Ik mis je.

Ik mis je, ik mis je zo. Misschien mis ik je nog wel het meest als ik bij je ben. Het is bijna ondraaglijk.

De tijd voor een relatie is nog niet daar zeg jij. En het is niet raar dat onze vriendschap deze wending kreeg, maar het komt te vroeg. Wanneer jij er wel klaar voor bent kun je me niet zeggen.

Daarom houdt ik mijn mond en lijdt ik in stilte. De lieve woordjes die ik tegen je zou willen zeggen slik ik in. Ik zou mijn genegenheid willen tonen; mijn lijf schreeuwt om aandacht, maar ik blijf aan mijn kant van de bank.

Hoe lang kan en ga ik dit nog volhouden? Eigenlijk wil ik weg, maar je laat me niet gaan. Je hebt me nodig om de dingen te verwerken en ik, ik wil je niet in de steek laten.

Besefte je maar hoe onmenselijk dit bijna is, wat je zonder woorden van me vraagt. Maar je hart is gevuld met je eigen zorgen en op dit moment veel te veel in beslag genomen.

En dus gaan we maar door, voor zolang als het duurt en als de bom weer eens barst lijmen we de stukken. Totdat er een dag komt dat ik zal gaan en misschien niet meer terug zal komen…
20 jan 2018 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Intarsia
Intarsia, vrouw, 51 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende