Opnieuw geboren.

,,O, zijn jullie 't?"
We zitten al een half uur in een kamertje in het ziekenhuis. Het is er bloedverzengend warm. Ik voel hoe langzaam mijn wangen gaan gloeien.
Maar bij binnenkomst ligt de patiënt te rillen van de koorts. Poe, dit hakt er wel weer in.
Bernie en ik zitten op een ongemakkelijk klapstoeltje. Het lukt ons om een gesprek gaande te houden, terwijl een verpleegkundige in en uitloopt.
,,Je hebt een paracetamol verdiend", roept ze monter. ,,We kunnen er maar beter vrolijk over blijven".
En nee, dat vrolijk doen stoort me niet.

Ik kijk naar de paal naast het bed. Zo te zien heeft de patiënt een soort 'royal flush' hangen ; antibiotica, peniciline, paracetamol.
,,Ik denk wel dat je in 1 klap door je eigen risico heen bent", grap ik.
,,Dat denk ik ook wel", antwoordt hij met dubbele tong.
Die dubbele tong komt niet van de drank of van de koorts, maar omdat z'n mond stuk is.
Chemo maakt meer kapot dan je lief is.

De koorts zakt. Er komt meer leven in het dierbaar hoopje mens onder de drie dekens.
Hij zet zijn bril op :,,O, zijn jullie 't?"
Ik glimlach. De humor gaat gelukkig nooit verloren.
We babbelen rustig door totdat het 8 uur is, en dan vertrekken we.
,,Leuk dat je er was", zegt hij.
,,Ja natuurlijk!"

Stil lopen we door de gangen. Wat een ellende deze behandelingen. Maar o, zo nodig.
Want in dat beroerde lijf zitten wél mooi nieuwe stamcellen. En ze groeien. Nieuw leven. Als alles zo goed blijft gaan, mag hij begin volgende week naar huis.
Wij trakteren op beschuit met blauwe muisjes. Want hergeboorte moet gevierd.
Ik kreeg een nieuwe broer.
23 feb 2019 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van kruidje
kruidje, vrouw, 55 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende