3 weken later

Vandaag voor het eerst weer een paar uurtjes gewerkt.

Vandaag in de war. Jezus, ik ben gewoon aan het ontkennen wat ik heb. Ik wuif het weg. Het komt wel goed, het moet wel goedkomen.

Het perspectief is op zich okay, maar vandaag las ik wat "buddy" verhalen... mensen die hetzelfde hebben meegemaakt en die je kunnen ondersteunen en dat was niet mis.

Ik moet er niet aan denken, maar ik ga vanaf nu nog geregeld gecontroleerd worden op uitzaaiingen. Bij toch wel veel van die buddy's kwam dat jaren later. Toch nog. Een eng idee.

Ik wil er ook niet te lang bij stilstaan, ik wil weer leven, maar ik weet nog even niet hoe. Ik heb hevigere piepen in m'n oren, ik slik meer angstmedicatie, maar ik ben ook weer een beetje aan het werk en ik heb vandaag een bod op een huis gedaan. Spannend! Maar ik ben mezelf echt wel een beetje aan het voorliegen en op de been aan het houden, maar ik weet even niet wat ik moet doen? Hoe ik het moet "afsluiten", hoe ik "verder" kan, hoe ik kan "leren" hier mee om te gaan, want wat is voor mij van toepassing?

En, dit is nu mijn paniek. Duizend gedachten, veel angsten, en het niet meer rationeel kunnen overzien. En dus gooi ik er zo maar weer een pilletje tegenaan. Oh en mindfulness, ja, dat kan ik wel even doen. Ofzo, want dat ben ik aan het leren. Of het werkt weet ik nog niet, maar ik probeer het.
25 okt 2021 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van sadness
sadness, vrouw, 37 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende