Auw

Hardlopen + een autistische motoriek + een boomwortel dat door het asfalt heen komt = asfalt happen. En God wat doet dat pijn.

En uiteindelijk ook gewoon doorgerend. Moest nog iets meer als een kilometer. Maar wilde niet dat de pijn tijdens het lopen zou beginnen.

Liever thuis in alle rust onder de pijnlijke douche.

Ik kan gelukkig lopen. Ondanks de beurse heup, kapotte knie, kapotte elleboog en kapotte handen.

Oh en mijn plus+ is dus niet meer moeders mooiste. Ook die heeft wat asfalt meegepakt. Maar die werkt ook nog.

Rennen is een medicijn voor mij. Maar dit was verder absoluut niet helpend. Want overprikkeld door de pijn. Maar blijven wandelen dan.