het begin

Vandaag heb ik besloten om online een dagboek bij te houden.

Iets waar ik al zo veel vaker aan dacht maar nooit aan ben begonnen.

Ik ben een studente van 20 die na een hele lange weg van herstel na een posttraumatische stress stoornis (en meerdere stoornissen) nog veel issues over heeft gehouden en zichzelf momenteel helemaal kwijt is geraakt en op zoek is naar wie ze nou echt is...

Waarom ik ga schrijven hier;

Misschien is dit voor mij een uitlaatklep of een manier dat ik mezelf terug ga vinden...

In ieder geval, hoi!


-

Dag 1

Het doet me wel goed dat ik toch nog ergens aan ben begonnen.
Een online dagboek waar ik misschien dingen van me af kan typen.

Ik heb therapie voor m'n nachtmerries die niet goed aan slaat...
Nou oke, dat kan. Maar nu wil de therapeute dat ik opnieuw een psychologisch onderzoek laat doen.

4 jaar geleden heb ik zo'n zelfde onderzoek laten doen en ik heb mijn ouders dat dossier nog nooit laten lezen, gewoon simpelweg omdat ik me dood schaam voor hoe psycho ik mezelf vind.

Ik snap gewoon niet hoe ik mezelf zo erg ben kwijt geraakt na 1 traumatische ervaring.
Waarom heb ik vanaf mijn 13de tot m'n 20ste mijn leven geleden in angst en paniek...
Ik vraag me de laatste tijd alleen maar af: Waarom?

Ik weet niet of ik alle vragen in mijn hoofd moet toe laten of ze moet weg stoppen
Want de therapeute heeft gezegd dat mijn wegloop en vermijdingsgedrag een groot probleem is.
Maar als ik de vragen toe laat... Voel ik me weer zo depri.

De dromen 's nachts gaan niet weg, en nog niet te spreken over hoelang ik wakker lig omdat ik niet over mijn exvriend heen ben die me een maand geleden in de steek liet zonder enige duidelijke reden.

Misschien stel ik me wel aan... Ik bedoel, kom op, ik had maar een relatie van een half jaar..
Maar toch voel ik me er zo naar onder.

Ik date wel, met een jongen... Nogal oppervlakking soms een kopje koffie drinken bij m'n favoriete koffiebar...
Hij is wel erg leuk, geinteresseerd, knap... even oud als mij maar ik vraag me af of hij wel volwassen genoeg is.

Wat ik me ook afvraag, zou het me misschien helpen om documentaires te kijken over vermijding of mensen die post traumatische stress stoornissen hebben gehad... of zal ik me er alleen maar rotter door voelen?

Sinds september stel ik me voor het eerst in mijn leven open naar mijn vrienden, ik zeg oprecht en eerlijk; nee het gaat nog niet super,maar ik ben op de goede weg...

Ik heb (terwijl ik het tegenovergestelde verwachtte) heel veel steun gekregen wat echt super fijn was.

Ook zit ik te denken om er even tussen uit te gaan, de trein te pakken naar antwerpen of een tijd te crashen bij een goede vriend in Breda... of zal me dat nog meer in de war brengen?

Al die vragen, ik twijfel altijd zo veel, en dan denk ik: ... stel je nou niet zo aan, doe normaal.
Die act en manier van overleven werkt wel... maar altijd maar kort.

Naar school gaan schrijf ik wel een andere keer over want dat is veelste veel typwerk.

Nou, ik ga maar m'n eten opeten en serie kijken.

Ik zeg slaaplekker en op naar dag 2 om te schrijven
hopelijk houd ik dit wel vol en ga ik niet na deze ene keer schrijven denken; fuck it, het werkt toch niet.
Maar goed we shall seeee