Het werkte niet tussen ons

Als ik m'n ogen sluit dan zie ik je. Je stem hoor ik nog steeds in mijn hoofd en soms voel ik je armen weer om mij heen slaan. Bij films denk ik nog steeds aan je. En hoewel ik van bepaalde dingen geen spijt heb, vraag ik me wel af hoe het soms zover heeft kunnen komen. Soms vraag ik me af of ik (onbewust) niet mijn eigen grenzen ben overgegaan. Ik had niet door dat ik zo gek was op je. Dat ik dingen zou doen die ik eigenlijk misschien niet wilde. Uit angst je kwijt te raken, bang om je te verliezen aan iemand die heel anders was dan ik.

Je leerde me alles uit het leven te halen en te vechten voor de dingen die ik wilde. Je was ambitieus en gaf me energie om dingen te doen die ik nooit eerder durfde. Dankzij jou heb ik nieuwe dingen uitgeprobeerd en een nieuwe passie gevonden. Je hielp me vooruit en hielp me verbeteren. Maar het ging niet tussen ons. Behalve me te stimuleren haalde je ook mijn slechte kant naar boven. Dingen waarvan ik zei dat ik ze nooit zou doen, deed ik toch. Ik wilde bij jou zijn. Jij maakte me aan het lachen en de laatste paar maanden trok ik het heel slecht om alleen te zijn. Corona maakte me verdrietig en jij was er om me op te vrolijken. Alleen vrolijkte je me met de verkeerde dingen op. Je vond me saai als ik niet mee uitging. Je vond me saai als ik een keertje vroeg naar bed wilde. En zelfs al bleef ik tot 4u 's nachts wakker, zelfs dan werd ik als saai bestempeld als ik op dat tijdstip wel gewoon naar bed wilde. Jij wilde altijd meer. Meer drank, meer drugs en steeds later naar huis. Je wilde nachten doorhalen, pas naar huis als het licht werd. Pas naar huis als je niet meer op je benen kon staan of pas naar huis op het moment dat je wist dat je niets meer van de avond zou herinneren.

Ik weet dat je je eigen hachje probeert te redden. Ik weet dat jij weet dat je het verkloot hebt. Dat je al een ander had voordat het klaar was tussen ons en loog toen ik je daar wat over vroeg. Dat je zonder reden negatief over me hebt gepraat om aandacht te krijgen. Dat je een grote fout hebt gemaakt de laatste keer dat we elkaar zagen. Daar denk ik nog bijna iedere dag aan. Dan zie ik alles weer voor me en voel ik hoe je me vastpakt. De rillingen gaan dan over mijn lijf. En dan schuif ik het weer snel van me af. Misschien maak ik het wel erger in m'n hoofd dan het daadwerkelijk was. Het ene moment zie ik je voor me zoals ik je het liefste zag; een lieve gast die er altijd voor me was. Die lieve dingen zei en rekening met me hield. Die mijn voorzichtigheid accepteerde. Het andere moment zie ik je slechte kant. Een arrogante, leugenachtige narcist. Die alles en iedereen om zich heen manipuleert. Die precies weet wat hij tegen iemand moet zeggen om hem of haar om zijn vinger te winden. Die slecht over me praat en mijn (negatieve) aandacht probeert te trekken. Die hoopt dat ik in het bijzijn van andere drama ga schoppen, zodat jij kan zeggen dat ik de doorgedraaide ben van ons twee.

Het werkte niet, dat is absoluut duidelijk. Maar waarom kan ik me er dan niet bij neerleggen?

Ik realiseer me nu pas dat mijn hart is gebroken. Aan de ene kant wil ik je nooit meer spreken, aan de andere kant wil ik nog één keer met je praten om schoon schip te maken. Om je verrot schelden en vervolgens bij je uit te huilen. Om nog één poging te wagen om het enigszins fatsoenlijk af te sluiten.

Maar dat gaat niet.