Droom 3 - Het Landhuis

Geschreven: vannacht 04:43


We zaten met zo’n 150 meiden opgesloten in een huis. Een huis wat stond op een groot stuk land met daaromheen; niks. Geen bewoonde werel. Enkel bos, vlakte en hekken met prikkeldraad.

Het was wachten op de dood, wachten op het moment tot één van de mannen die daar rondliepen ons op zouden pakken, meenemen, verkrachten en vermoorden.

De poorten van het huis waren dicht en al zocht ik naar een straaltje licht, een mogelijke uitweg; er was enkel duisternis.

Na uren huilen, stil in een hoekje zitten en zachtjes praten met de andere meiden, stond één van de mannen op en zei “jullie mogen gaan”. Vol ongeloof keken wij elkaar aan. “Echt?”, vroeg ik nog. “Ja, echt. Kijk maar”, zei de man, en de poorten gingen open. De poort aan de voorkant van het gebouw helemaal, de poort aan de achterkant stond op een kiertje. Alle meiden stonden klaar bij de voorkant om te rennen terwijl ze elkaar bijna verdrongen in de wanhoop weer naar huis te willen gaan.
Ik vertrouwde het niet, waarom zouden we ineens mogen gaan?

Terwijl de meiden begonnen te rennen, rolde ik onder het kiertje van de achterste poort door naar buiten. Ik hoorde geschreeuw, schoten, mannen. Ze waren aan het schieten, een soort jachtspel hadden ze ervan gemaakt. De meisjes het hert, zij de jagers.

Aan de achterkant van het gebouw waren een paar leegstaande huizen en bosjes waartussen ik moest schuilen om niet te worden gezien. Ik sprong over een hek, schaafde mijn been open aan het prikkeldraad en rende zo snel mogelijk door. En daar was het: een open weg waar auto’s reden. Een plek waarvan de mannen niet wilden dat ik het zou ontdekken, want daar werd niet alleen ik gezien, maar zij ook. Ik rende tussen de auto’s door, klopte op het raam van een vrouw met twee kleine kinderen achterin haar witte auto en vroeg, nee, smeekte haar of ik alsjeblieft een klein stukje mee mag rijden. “Ze zitten achter me aan, ik snap het als u nee zegt maar alstublieft een klein stukje mag ik alstublieft een klein stukje mee”. Ze keek me even aan en zei “kom maar dan”. Ik gooide mezelf op de achterbank en begon te huilen. Zou ik dan nu eindelijk in veiligheid worden gebracht?