Een nieuw begin
Het blanco scherm voert me terug naar mijn tienerkamer, zo’n 170 kilometer verderop. Het is 2003, een zonnige dag in mei. Mijn hoofd is vol en ik kan niet wachten om mijn gedachten los te laten in mijn virtuele dagboek. Het is nu niet anders dan toen, al ben ik niet meer dezelfde. Ik draag mijn leven met mij mee. Van vluchtige puberromances en weekends vol drank via een sportief en gezellig studentenleven aan de andere kant van het land naar het werkende leven, de ontmoeting met mijn huidige vriend en een iets te snelle verhuizing naar de plaats waar we nu wonen.
Zomer 2018. We zijn net terug van een fijne vakantie. Twee weken in de streek waar ik een aantal maanden woonde. Zo fijn om er terug te zijn en oude bekenden van toen weer te zien. Zo leuk om onze kleine meisjes een stukje te laten zien van een plek die mij dierbaar is. Eindelijk alleen wij vieren. Geen bemoeienis van schoonfamilie, gelazer met exen en stiefkind, gewoon aandacht voor ons. Het heeft ons allemaal goed gedaan.
Helaas vervallen we terug in Nederland direct in het oude patroon: gezeik met de ex van H. Zij heeft haar leven niet op orde, zit niet goed in haar vel en doet ook weinig om uit de bagger te komen. Het woord werken kent ze niet. Gevolg is dat de zoon van H. die bij haar woont, niet wordt opgevoed. Grenzen stellen is lastig en voor een hoogintelligent, manipulatief jongetje met Asperger is dat killing. En voor mij en onze meiden ook, want er is niks met het jongetje te beginnen en dat heeft zo’n impact op ons gezin.
Sinds een jaar volgt hij therapie gericht op socialisatie en voor de vooruitgang heb je een vergrootglas nodig. Agressief is hij, verbaal en fysiek, en ons oudste meisje van 4 spreekt al maanden uit dat ze het niet leuk vindt als hij komt. Zijn boosheid maakt haar bang. Mijn missie in die weekends is om te waken over de veiligheid van de meisjes. Ik vind het nog steeds ongelooflijk dat mijn schoonfamilie hem alleen maar zielig vindt en nog steeds niet wil inzien dat het jongetje een aangeboren stoornis heeft.
Het is zo moeilijk. Al sinds ik de jongen ken, vind ik hem bijzonder. Contact maken is niet mogelijk, alle contact is eenrichtingsverkeer. Toch lag het echt aan mij, het was gewoon een zielig jongetje en hij moest een beetje gepamperd worden. Daar plukken we nu de vruchten van…
Achteraf is het makkelijk praten. Mijn eerste zwangerschap kwam onverwacht en ik ben zo gelukkig met onze kleine meisjes en ook met H. Tegelijk ben ik diepongelukkig met onze leefsituatie op het moment dat onze stiefzoon zijn voet over de drempel zet. Het punt van verstand op 0 en opnieuw beginnen ben ik ver voorbij. Ik behandel het jongetje gewoon, maar als je het gevoel hebt een butler te zijn (en altijd hoort dat het niet goed is) en je nooit een normale vorm van communicatie hebt, kan je geen band opbouwen. Meer dan eens denk ik eraan om apart te gaan wonen met onze meiden, maar wat moet ik dan? Ik wil de meiden niet zoveel moeten missen. De meiden en ik zouden H. missen en hij ons. En dat allemaal om een afschuwelijk weekend 2x per maand waarin je 24/7 alert moet zijn, zodat stiefzoon zijn agressie niet botviert op een klein meisje.
We staan aan de vooravond van weer zo’n weekend from hell. Waar is die steen om onder te kruipen als je hem nodig hebt?
Zomer 2018. We zijn net terug van een fijne vakantie. Twee weken in de streek waar ik een aantal maanden woonde. Zo fijn om er terug te zijn en oude bekenden van toen weer te zien. Zo leuk om onze kleine meisjes een stukje te laten zien van een plek die mij dierbaar is. Eindelijk alleen wij vieren. Geen bemoeienis van schoonfamilie, gelazer met exen en stiefkind, gewoon aandacht voor ons. Het heeft ons allemaal goed gedaan.
Helaas vervallen we terug in Nederland direct in het oude patroon: gezeik met de ex van H. Zij heeft haar leven niet op orde, zit niet goed in haar vel en doet ook weinig om uit de bagger te komen. Het woord werken kent ze niet. Gevolg is dat de zoon van H. die bij haar woont, niet wordt opgevoed. Grenzen stellen is lastig en voor een hoogintelligent, manipulatief jongetje met Asperger is dat killing. En voor mij en onze meiden ook, want er is niks met het jongetje te beginnen en dat heeft zo’n impact op ons gezin.
Sinds een jaar volgt hij therapie gericht op socialisatie en voor de vooruitgang heb je een vergrootglas nodig. Agressief is hij, verbaal en fysiek, en ons oudste meisje van 4 spreekt al maanden uit dat ze het niet leuk vindt als hij komt. Zijn boosheid maakt haar bang. Mijn missie in die weekends is om te waken over de veiligheid van de meisjes. Ik vind het nog steeds ongelooflijk dat mijn schoonfamilie hem alleen maar zielig vindt en nog steeds niet wil inzien dat het jongetje een aangeboren stoornis heeft.
