Over werk

Gisteren had ik het tweede gesprek voor de parttime baan waar ik op gesolliciteerd had. Toen ik van de week een proefopdracht kreeg, kreeg ik het gevoel dat ze meer op zoek zijn naar een junior, en dat de functie op de lange termijn voor irritaties of problemen zou kunnen zorgen. Ofwel, omdat ik me moet houden aan een vooraf bedacht plan en vooral binnen hun bedachte lijntjes moet kleuren. Het zou betekenen dat ik dan talloze mogelijkheden zie, die ik niet zou kunnen benoemen. Anderzijds zou het mogelijk zijn dat ik onbedoeld te veel op de stoel ga zitten van content specialist, maar die functie is daar al bezet. En dat zou vanuit die persoon weer voor irritaties kunnen zorgen.

Ik vreesde dat dit vooral op de lange termijn niet goed zou zijn, beide scenario’s niet. En dat sprak ik gisteren dan ook uit. ‘Er is heel veel groei hoor en we vinden het juist leuk als je meedenkt,’ werd er gezegd, maar ik zag de twee elkaar aankijken en ik wist eigenlijk al genoeg. Ze wisten dat ik wel een punt had.

Vandaag werd ik gebeld. Er was een andere kandidaat en ze hebben die gekozen. Er werd me gezegd dat ik waarschijnlijk veel beter ben in het uitvoeren van de taken, maar dat er voor de ander veel meer groeimogelijkheden zijn dan voor mij.

En ik vind het prima. Het voelde al niet goed om in loondienst te gaan werken, zelfs parttime niet. Mijn vriend zegt regelmatig dat ik een echte ondernemersgeest heb en ik merk ook steeds meer en meer dat dit inderdaad zo is. Toen ik van de week het besef had dat ik misschien wel in dienstverband ergens zou gaan werken, schoten de tranen in mijn ogen. En dat zou al genoeg moeten zeggen.

Ik heb te veel ideeën. Ik wil te veel doen. En dit is misschien ook wel waarom het hele ‘in opdracht’ ergens werken me eveneens minder aanstaat. Ik wil dolgraag aan eigen projecten werken. Eigen dingen voor elkaar krijgen. De opdrachten zijn nu vooral noodzaak, omdat de schoorsteen nou eenmaal ook moet roken.

En terwijl ik dit schrijf word ik via LinkedIn benaderd door een recruiter voor een freelance klus in mijn eigen stad. De vacature-omschrijving past veel beter bij me dan waar ik de sollicitatie had. Ik zie er zo enorm veel mogelijkheden. Even afwachten of ze mij ook geschikt vinden. Maar, het zegt dus wel wat, mijn reactie hierop vergeleken met de parttime baan.

Ik zie het vooral als een goede les, waarin ik mezelf weer wat beter heb leren kennen. En mijn droom om uiteindelijk rond te komen van mijn eigen projecten heb ik nog lang niet bereikt, maar het betekent niet dat het onmogelijk is. Ik moet vooral kansen blijven zien, hard werken en niet opgeven. Ik moet ook vooral niet mijn eigen ‘imposter syndrome’ tegen me laten werken. Blijven in mijn kracht. In mezelf blijven geloven. Ik kan meer dan ik soms zelf besef. En dat is goed om vaker te realiseren.