Dikke tranen

Hallo jij, dagboek, daar ben ik weer, terug van weggeweest.

Ik had je even niet meet nodig, het ging eigenlijk wel goed, tot vorige week...

Eerst op werk, te horen gekregen dat we met 2 maanden failliet zijn, een aangezien ik geen vast contract heb, geen rechten voor mij... Al m'n vakantie uren? Gone!

En met ik aan het aftellen was voor m'n trip naar new york, heb ik zaterdag helaas moeten horen dat mijn opa acute leukemie heeft. Bloedkanker, ineens, bij een kerngezonde man van 73. En na 3
Verschillende behandelingen gehad te hebben, hebben we net te horen gekregen dat hij er ook nog een hersenbloeding bij heeft gekregen. Niemand weet nog wat de prognose is, ik moet voor morgen een beslissing maken of ik zondag nog wel naar new york wil. Wat ik ook doe, ik zal mensen teleur stellen.

Lieve opa, ik vond het echt verschrikkelijk om je zo te moeten zien. Zo ziek, zo verward, zo glazig. Met iedere stap die je vooruit lijkt te gaan, ga je een paar uur verder weer 10 stappen achteruit. Ik ben bang dat ol straks afscheid moet nemen van je, veels te vroeg. Naar wie zal ik straks moeten gaan met me vragen? Waar ma ik een uur met je gepraat te hebben nog het antwoord niet weet? Voor wie moet de visite met verjaardagen opstaan, omdat ze in uw stoel zitten? Van wie moet ik de eindeloze verhalen horen, die ik inmiddels al 100x gehoord heb? Opa, wij zijn nog niet klaar voor uw verlies. Vecht nog even, voor ons...