Inactief

Ik zet mezelf steeds op inactief. Het is alles, of niets. Ik sta volledig aan, geef uit en doe alles wat ik wil. Tot ik instort, dan sta ik stil. Ik spreek niet af, geef niet uit, blijf thuis en laat het allemaal aan me voorbij gaan. Slechts omdat ik het gevoel heb niet op eigen kracht te kunnen staan. En als ik dat niet zelf kan, wil ik uitvinden waarom niet. En dat doe ik met mezelf. En mijn ouders. Mijn ouders zijn op die momenten de enige mensen die ik kan zien. Mijn beste vriendinnen ook moet ik zeggen. Maar mijn ouders zie ik het meeste. Nu sta ik al een tijdje op inactief, maar ik moet die tijd gebruiken om tot inzichten te komen. Om te ontdekken en alleen maar voor mezelf actie te ondernemen. Nu is het vakantie, nu heb ik de tijd. Die moet ik gebruiken met zo min mogelijk afleiding. Even niks moeten, gewoon concentreren op mezelf.

Vandaag voor het eerst sporten in de sportschool. En ik heb vorige week mijn eerste werkweek gehad. En ik heb stappen ondernomen met het ziekenhuis voor mijn bloedwaardes. Nu ga ik woensdag nog zeggen dat het me fijn lijkt psychische hulp te krijgen en dan denk ik het aardig op een rijtje te gaan krijgen. De onzekerheid over financiën zit me dan nog wel dwars, maar ook daar heb ik de tijd voor om het uit te zoeken. Morgen maar even doen.

"Rustig aan, take your time, niet doen voor iets of iemand maar slechts voor jezelf. Niets moet, alles mag. Neem die tijd die je nu hebt, je hebt m nodig." Is wat ik blijf zeggen tegen mij.
20 jul 2014 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Damn
Damn, vrouw, 31 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende