Ik ben anders

Soms denk ik echt dat ik niet thuis hoor in dit gezien. Als ik niet zoveel op mijn vader leek zou ik van overtuigd zijn, dat ik niet hun dochter ben.
Ik ben precies het overgestelde van hun. Ik vind altijd het tegenovergestelde goed. Dat doe ik niet expres of zo, maar het is gewoon zo. Als ik iets anders zou zeggen(endat moet ik vaak) zou ik niet mezelf zijn. Om zeik en ruzie te voorkomen ben ik dan maar beter vrolijk en het "perfecte kind". Maar soms kan ik gewoon niet meer. Dan zit ik op een fonking eng kamer en huil. Als mijn ouders het merken..en dan word er gepraat met mij hoezo ik huil. Dan vertel ik alles aan me moeder wat ik vind en wat mij echt letterlijk opeet. Nou dan komen er reacties zoals vanavond "jij denkt alleen aan jezelf" "jij bent altijd het probleem" "raar dat niemand dat vind alleen jij". Dan word er geschreeuwd en huilt me moeder ook. Aan me vader kan ik maar een deel van me problemen kwijt, meestal komen dan reacties zoals "domkop" emzo. Maar het andere deel druf ik niet eens te zeggen want dan zouden er doden vallen. Zoals bijvoorbeeld dat ik de moeder van mijn vader, mijn oma helemaal niet kan uitstaan. Dat mens heeft me paar zenuwen gekost. Door omstandigheden wonen we allemaal samen. Ik ben er letterlijk geestelijk ziek van geworden.


Een half jaar geleden wou ik zelfmoord pleggen. Ik heb het hele pakje antidepres. ingenomen, in de hoop dat ik een hartstilstand of zo zou krijgen. Jammer genoeg werd ik na een kwartiertje misselijk+ik kon niet meer praten. Toen werd de ambulance gebeld, was maar een paar uurtjes in het ziekenhuis. Het ziekenhuis verweez me door naar een psychiater.
Oke, iedereen denkt dat ik het probleem ben, in plaats dat mijn ouders eens wat veranderen. Oke ik ben er natoe geweest. Maar ik werd er absoluut niet serieus genomen. Er werden domme grappen over gemaakt, en toen mijn zogenaamde psychiater nog zei dat ik eens vaker naar de bioscoop moet, was ik helemaal zat. Ik ging me zelf maar afmelden, want mezelf voor de gek houden kan ik ook. Thuis werd er niet over gesproken, het is alsof het niet gebeurde.
Vaak, zoals vandaag heb ik toch weer gedachte aan zelfmoord, het komt gewoon.Maar niemand weet dat. Is ook beter zo want er zou toch niks aan gedaan worden,zoals nooit wat word gedaan.

Er word zelfs voor me besloten wat voor opleiding ik moet gaan volgen. Gezellig! Oke, eerst moest ik iets in de verzorging doen, lukte dus niet ben mee gestopt. Het volgend jaar wou ik iets met uiterlijke verzorging doen, maaar NEEEEE ik MOET wat met verzorging weer.. Oke, zal ik me maar voor dat weer inschrijven, want ik wil geen zeik meer horen.