HET trauma...

"I've been missing me. For some time now.
And I'm not sure where I've gone. But I'm really starting to wonder if I'm ever coming home"


HET trauma.

Het stukje verleden dat tijdens maanden van intensieve dag therapie, plots uit een dichtgemetselde muur werd losgelaten.
5 lange jaren, die ik bewust of onbewust compleet had verdrongen, weggemoffeld, verbannen.
Want als je het geen aandacht geeft, dan bestaat het misschien gewoon niet.
En niet flauw doen, iedereen heeft wel iets meegemaakt. Dus slot erop, sleutel weggooien en doorgaan!

Niet dus...
Soms wou ik dat ik er nooit aan was begonnen, die 9 maanden dagtherapie in het psychiatrisch ziekenhuis. Want dan had die muur onaangeroerd gebleven.

Anderzijds besef ik ook wel dat dit stuk zo'n grote invloed heeft gehad, op werkelijk ALLES in m'n leven.
De praktijkruimte van de psychologe, is de enige plek waar het op dit moment veilig genoeg voelt om het ter sprake te brengen.

Ook mama en zus, en enkele goede vriendinnen, weten in grote lijnen waar het over gaat.
Aan manlief daarentegen, lukt het me niet om er iets over te vertellen. Enkel dat het 'een trauma is'
Alsof ik bang ben dat hij me anders gaat bekijken, vies... vuil... tweedehands.

Zoveel mensen, dichtbij me, hebben geen idee van mijn verhaal.
En dat maakt dat het voelt alsof ik soms een oplichter ben.
Want niemand kent me eigenlijk echt.
Achter die automatische lach op m'n snoet, gaat een heel pijnlijk verhaal schuil.

"She hides all her problems behind a smile. Behind her smile is a world of pain and hurt.
You think you know her, but you really have no idea."

"Behind her smile, there's a story you would never understand."


Liefs,
Steffi