Ik wou dat niet...

Vanavond had ik flink ruzie met me moeder..
over haar familie,
want ik mag haar kant helemaal niet dat zijn zo 15mensen
ik haat hun van kleinsaf al
als hun komen ben ik altijd weg, dus ik zie ze gelukkig nooit ( zeker al 4 jaar niet meer gezien)
nou zijn we dus aan verhuizen en willen ze komen helpen( wat mij helemaal niet past)
Me moeder had me toen al eerder beloofd dat ze contact met hun op min. zou veranderen, maar wat blijkt nu is dat ze gewoon verder gat als altijd met de contact.
"Rare manier om min. contact te houden"

het probleem is eigenlijk: dat ik niet helemaal "goed" ben... psychies... ik hou het goed voormezelf eigenlijk in de gaten, maar als er over die familie van me moeder word gepraat...gaat het bij mij van binnen net als een vulkan exploderen.

Dat was dus vanavond weer het geval...we schreeuwden tegen elkaar...en mijn moeder begon te huilen ik ook..maar mijn broertje dat was echt de 1ste keer begon ook te huilen en wou mij slaan hij zei ik breek je alle boten tegen mij.
Mijn broertje is echt een sterke persoonm hem boeit echt niks als er wat gebeurd hij doet zijn ding...en huilen heb ik hem al 10 jaar niet meer gezien..

Gelukkig was mijn vader niet thuis anders hadden we allemaal flink klappen gekregen.

k wou niet dat het zo komt echt niet, want bij dit onderwerp gaat het meest mijn moeder kapot.
maar ik laat mij zelf ook niet voor gek houden,,eerst zegt ze zo en doet ze helemaal wat anders.
Nu heeft ze gezegd dat de familie van haar nooit bij ons zal komen in het nieuwe huis. "wie gelooft dat sprookje nu alweer ". Nu moet ik elke dag bang zijn dat hun komen, zo wil ik ook niet leven maar wie boeit dat.


K probeer vaak mensen te manipuleren in alles...ik zeg word toch gelukkig met hun, binnenkort beland ik in de doodkist zowiezo