Mannen....

Ik heb hier eerder geschreven, jaren geleden. Misschien dat mensen me nog herkennen, misschien niet meer.

Mijn hele leven lang ben ik op zoek naar maar 1 ding. En dat is liefde. Mijn hele leven lang trek ik juist alleen maar de verkeerde figuren aan en krijg het tegenovergestelde. Vorige jaar was het Amin uit Marokko. Knappe jongen, leuk. Er was een klik. Ik praatte via Skype zelfs met zijn familie. Z'n zus, z'n tante, z'n vader... Totdat zijn neef uit Frankrijk langskwam met een dik pak geld. Karim had geen baan en was meestal thuis. Overdag zat hij in het cybercafé en uiteindelijk tikte hij een smartphone op de kop zodat we ook 's nachts konden kletsen.


Mijn jeugd is dramatisch geweest. Die heb ik vooral in tehuizen, crisisopvang en (gesloten) internaten doorgebracht. Mijn vader ging vlak na de geboorte weg en heb ik maar 2 keer in m'n leven ontmoet. Hij is uiteindelijk gestorven dankzij de alcohol. Mijn moeder heeft schizofrenie en drinkt ook. Toen ik in 2002 opgesloten, verkracht en bijna vermoord werd en na de aangifte doorreisde naar een vriend in Amsterdam werd ik diezelfde nacht aangerand door zijn vriend. Ze waren uitgegaan en 's nachts thuisgekomen. Zijn vriend was naar de kamer gegaan waar ik lag te slapen en bij me in bed gekropen. Ik werd wakker terwijl hij me lag te betasten. Eenmaal terug thuis werd ik uiteindelijk achtervolgd door een man in een auto. En toen wou ook een politieagent misbruik van me maken. Alles bij elkaar heeft dit een grote invloed op de rest van mijn leven gehad. Er is sowieso zoveel gebeurd.


Ik slijt mijn dagen voornamelijk in huis want ik durf nauwelijks meer naar buiten. Mijn leven word beheerst door angst. Ik probeer maar het mislukt. Zonder sociaal netwerk ben je sowieso nergens. Mijn enige ontmoetingsplek is het internet. Nadat ik ook daar domme dingen had gedaan, afgesproken met mannen terwijl ik daar eigenlijk te kwetsbaar voor ben en zij dat kunnen ruiken ben ik het verderop gaan zoeken. In andere landen. Maar of dat nou zo slim is.. In 2013 was ik zo verliefd dat ik voor 17 dagen naar Portugal ben gegaan. Ik kende hem een jaar. Een maand later werd ik gedumpt. Ik probeerde het uiteindelijk dan toch maar weer in Nederland. Via zo'n relatie site. Daar ontmoette ik Frank en Simo. Frank bleek niet over zijn ex heen te zijn. En Simo bleek maar op 1 ding uit te zijn. Nadat we naar de bios waren geweest zou hij me naar de bus brengen. Hij moest nog even langs huis want hij had nachtdienst. Ditmaal zocht ik er niks achter maar eenmaal binnen begon hij me te zoenen en betasten. Het was de allerlaatste bus en ik zei dat ik die echt moest halen. Kantje boord haalde ik hem nog. De volgende dag vertelde ik hem dat hij wel erg snel ging. Het spijt me, het zal niet meer gebeuren antwoordde hij. Daar meende hij natuurlijk geen zak van... Na deze teleurstelling ontmoette ik Amin. Wat dus eerst een heel intensief contact was, dag en nacht kletsen. Totdat dus zijn neef kwam.


In het begin belde hij me nog wel zodra hij wifi had. Uiteindelijk stopte dat. Zelfs toen ik naar het ziekenhuis moest liet hij niets horen en dat deed pijn. Ik besloot mijn facebook te deactiveren en ook niets meer te laten horen. Enkele dagen later activeerde ik mijn facebook weer en zag een hele fotoreeks van hem samen met een andere meid waarop het leek dat ze net getrouwd waren... De foto's waren genomen bij een luxe hotel met zwembad. Toen ik hem ermee confronteerde zei hij dat hij dacht dat ik mijn facebook had verwijderd en die foto's dus nooit zou zien. Nadat neef lief weer terug naar Frankrijk was kwam hij op hangende pootjes terug met mooie woordjes maar daar trapte ik niet in. Ik kwam er ook achter dat het hem waarschijnlijk vooral om een verblijf in Europa te doen was. Veel gasten uit die landen zijn daar op uit helaas... En helaas zijn er teveel vrouwen die erin trappen.


