Kinderpostzegels (oud zeer)

Dit jaar moet D voor het eerst kinderpostzegels verkopen. Vorige week kregen ze al informatie en liet hij al doorschemeren dat hij het totaal niet zag zitten.
Nu helpt mij ex hier totaal niet bij mee want die zegt rustig dingen als: Ik had er vroeger ook geen zin in, alleen overijverige kinderen doen er fanatiek aan mee, dat stomme leuren langs de deuren en (de ergste) het zal wel weer voor van die zwartjes zijn in het buitenland. (Voor iedereen die het nog niet weet: mijn ex discrimineert en dat wordt alleen maar ergen. Hoe kon ik ooit voor die man vallen? Maar dat is een ander verhaal.)

Goed, de kinderpostzegels. Voor mij een pijnlijk punt als ik naar vroeger kijk. Wij woonden toen nog niet zo lang in het dorp waar wij toen woonden, familie woonden ver weg en mijn ouders waren nog niet zo ingeburgerd dat ze veel mensen kenden.
Dus ik ging met die grote enveloppe waar je namen op moet schrijven dapper langs de deur. Helaas kreeg ik heel veel te horen: Nee, die koop ik bij mijn kleinkind/neef/nichtje/buurkind/bekende.
Na veel deuren had ik misschien aan 5 mensen iets verkocht inclusief mijn eigen moeder.
Een week later moest de enveloppe weer mee naar school. Vol schaamte leverde ik de enveloppe in want de leraar benoemde bij ieder kind hoeveel hij/zij er verkocht had. Ik had er extreem weinig verkocht en dat werd mij flink duidelijk nadat er een jongetje meerdere enveloppen inleverde. Het waren er, als ik mij goed herinner, wel vijf!

Nu kwam D vandaag thuis uit school. Tranen in zijn ogen, zijn gezicht boos en verdrietig.
Ik vraag altijd hoe de dag is geweest, schenk drinken in, vraag of hij iets wil eten en pak ondertussen zijn tas uit.
Daar zat HIJ in onze, inmiddels gezamenlijke nachtmerrie, map voor de kinderpostzegels. Ik legde hem op de eettafel en liet hem eerst even bijkomen. In het gesprek over de dag op school vertelde hij dat zijn beste vriendje met iemand anders langs de deuren zou gaan. Ze mogen hier niet in hun eentje langs de deuren. Eigenlijk hartstikke goed maar ook lastig bedacht ik me.

Nu heb ik pas geleden een artikel gelezen over een goede luisterpartner zijn in een gesprek en niet andermans problemen op te willen lossen. Iets waar ik had mee aan het oefenen ben. Ik wil hier ook mee bereiken dat een gesprek mij minder energie kost. Een standaard gesprek met de buurvrouw kan namelijk al zorgen dat ik migraine krijg omdat ik mij haar problemen teveel aan trek.
Ik heb dus de techniek toegepast bij D. Aangegeven dat ik mij in kon denken dat het niet fijn voelt. Gevraagd wat hij zou willen doen. Nogmaals benadrukt dat het wel echt een nare situatie is en ook gevraagd wat ik voor hem zou kunnen doen.
Geloof me, dit viel niet mee. Ik heb het ook nog niet helemaal goed gedaan want ik heb mij wel laten ontvallen dat het niet leuk is dat zijn beste vriendje met een ander ging en ik heb aangedragen om met een ander te gaan. En zelfs aangeboden om die moeder te vragen of haar zoon bij haar is of bij de vader.
Vervolgens heb ik het los gelaten en bij hem gelaten. Geloof me, dit was mega moeilijk zeker omdat ik mezelf van vroeger op de bank zag zitten.

Zelf gaf hij aan dat hij ook wel met zijn drieën wilde gaan. Toen ik zei dat hij de jongens misschien kon bellen is hij dit gaan doen.

En nu, geloof het of niet zijn ze zelfs met totaal vier kinderen op pad want er was nog een meisje die niemand had om mee te gaan.

Ik ben een trotse moeder!

P.S. Die kinderpostzegels zijn misschien een jarenlange traditie maar misschien moeten ze toch eens kijken of het anders kan want ik denk dat er veel kinderen zijn die het lastig vinden om te doen of misschien zelfs alleen moeten.
En dan is het thema van dit jaar: 1 tegen eenzaamheid