9 april 1976
9 april 1976.
Een zonnige vrijdag was 't.
Op het strand speelt een groepje van 4, treintje. De voorste twee wagonnetjes zijn een bruidspaar. De achterste twee zijn klein. Kinderen nog. Het meisje in groen lacht. Voluit. De twee volwassenen stralen.
Iedereen die langs loopt kan het niet zijn ontgaan ; deze twee horen bij elkaar.
Zij gaan het wel redden samen. Een leven lang.
De fotograaf schiet z'n foto's. Ze tonen later een strakblauwe lucht, en zand dat glinstert als goud. We zien een slanke vrouw in geel en een man met een snor. Ze doen alsof ze kaarten kopen op de boulevard. Oprecht blije ogen kijken recht de camera in.
Wat een mooie dag.
Ik was dat meisje in het groen. Grote bos met krullen op m'n bol.
Een prinsesje voelde ik mij. En nog jaren later was ik ervan overtuigd dat dit de mooiste dag van mijn leven was.
Ik voelde me o, zo belangrijk. Tenslotte was het mijn grote zus die trouwde en ik mocht zomaar haar bruidsmeisje zijn.
Ik zag van dichtbij dat ze elkaar trouw beloofden. Hun leven lang.
Ik denk terug aan die dag. 9 april 1976.
Hoe vlug snelt een leven voorbij.
Was ik toen een meisje van 7, nu volgend jaar 50. Waar bleef de tijd?
De beelden van die gelukkige mensen gaan als een oude film aan me voorbij.
Ze bleven inderdaad bij elkaar, kregen drie zonen en een kleindochter.
Wat een rijkdom dat hij dat kleine meisje nog heeft mogen kennen.
64 werd haar opa maar. Ik had ze zoveel meer jaren gegund. Jaren van groot en gaaf geluk. Hun leven lang.
Een zonnige vrijdag was 't.
Op het strand speelt een groepje van 4, treintje. De voorste twee wagonnetjes zijn een bruidspaar. De achterste twee zijn klein. Kinderen nog. Het meisje in groen lacht. Voluit. De twee volwassenen stralen.
Iedereen die langs loopt kan het niet zijn ontgaan ; deze twee horen bij elkaar.
Zij gaan het wel redden samen. Een leven lang.
De fotograaf schiet z'n foto's. Ze tonen later een strakblauwe lucht, en zand dat glinstert als goud. We zien een slanke vrouw in geel en een man met een snor. Ze doen alsof ze kaarten kopen op de boulevard. Oprecht blije ogen kijken recht de camera in.
Wat een mooie dag.
Ik was dat meisje in het groen. Grote bos met krullen op m'n bol.
Een prinsesje voelde ik mij. En nog jaren later was ik ervan overtuigd dat dit de mooiste dag van mijn leven was.
Ik voelde me o, zo belangrijk. Tenslotte was het mijn grote zus die trouwde en ik mocht zomaar haar bruidsmeisje zijn.
Ik zag van dichtbij dat ze elkaar trouw beloofden. Hun leven lang.
Ik denk terug aan die dag. 9 april 1976.
Hoe vlug snelt een leven voorbij.
Was ik toen een meisje van 7, nu volgend jaar 50. Waar bleef de tijd?
De beelden van die gelukkige mensen gaan als een oude film aan me voorbij.
Ze bleven inderdaad bij elkaar, kregen drie zonen en een kleindochter.
Wat een rijkdom dat hij dat kleine meisje nog heeft mogen kennen.
64 werd haar opa maar. Ik had ze zoveel meer jaren gegund. Jaren van groot en gaaf geluk. Hun leven lang.
03 nov 2017
- meld ongepast verhaal
Schrijver staat geen reacties toe.
- O 04 dec 2023 Politieke Sinterklaas. ( 2 )
- O 08 jul 2023 WA en de vakantiecrisis. ( 2 )
- O 19 feb 2023 Inclusief sprookje ( 6 )
- O 05 dec 2021 Sint en Corona (Gedicht). ( 3 )
- O 14 nov 2021 Hoe dan? ( 14 )
- O 12 nov 2021 @Nightdream ( 6 )
- O 07 sep 2021 De 15 jarige meisjes van vroeger. ( 25 )
- O 05 dec 2020 CoronaSint ( 5 )
- O 25 feb 2020 Dag, lieve broer. ( 26 )
- O 17 sep 2019 De koning, baard en jurk. ( 8 )
- O 13 apr 2019 Onbegrepen ( 2 )
- O 23 feb 2019 Opnieuw geboren. ( 9 )
- O 25 dec 2018 WA en de kersttoespraak. ( 5 )
- O 15 dec 2018 Luisterendoormedewerker. ( 10 )
- O 12 dec 2018 Poenie. ( 14 )