Het is zo moeilijk. Al sinds ik de jongen ken, vind ik hem bijzonder. Contact maken is niet mogelijk, alle contact is eenrichtingsverkeer. Toch lag het echt aan mij, het was gewoon een zielig jongetje en hij moest een beetje gepamperd worden. Daar plukken we nu de vruchten van…
Achteraf is het makkelijk praten. Mijn eerste zwangerschap kwam onverwacht en ik ben zo gelukkig met onze kleine meisjes en ook met H. Tegelijk ben ik diepongelukkig met onze leefsituatie op het moment dat onze stiefzoon zijn voet over de drempel zet. Het punt van verstand op 0 en opnieuw beginnen ben ik ver voorbij. Ik behandel het jongetje gewoon, maar als je het gevoel hebt een butler te zijn (en altijd hoort dat het niet goed is) en je nooit een normale vorm van communicatie hebt, kan je geen band opbouwen. Meer dan eens denk ik eraan om apart te gaan wonen met onze meiden, maar wat moet ik dan? Ik wil de meiden niet zoveel moeten missen. De meiden en ik zouden H. missen en hij ons. En dat allemaal om een afschuwelijk weekend 2x per maand waarin je 24/7 alert moet zijn, zodat stiefzoon zijn agressie niet botviert op een klein meisje.
We staan aan de vooravond van weer zo’n weekend from hell. Waar is die steen om onder te kruipen als je hem nodig hebt?
10 aug 2018
- meld ongepast verhaal
-
*M*
vrijdag 10 augustus 2018 20:36
Dat is heftig. Voor jullie maar ook voor hem; hij komt steeds binnen in een goed draaiend gezin dat wel altijd bij elkaar is... Houd vol, heb geduld.
Heb een aantal maanden een jongen in huis gehad met Asperger. Waar we na heel veel ellende samen achterkwamen, is dat hij baat heeft bij een hele strakke structuur met veel regels (letterlijk, weekplanning en regels opgeschreven en op de koelkast geplakt). Ook dat ik heeeeel ver van te voren veranderingen aan moest geven. Zodra hij kwam, begonnen we eerst in rust aan exact dezelfde rituelen. Dat ging ver: 'je komt binnen, dan begroeten we elkaar eerst. Okay, niet met een kus, met een hand (nu knuffelt hij me helemaal plat als we elkaar zien). Je pakt zelf iets te drinken (later schonk hij ook voor mij iets in), we gaan aan de keukentafel zitten en we vertellen elkaar hoe de dag/het weekend eruit gaat zien. Dat. Dus. Onder andere. Vraagt veel tijd, geduld en liefde/vriendschap. Wat wil hij? Hoe wil hij dat het gaat? En dan een compromis vinden. En we hebben lang geoefend met emoties/ergernissen van iemands gezicht aflezen/lichaamstaal. Hij voelt namelijk niets aan.
Ik heb daarentegen makkelijk praten; het is mijn kind niet, of mijn stiefkind. Ik wens je wijsheid, sterkte en een lange adem.
-
sira
zaterdag 11 augustus 2018 10:47
Dankjewel voor je reactie. Waardeer ik enorm! Meestal word ik uitgekotst, want ik heb er zelf voor gekozen... De dingen die jij noemt, passen we inderdaad toe. We hebben keuzes gemaakt, eerst de basis en de rest volgt. Wat het extra moeilijk maakt, is het gebrek aan regels en structuur in zijn eerdere jaren. Daarnaast is het sociaal emotionele aspect zo zwak dat zelfs tussen andere Aspergers deze jongen erg laag scoort op de schaal. Ook is zijn grondhouding negatief. Stuk voor stuk dingen waar ik als persoon op leegloop. Ik moet door, voor onze meiden..
-
*M*
zaterdag 11 augustus 2018 18:29
Nee, nou, dat zou wat zijn dat iemand uitgekotst wordt omdat hij/zij OOIT een keer een beslissing genomen heeft. Pff. Hebben die mensen, vooral toen ze net hoteldebotel verliefd waren, altijd zulke goede keuzes gemaakt? Nee, natuurlijk niet. Je hebt voor HEM gekozen en voor je twee dochters. Dat is prachtig. Die zoon van hem krijg je er gewoon bij. Misschien zag je er in het begin met een roze blik het problematische er zelf ook niet zo van in? Maar dan, maar dan, als de realiiteit je na verloop van tijd enorm tegen gaat staan... Lastig op z'n minst! Zeker als de ex totaal andere opvattingen heeft dan jullie, is dat een groot probleem waar je juist steun voor zou moeten krijgen en alle medewerking van familie/vrienden. En een luisterend oor, meeleven.
De jongen waar ik het over had, is enorm opgeknapt toen zijn vader dingen met hem ging ondernemen. Alleen met hem. Simpele dingen; vissen, met de hond wandelen... Onverdeelde aandacht. Zoek samen naar iets waar hij zich in kan verliezen: schilderen, koken, judo? Ja, een vechtsport waar hij leert wat pijn doet, wat niet?
Van zijn halfzusjes moet hij natuurlijk afblijven. Verschrikkelijk als ze bang voor hem zijn; dat kan regel nr. 1 worden! Leg het hem uit, hoe laag het niveau ook is. En De Her-Haaaaaaaaa-ling. Misschien heb je iets aan hoe je met je eigen kindjes omging als ze iets deden wat niet mag? Zie hem ook maar als een klein kind. Wel een kind dat voornamelijk afkeuring tegenkomt maar liefde en aandacht nodig heeft als ieder ander mens. -
MLstreepje
dinsdag 14 augustus 2018 15:51
Ik heb geen enkel idee hoe jij je voelt maar petje af dat je die jongen nog niet achter het behang geplakt hebt, zeg maar.
Het lijkt mij ontzettend moeilijk, zeker als je partner niet diezelfde mening deelt.
Heb je je partner wel eens vertelt dat je overweegt te verhuizen hierdoor?
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 29 aug 2018 Keuzes als er enkel verliezers zijn ( 1 )
- O 14 aug 2018 Troubles in paradise ( 4 )
- O 10 aug 2018 Een nieuw begin ( 4 )