Gênante bekenning

Wat is het eigenlijk toch allemaal geschift. Mijn leven staat nu al zo lang op z’n kop en jij…
Jij bent en blijft zo belangrijk voor mij.
Bijna 37 en verliefd alsof ik 13 ben.

Heb hier mijn leventje. Ik en mijn mannetje en de dagelijkse dingen. Maar god wat ben ik blij als ik aan het eind van de maand jou weer zie. Even samen even alsof alles normaal is.

4 jaar te laat want dan was alles anders
Alweer bijna een jaar elke dag contact. Hoe cliché en gênant het ook is dat die momenten zoveel voor mij betekenen.

Ik wil met je koken, de natuur in, huiselijke dingen doen en uren met je vrijen. Zoveel verlangen heb ik in zeker 10 jaar niet gevoeld. En vreemd genoeg verlang ik nog net zo veel naar je als een jaar geleden. Wat een gekke wereld is het toch.