Leegte en onrust

Gisteren was geen goede dag...
Al bij het opstaan voelde ik het... dit wordt een moeilijke dag.

De verhuisstress, het 2e telefoontje van HR ivm vraag om opstart re-integratie, hondje Whisky op logé, manlief die met de nacht staat.
Het is misschien allemaal weer wat veel.

Gisteren het huurcontract gaan tekenen voor het huis in Keerbergen.
Je zou verwachten dat je daar dan blij van zou worden, of op z'n minst een positief gevoel van zou krijgen. Maar nee... niets... de depressie maakt alles 'numb'

Een alles overheersende leegte, die alle positieve emoties gewoon opslokt nog voor ze gevoeld zijn.

Maar in de namiddag wel even gehuild. Omdat ik over trauma had liggen dingen opzoeken, en over donkere gedachten en euthanasie wegens psychisch lijden, en over emotionele pijn...
En ja, dan herken ik dingen en kan ik het verdriet toch even toelaten.
Maar niet te lang! Uit angst dat ik erin zou verdrinken. Dan maar glazen beginnen inpakken.

Het hondje van m'n stiefzus, Whisky, is deze week op logé.
Het beestje is eigenlijk graatmager en is volgens mij niet 100% gezond. Maar ook dat raakt me op één of andere manier minder dan anders.
Ik heb de energie er niet voor.

Manlief die heeft er medelijden mee, en ik ... ik tel af naar wanneer het beestje terug vertrekt.
Want omdat ze niet zindelijk is, plast ze overal waar ze maar denkt... Op dekens, op kussens, op bed, op de vloer...
Mijn wasmachine draait overuren en ik kan alleen maar denken "Ik heb vorige week al mijn moed bijeen moeten rapen om nog eens te poetsen... voor niets..."

Tijdelijk 2 hondjes in huis is betekent nu ook dat ik helemaal het huis niet uit ga.
Ook manlief die de nachtshift heeft, zorgt ervoor dat ik bv niet naar de badminton kan om even gedachten te verzetten.
Voor de rest zou ik anders sowieso ook niet buiten komen, maar kom

Alles voelt als een moeilijke opdracht.
Boodschappen doen, vriendschappen onderhouden, inpakken, nadenken, dingen administratief regelen, voor de honden zorgen, koken... mezelf wassen en aankleden
Ik loop denk ik alweer dagen ongewassen in halve pyjama of training.
Hele dagen doe ik dus niets, en ook weer niet, want voor het grootste deel probeer ik het trauma mentaal weg te duwen.

Gaat dit ooit nog over?