Flogging Molly

Het is jaren geleden. Zo lang geleden, dat zelfs al zou ik het terug willen vinden nu, ik het waarschijnlijk in die duizenden verhalen niet terug ga kúnnen vinden. Maar de naam, Flogging Molly herkende ik, en hoewel ik niet meer weet waar ik deze hoorde of er over las, het bleef even door mijn hoofd spoken.

Want het was een liedje dat me toegestuurd is toen ik nog veel schreef op een manier waar mensen zich in konden herkennen. Hoe meer verdriet ik had, hoe harder mensen riepen dat ze jaloers waren op me, mijn fans waren, en me wilde leren kennen.

Natuurlijk was niet iedereen enthousiast over me. En met mijn houding destijds snap ik dat ook wel. Ik was vooral bezig met om me heen te trappen en mensen in de maling te nemen. Dat stond los van mijn schrijven, maar zal me niet overal geliefd hebben gemaakt. Hoe dan ook; ik schreef graag terwijl ik naar muziek luisterde. Op een zekere dag vroeg ik de mensen hier om me een liedje te sturen zodat ik er iets over kon schrijven. De meerderheid kende ik niet, dus het ging vooral om de vibe die het nummer over wist te brengen.

En naar mijn idee had iemand ook een liedje van Flogging Molly toegestuurd. Maar welk nummer het was, dat kon ik me for the life of me niet meer herinneren. Geen titel, geen melodie, niets.
Gelukkig staat alles tegenwoordig online, en zo veel muziek hebben ze niet gemaakt kennelijk.
Meerdere albums doorzocht, geen namen die me bekend voorkwamen. Geen melodieën die ik kende. Had ik het dan fout?



Ik weet niet meer wie het me toegestuurd heeft, en nogmaals, in die duizend pagina's van ellende en stom gelul, ga ik het ook niet terugvinden waarschijnlijk. Maar interessant genoeg weet ik de grote lijn van het verhaal nog wel. Het ging over openstaan voor dingen. Met name door de titel. De zon kan wel schijnen, maar je gaat het niet zien als je deur dicht staat. Veel van het leven is een kwestie van perspectief. We bepalen niet wat ons overkomt, wel hoe we er mee om gaan.

Natuurlijk moet er ruimte zijn voor verdriet en je kan alleen bijtanken als je stil staat, zoals dat omdenken bord op de A4 zo mooi laat zien. En dan, op een bepaald moment, is het tijd om weer door te gaan naar het volgende. Hoe we daar gaan komen zie ik nu nog niet, maar het zal een keer gebeuren.

Met een misplaatste vorm van nostalgie denk ik terug aan de hoogte jaren van deze site. Daarmee aan mijn pubertijd en adolescentie.

"Dat schrijven dat je toen deed, doe je dat nog?"
"Nee, eigenlijk niet."
"Waarom niet?"
"..."


Waarom eigenlijk niet?


-VLH
14 jul 2025 - bewerkt op 14 jul 2025 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van VLH
VLH, man, 35 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende