Charlie

Mijn lieve hond Charlie. Hij leeft nog, maar hij gaat erg achteruit. Vorige week donderdag wilde hij in de ochtend opstaan en viel hij telkens om. Bijna alsof hij dronken was. Ik heb met spoed de dierenarts gebeld. En omdat het 5 uur 's ochtends was, was dat de spoeddienst. Die zei: 'kijk het even aan, wordt het erger, bel ons dan. Anders bel je je eigen dierenarts zodra die open gaat.'
Het werd niet erger, gelukkig. Maar dus toch naar de dierenarts gegaan.

Daar bleek dat hij ernstige artrose in zijn heup heeft en dat zijn heupen erg beschadigd en afgezwakt zijn. Ik kreeg pijnmedicatie mee.
Vrijdag lukte het opstaan weer niet, maar daarna ging het de goede kant op. De medicatie sloeg aan en Charlie was weer blij.

Afgelopen nacht had hij enorme last van zijn darmen. Dat heeft hij vaker, maar nog niet zo erg als vannacht. Ik ben er drie keer uit gegaan om de deur te openen en het duurde allemaal erg lang voordat hij terugkwam.

Vanmiddag moest hij ook opeens weer naar buiten. Ik was net te laat met de deur openen, waardoor er wat druppeltjes ontlasting in de keuken op de grond kwamen. En ik zag meteen: bloed.
Dierenarts weer gebeld. Ik moet nu stoppen met de medicatie en kijken hoe het dit weekend gaat. Ik mocht Charlie rijst met kip geven, in de hoop dat het weer beter met zijn darmen gaat.

Het valt me zwaar. Charlie is 14. Hij is oud. Het is mijn eerste hond en hij was er bij een hoop rotmomenten van me. Die keren dat mijn vrienden niets van zich lieten horen, nadat ik geopereerd was, was hij er wel voor me. De keren dat ik me down voelde, of juist heel goed. Hij was er, als een echte trouwe vriend.

En nu wil ik er voor hem zijn. Ik realiseer dat het vanaf nu niet meer beter zal gaan. Zijn heupen zijn verzwakt en beschadigd, dat gaat niet meer beter worden. Tegelijkertijd zijn er genoeg honden die lang met artrose kunnen blijven rondlopen. Dankzij de medicatie gaat dat nog best goed. En natuurlijk is diarree niet altijd heel erg. Kan ook gewoon eventjes zijn.

Maar toch... ik maak me zorgen. Ik wil eigenlijk nog geen afscheid nemen. Al weet ik ook dat ik hem niet onnodig wil laten lijden. De komende tijd maar goed in de gaten houden hoe het met hem gaat.

Hier een paar foto's van hem, gewoon, omdat ik dat leuk vind.

Dit was bij de fokker, toen ik wist dat dit mijn hond zou worden:





Dit was de eerste dag bij mij thuis:



Deze zijn gemaakt tijdens een speciale fotoshoot met meerdere fotografen:









En deze maakte ik vorige week in de wachtkamer bij de dierenarts:




Hopen dat hij snel opknapt.
29 aug 2025 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Nightdream
Nightdream, vrouw, 40 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende