Mantra

Als een mantra dendert door mijn hele zijn een intense doodswens.. Ruim 2 maanden geleden schreef ik hier mijn eerste verhaal. Het is alsof ik het een kwartier geleden schreef, of het nu zelfs herschrijf, overschrijf..

De conclusie blijft elke dag hetzelfde: Het in leven blijven is deze strijd niet waard. Vandaag niet, gisteren niet, morgen helemaal niet. De dagen tellen zich op. Ik ervaar het leven als onmogelijk weer te dragen. Mezelf als niet meer heel te maken.

Ik weet niet meer wat te doen. Zelfmoord plegen blijft een verstikkend thema. Ik droom van een moment waarop ik het weer helemaal verlies en mijzelf dood maak. Een euthanasietraject is een andere optie. Het rouwen om mijn dood is iets wat ik al jaren doe. Dit traject lijkt mij het meest intense rouwen. Ik zal de persoon verliezen waarbij ik de diepste wanhoop zag en de hoogste hoop wilde hopen. Ik hoop altijd dat ik weer hoop zal krijgen..

Ik voel me klem.. Ik wil niet dood. Ik wil een dragelijk leven. Maar ik kan niet leven, dus is dood de enige uitweg..

Het leven, daarin de fantasie, is grenzeloos.. Totdat de dood begrenst.