Moeite met mij

Vandaag wederom een dag gereserveerd voor schoolwerk. Ja, het is vakantie maar nee, ik kan niet niksen. Er is veel werk te doen. Eigenlijk alles, aangezien ik niets heb bijgehouden en de weken voorbij vlogen zonder daarvan bewust te zijn. Nu moet ik alles bijwerken. Speciaal hiervoor zit ik bij mijn ouders thuis, het leek me het beste. Toch kom ik maar niet vooruit. Ja, met de leuke opdracht wel maar verder.. Ik word onrustig, zet rustige muziek op, ga aan de slag. Dan denk ik aan de andere opdrachten die ik nog moet doen, kan ik niet nu nog een keer de leuke opdracht oefenen? O, thee! Ja lekker. En iets te eten. Ja. Oke, weer achter m'n boek. Jeetje, dit is toch vanzelfsprekend jongens.. Misschien gewoon even lekker piano spelen. Neeee, blijven zitten. Muziekje.. Oke. Onrustig. Onrustig. Onrustig. Gek word ik van mezelf. Schreeuwen, naar boven, bijten, mn hoofd pletten, even instorten en huilen. Op zolder zit mama, mijn oude spullen te bekijken (alvast voor de test die komen gaat, de ADD test..). Ik ga bij haar zitten en zie mijn vroegere ik. Zo ontzettend leuk, vrolijk, druk, gezellig, BLIJ. Het is even fijn, ik word rustiger en ga weer naar beneden. En daar slaat het toe: het verdriet, waarom ben ik niet meer zoals toen? Waarom zit ik mezelf nou zo erg in de weg, waarom kan ik niet gewoon de tijd die ik gereserveerd heb voor school werkelijk aan school zitten? Waarom gaat het telkens zo moeilijk? En waarom moet ik me nu steeds zo rot voelen? Toch zonde..

En toch, lijk ik verloren te zijn. Weet ik niet wat ik moet doen. Ja, ik heb de stap gezet, heb alleen geen idee wat daaruit gaat komen. En het duurt zo lang. En ik word gek van twijfel. Praat ik het mezelf aan? Maar waarom kan ik dan niet stoppen? Wil ik een label, zodat er een duidelijke oorzaak is, of heb ik liever dat het niet zo is en er geen oorzaak is? Ergens heb ik absoluut liever dat ik geen label krijg, geen oorzaak. Toch benauwt dit idee me ook. Want wat doen ze dan? Ga ik dan weer naar de basis GGZ, moet ik dan weer opnieuw beginnen? Duurt het dan langer voor ik wat mezelf kan? Wordt het dan weer tijden zoeken naar een oorzaak, net als mijn schildklier jaren heeft geduurd voor het duidelijk was? Als dat zo is, geef me dan maar liever een label. Is het tenminste duidelijk.. Ernstig ja, maar waar. Ik word er zenuwachtig van. En al helemaal omdat m'n moeder mee moet en die altijd goed praat. Met mij was altijd alles goed. Is altijd alles goed. Zij zei me vanochtend dat ik mezelf niet moet aanpraten dat het niet lukt. Ik boos, verdomme het frustreert me want ik heb het idee dat ik altijd probeer om gewoon eraan te gaan, mezelf niet vertel dat het niet lukt maar dat het telkens wel zo uitpakt, waardoor ik nu nog sneller gefrustreerd ben als het weer eens niet lukt ja. Zij sorry.

Weet je, ik ben altijd overal goed mee weggekomen. Ik ben sociaal, heb altijd goede cijfers gehaald en zo ging alles van een leien dakje. Mijn middelbare school zat ik boven te leren. Zei ik tenminste tegen mijn moeder. Ik heb nooit echt geleerd, lukte niet. Zelfs tijdens mijn examens niet. Toen zat ik boven de tijd te verdrijven. Maar de grap is, er was altijd wel een reden. Eerst was ik zelf ziek, tijdens mijn examens mijn vader. Daarna op de universiteit mijn moeder. Dus dat was de reden dat ik me niet kon concentreren, vonden we allen. Afgelopen jaar ging alles prima en toch lukte het niet. Nu hetzelfde. De basisschool weet ik niet meer, ik kan me niet herinneren dat ik ooit heftig met school bezig was. Maar mijn herinneringen zijn ook vaag en moeilijk op te roepen. En dus moet ik het straks van mijn moeder hebben, die zelf destijds ontzettend moe was altijd, die ik regelmatig voorloog dat ik heus wel mijn huiswerk had gedaan, waar ik op de basisschool het minste mee had (toen was ik papa's kindje), waar ik nu wel veel mee heb maar die nu ontzettend vergeetachtig en warrig is sinds haar chemo..
Ik weet het niet, ik baal dat ik zo erg m'n best wil doen maar het toch nooit helemaal lukt. Hoe ik altijd met mijn studie bezig ben? Fantaseren/bedenken over de toekomst. Wat voor vakken ga ik kiezen, wat voor richting ga ik uit, wat wil ik als ik klaar ben, naar welk land wil ik voor mijn minor want naar het buitenland wil ik, ja ik wil ook excellentie. En zo gaat het door. Altijd bezig met bedenken en plannen en toezeggen, terwijl ondertussen de tijd voorbij gaat en ik nog niks echt regel of doe. Welcome to my life..

Overspoelt door het leven. Ik las het vandaag en vond het precies de omschrijving hoe ik mij altijd voel. Constant overspoelt door het leven. Dus laat ik alles maar over me heen komen. Mijn stagebegeleidster van vorig jaar schreef dan ook in mijn beoordeling dat ik iemand ben die het leven neemt zoals het komt. En dat is ook zo. Ik ben constant overdondert, laat het gaan en ga er zo goed mogelijk in mee. En toch heb ik altijd het gevoel gehad dat ik buiten het leven sta. Dat iedereen mee doet en ik aan de zijlijn sta. Om te observeren. Dit heb ik vaker geschreven. Het is raar maar waar. Omdat ik nooit die heftige emoties leek te hebben die andere mensen hadden.

En nu ben ik moe want ik heb mezelf weer teveel gek zitten maken met gedachtes, frustraties en alles. Maar het is pas twee uur, ik zit al vanaf half elf 'aan school' en heb het gevoel dat het inmiddels vier of vijf uur 's middags is. Zal het ook wel weer zo zijn, voor ik het weet.

Vermoeiend ben ik. Ik heb moeite met mij, en lijk een van de weinigen te zijn die moeite heeft met mij. Die vroegere mij, dat was een leukerd. Vond ze zelf geloof ik ook best wel, als ze dat al besefte. Waar is zij gebleven? Ik heb moeite met de moeilijkheid in mij. De moeilijke mij. Moeilijk.