Na Amin ontmoette ik Aljo. Hij kwam uit Joegoslavië maar woonde al jaren in Nederland. Op zich leek het wel een aardige jongen tot zijn ware aard zichtbaar werd. Met Halloween zou hij langskomen maar liet me op het allerlaatste moment zitten terwijl hij wist hoe ik er naar uit had gekeken. In bed was hij zo ruig dat ik daardoor in het ziekenhuis belandde omdat er iets beschadigd was. Na een week met pijn te hebben rondgelopen bracht hij me op vrijdagavond naar de huisartsenpost en ik moest de volgende ochtend meteen geopereerd worden. Het begon al lekker, we hadden ons verslapen en de auto startte niet. In de auto begon het dominante gedoe weer. Leuk, vlak voor een operatie. Ik kon niks goed doen bij hem. Nooit. Bij het ziekenhuis aangekomen wilde hij niet mee naar binnen. Fijne vriend... Bel maar als ik je kan komen ophalen.. Nadat de arts verteld had wanneer ik geopereerd werd en hoe laat ik dan ongeveer naar huis kon belde ik Aljo. Ik kom je niet meer ophalen. Ik heb mijn eigen leven en mijn leven gaat ook door. Hij heeft geen werk niks en het was zaterdag... Het was in totaal 30 kilometer rijden van het ziekenhuis naar mijn woning. Ik barstte in tranen uit. Ik kreeg een operatie tussen mijn benen en zou daar gehecht worden, hoe kon ik in vredesnaam terug naar huis gaan met de bus ofzo??? Een taxi vraagt hier een maand huur voor zo'n lange rit. Eenmaal op de operatie tafel lag ik te huilen. Nadat ik bijkwam uit de narcose hoorde ik ze zeggen, mevrouw heeft psychische klachten. Wat denken ze nou, dat ik de boel kort en klein ga slaan met m'n suffe kop? Wat is de meerwaarde om dat te melden? En psychische klachten? Als je die nog niet had dan zou je ze wel krijgen met zo'n fijne vriend. Vervolgens stonden ze te bekvechten. Bleek dat ze me een veel te hoge dosis pijnstillers hadden gegeven. Fijn zo'n last minute operatie op de zaterdag. Eenmaal terug in de kamer werd ik helemaal gek. Ik wou naar huis. Het voelde dat ik daar echt niet veel langer kon blijven. De muren kwamen op me af. Ik voelde me zo gigantisch onrustig.


De telefoon ging. Het was Aljo. Hij wou me ineens toch komen halen... Als ik hier maar weg ben dacht ik. Ik was blij dat ik weer thuis was. Maar helemaal niemand hielp me. Ik moest alles zelf doen terwijl ik amper kon lopen. Tot overmaat van ramp kreeg ik er ook nog een infectie bij. De dokter is toen langsgekomen en de medicijnen werden door de apotheek gebracht. Boodschappen doen dat ging ook niet, de winkel zit te ver weg. Dan pas voel je hoe eenzaam je echt bent. Het is me uiteindelijk allemaal wel gelukt alleen. Het ergste vond ik dat ik momenteel in een huis verblijf waaraan hulpverlening is gebonden. Ik heb een dubbel contract. Met de woningbouw en met de hulpverlening. Een driehoekscontract heet dat geloof ik. Die hulpverlening heeft hier dichtbij een kantoor. En niemand die vroeg goh kunnen we iets voor je doen? Met Aljo heb ik natuurlijk gebroken maar hij bleef me lastig vallen. Op een zwak moment trapte ik in zijn mooie woorden en beloftes. Ik moest weer naar het ziekenhuis en om het goed te maken zou hij me brengen. Toen ik hem die dag belde lag hij nog in zijn bed en zei je bekijkt het maar ik breng je niet meer waardoor ik de afspraak op het laatste moment moest cancelen. Plus dat rotgevoel wat je krijgt. Je voelt je waardeloos. Ik heb weer met hem gebroken en gelukkig heeft hij me daarna wel met rust gelaten. De relatie waar ik nu in zit is een hel, daarover schrijf ik later meer...