Keuzes als er enkel verliezers zijn

Stukje uit een mail van vandaag:

(...)
Thuis is het momenteel een grote chaos. Gistermiddag heb ik contact gehad met de gezinsbegeleidster van de stichting waar O. onder behandeling is. Afgelopen weekend is voor mij echt de grens bereikt. O. wordt nog steeds heel vaak boos, ook op onze kleine meiden, en reageert steeds vaker fysiek.

M. was afgelopen weekend hysterisch toen ze naar bed moest, omdat ze niet alleen durfde te slapen. Ze was bang voor een boze O. en ook vertelde ze dat hij s avonds bij haar in de kamer komt. Dit sluit aan bij dingen die ik heb gezien en ik weiger nog langer een onveilige en onprettige thuissituatie voor de meiden. We gaan op zoek naar een plek in de buurt waardoor we de weekends dat O. er is apart kunnen doorbrengen. Ik vind het heel erg,maar hoe het nu is, gaat het niet.

De gezinsbegeleider vertelde dat ze onlangs evaluatie met het team hebben gehad en hebben geconcludeerd dat O. niks begrijpt van sociale omgangsvormen. Het is of je een blinde vraagt om te zien. Voor H. is dit heel moeilijk,omdat hij,zijn ex en beide families nog steeds niet de echte omvang van het probleem zien. H. snapt wel dat ik nu de grens trek en wil hierin meedenken.
(...)

Dus dat. Er gaat wat gebeuren, het is niet langer houdbaar. Ex van H. neemt me vanalles kwalijk en het interesseert me niet. De keuze voelt goed, ik doe dit voor mijn kinderen en voor mijzelf en stiekem denk ik dat O. het ook zal waarderen. Het doorhakken van die knoop geeft vreemd genoeg rust, terwijl het nu pas echt een onduidelijke tijd gaat worden. Nu komt de moeheid. Ik ben moe van het 24/7 alert zijn, van het beschermen van mijn kindjes, van het investeren en aanpassen. Dit gaat veranderen. Wat het gaat worden? Een black box.