Nightdream
Nightdream, vrouw, 38 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende