15 jaar en terugkerende depressie..

Heyy,
Het voelt een beetje onwennig, zo op deze manier. Ik heb nog nooit online mijn verhaal gedeeld.
Mijn verhalen gaan bij deze de wijde wereld in. Ik hoop dat niemand mij hier gaat herkennen haha!
Ik ben 15 jaar, heb blond haar tot oven mijn schouders, een beetje mascara op, ben altijd "vrolijk" op school en heb last van een terugkerende depressie. Veel mensen, die denken dat ze me goed kennen, hebben dit waarschijnlijk niet door. Ik ben namelijk heel goed in doen alsof. Doen alsof ik de slappe lach heb, alsof ik altijd blij ben, alsof ik gelukkig ben.. Ik ben niet gelukkig. Ik heb al sinds mijn 12e last van deze depressies. Ik word er moe van. Want ik wil zo graag gelukkig zijn, doen alsof is namelijk niet zo leuk. Soms, heel soms, voel ik ineens wel dat geluk dat ik zo intens zoek. Maar op zo'n moment schrik ik daarvan. Zo erg, dat het moment direct voorbij is. Dan voel ik een soort teleurstelling. Want waarom kan ik niet genieten van het feit dat ik even blij en gelukkig was?
Ik durf nu voor mezelf te erkennen dat ik een terugkerende depressie heb, die begon in de lockdown in 2021. Toen ging het mega slecht met me. Sinds toen heb ik altijd een masker opgehad. Hoe graag ik dat masker eraf wil trekken, ik kan en durf het niet. Want ik ben niet de Emma hoe mensen mij kennen. Ik ben gewoon niet mezelf als mensen erbij zijn. Het zal heel lang duren voordat ik mezelf weer terug zal vinden, als ik dat ooit zal gebeuren. Ik ben bang dat mensen denken dat ik het verzin. Dat zou ik misschien vanaf hun punt ook denken. Maar nee, ik voel me echt kut. Zwaar kut. Ik heb een diagnose. Ik verzin dit niet. Ik hoop ook niet, dat als iemand tot zover is, dat het overkomt als klagen. Want ik wil niet klagen. Dat is ook een reden dat ik niets vertel aan vrienden enzo. Want ik weet dat, als ik het vertel, dat ik er heel vaak over zal praten. Want ja, ik ben een prater. Ik heb een vriendin die open is over haar depressie. Ik wil niet dat mensen denken dat ik haar nadoe. Ik had dit ook al voordat ik haar kende. Ik ben bang voor meningen, nare vragen. Ik vind het moeilijk.

Als er iemand is, die nu nog leest, dat waardeer ik Echt waar, Thanks! Misschien lees je dit terwijl jij je ook zo voelt. In dat geval: Lieve jij, je verdient het om hulp te krijgen ban een therapeut, psycholoog een vriend of familielid, of iets vergelijkbaars. Echt waar, ik snap dat het doodeng is. Maar neem die ene stap. Want als jij iets wil bereiken, gaan anderen dat echt niet voor je doen, om de simpele reden dat dit jouw leven is. Durf die ene stap te nemen, en ja, er zijn in je hoofd 1000 redenen om dat niet te doen. Dat herken ik. Maar echt, je krijgt geen spijt. YOU GOT THIS!!

En misschien lees je dit en snap je mijn gevoel niet. Ik ben blij voor je dat je dit niet snapt. Want je mist niks, aan dit gevoel. Als je iemand in je omgeving hebt die een beetje laat doorschemeren dat het niet goed gaat, durf ernaar te vragen! Want diegene schreeuwt waarschijnlijk vanbinnen om hulp. Diegene heeft behoefte aan een knuffel, een paar lieve woorden. Echt, alleen jouw luisterende oor alleen al kan zo opluchten en helpen!

Misschien deel ik binnenkort nog wel wat. Zo ja, wat zou jij graag van me willen weten?
Liefs! XX