Het slachtoffer
Het fietsenhok was leeg en verlaten, gelukkig maar! Madelyn sprong van haar rijwiel en liep in de richting van het grijze gebouwtje. Tegen de achterwand van het fietsenhok stond een groepje meiden uit haar klas te kletsen. Een van hen barstte in lachen uit en het duurde niet lang voordat de anderen ook de slappe lach kregen. Een vlijmscherp mes stak in haar hart. Wat zou ze ook graag eens willen lachen. Iets vertellen aan een beste vriendin, samen shoppen… Madelyn had niet door dat ze stilstond, want de stem die achter haar klonk deed haar opschrikken.
‘Hé slome, loop eens door. Dat ouwe barrel van je komt niet vanzelf op z’n plekje terecht!’ Ralph passeerde haar en gaf een trap tegen het frame van haar fiets. Het stuur gleed uit haar handen en het ding kletterde op de grond. Ralph greep haar arm. Tranen sprongen in Madelyns ogen. Hij kon gemeen hard knijpen!
‘Au, laat me los!’ De woorden kwamen piepend uit haar schorre keel.
‘Ach, het spijt me, meisje! Ik wilde niet dat je dezelfde weg als je fiets ging. We zouden niet graag zien dat je naast dat ding tegen de grond sloeg.’
‘Jij misschien niet, maar ik wel!’
Luuk kwam achter Ralph’ s brede rug vandaan en haalde uit met zijn hand. Zijn eeltige handpalm kletste tegen haar wang. De tranen in haar ogen kwamen los. Nee, ze wilde niet huilen!
‘Nee toch, nu moet ze ook nog janken! Wat jammer dat je pappie hier niet is. Die werkt bij de politie, toch?’ Luuks stem klonk spottend.
Na nog een paar gemene woorden en rake klappen, ging de bel. De jongens keerden zich om en slenterden in de richting van het gebouw. Madelyn liet zich naast haar fiets zakken en liet haar tranen lopen. Het duurde een paar minuten voordat ze een beetje gekalmeerd was. Met een eerder gebruikt papieren zakdoekje veegde ze haar tranen weg. Langzaam kwam ze overeind. Haar ribben schrijnden, haar hoofd bonkte en haar arm bloedde. Ze kon niet in de les verschijnen zonder vragende blikken en opmerkingen. Ze wilde ook helemaal niet naar de les. De pijn in haar lichaam was niet te vergelijken met de pijn in haar hart. Die pijn overtrof alles…
‘Hé slome, loop eens door. Dat ouwe barrel van je komt niet vanzelf op z’n plekje terecht!’ Ralph passeerde haar en gaf een trap tegen het frame van haar fiets. Het stuur gleed uit haar handen en het ding kletterde op de grond. Ralph greep haar arm. Tranen sprongen in Madelyns ogen. Hij kon gemeen hard knijpen!
‘Au, laat me los!’ De woorden kwamen piepend uit haar schorre keel.
‘Ach, het spijt me, meisje! Ik wilde niet dat je dezelfde weg als je fiets ging. We zouden niet graag zien dat je naast dat ding tegen de grond sloeg.’
‘Jij misschien niet, maar ik wel!’
Luuk kwam achter Ralph’ s brede rug vandaan en haalde uit met zijn hand. Zijn eeltige handpalm kletste tegen haar wang. De tranen in haar ogen kwamen los. Nee, ze wilde niet huilen!
‘Nee toch, nu moet ze ook nog janken! Wat jammer dat je pappie hier niet is. Die werkt bij de politie, toch?’ Luuks stem klonk spottend.
Na nog een paar gemene woorden en rake klappen, ging de bel. De jongens keerden zich om en slenterden in de richting van het gebouw. Madelyn liet zich naast haar fiets zakken en liet haar tranen lopen. Het duurde een paar minuten voordat ze een beetje gekalmeerd was. Met een eerder gebruikt papieren zakdoekje veegde ze haar tranen weg. Langzaam kwam ze overeind. Haar ribben schrijnden, haar hoofd bonkte en haar arm bloedde. Ze kon niet in de les verschijnen zonder vragende blikken en opmerkingen. Ze wilde ook helemaal niet naar de les. De pijn in haar lichaam was niet te vergelijken met de pijn in haar hart. Die pijn overtrof alles…
21 sep 2020
- meld ongepast verhaal
-
knowthyself
dinsdag 22 september 2020 08:48
Leuk idee om hierbij stil te staan. Wat jij zei klopt wel, soms weten we niet hoe we iemand raken.
Zeker wanneer de gemoederen hoog oplopen en mensen onzeker zijn. En laat de puberteit nou juist die dingen bij iedereen opwekken haha. Emoties en onzekerheid.
De een gaat dominant spelen, de ander maakt zich klein. Een dingetje is, dat mensen die zo verbaal of fysiek agressief worden, primair zijn. Dus je moet ze ook zo behandelen. Van je af bijten.
Ik dacht in de basisschool en de onderbouw dat ik de Betere Persoon was dat ik niet reageerde op kattige mensen/halve(?) pestkoppen maar dat moet je dus wel doen. Ja, kalm, maar raak. Precies waar het pijn doen. Dan leren ze dat het niet oké is. Of zoeken ze een zwakker 'slachtoffer'
Ja, iemand die pest is hoogstwaarschijnlijk ook diep ongelukkig. Je gaat niet uit je weg om tijd te besteden aan het kleineren van andere mensen als je zelfverzekerd bent & vrede hebt met jezelf. Gelukkige mensen doen dat gewoon niet. (Tenzij ze sociopatische trekjes hebben, kan ook.)
Maar daar kun je als slachtoffer niets aan veranderen. Wel tegengewicht bieden of zo nodig hulp inschakelen. (Iedere slag met een vuist of zo is lichte mishandeling en strafbaar gesteld in de wet. Een gesprek met de officier van justitie doet een pestkop vast ook wel goed, tenzij het zo een wanna be gangster is. Dat is weer een ander verhaal.)
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 26 mrt 2024 Sociaal Juridische Dienstverlening ( 4 )
- O 19 dec 2023 HBO-rechten? ( 3 )
- O 15 apr 2022 Ben ik terug?
- O 07 feb 2022 Alweer
- O 31 jan 2022 Hej, I'm back... ( 2 )
- O 01 nov 2021 Een vreselijke leraar.. ( 2 )
- O 12 okt 2021 Ja knikken, nee schudden
- O 12 okt 2021 De vijfde is onderweg!
- O 06 okt 2021 Zwemmen met je ex?
- O 29 sep 2021 ik voel mijn hoofd wel..
- O 28 sep 2021 #4 Moe
- O 20 sep 2021 #3 Vrijstelling
- O 08 sep 2021 #2 Intake ( 1 )
- O 07 sep 2021 #1 Aanvraag ( 1 )
- O 03 sep 2021 Gaan?