Wat een rollercoaster

Zo ongeveer 10 jaar geleden, leerde ik je kennen op Badoo.
Het klikte gelijk in het begin, maar op een geven moment zijn we elkaar toch wat verloren. In al die jaren hebben we vluchtig WhatsApp contact gehad.

Meestal berichtjes in de trend van: hey hoe gaat het en wat doe je in het weekend! Maar soms ook heel plat als in van heb je zin vanavond?

En dan was het weer een paar weken rustig, totdat het zich weer opnieuw herhaalde.
Wel een aantal keer besproken om af te spreken, maar helaas nooit van gekomen. En meestal kwamen de berichtjes ook vanuit mij en zelden vanuit jou. Ook omdat je vaak weekend diensten en nachtdiensten had.

Tot in Augustus dit jaar. We besloten om spontaan af te spreken en gingen filmpje kijken bij jou thuis.
Het was erg gezellig en hebben zelfs even gekust, dat smaakte naar meer, waardoor we in korte tijd wat vaker afspraken. Je had vakantie dus je kon ook wat meer tijd maken.

Eind September zijn we gaan wandelen en merkte ik dat er iets was. We zijn langs het water gaan zitten en je vertelde mij in tranen dat je al vanaf het begin op mij verliefd was en dat we hier nu met kinderen hadden kunnen zitten.

Ik vertelde dat ik je al die tijd ook leuk heb gevonden, maar dat ik in het begin niet echt durfde vanwege mijn onzekerheid en als we eerder hadden afgesproken het niks was geworden, omdat ik er toen nog niet klaar voor was.

Diezelfde avond ben je naar huis gereden en heb je je slaapspullen gehaald. Je bent blijven slapen omdat we beide toch wel emotioneel waren door deze gebeurtenis. Er is verder niets gebeurd, we hebben echt alleen maar geslapen.

Sindsdien videobellen we regelmatig, je werdt weer wat drukker met werk, dus je kon ook niet veel meer afspreken, en als je al kon was het even vluchtig een uurtje. Het appcontact liep soms vlotjes en soms stroef, maar ik miste vanuit jou initiatief. Ik voelde me steeds ongemakkelijke en onzeker worden. Maar op een of andere manier wist je me toch gerust te stellen en keek ik weer uit naar de volgende keren.

Echter gingen er soms wel een week, of 2 weken overheen, omdat je toch de voorkeur gaf aan vrienden. Ik voelde me meer en meer ongemakkelijk worden en zelfs onzekerder. En ging me steeds meer afvragen waarom ik dan niet goed genoeg was. Je kon immers ook met mij een hapje eten.
Na de keer dat we ergens in Oktober hadden afgesproken, had je geen plannen die dag. Je was ziekjes en moe maar ik mocht toch langskomen. Tegen een uur of 3 was ik bij je op zondagmiddag. Ineens ging je met vrienden appen ging je bij hen eten. Je moest om 4 uur weg en was ineens gehaast.

We reden apart weg en haalde me al snel in met de auto alsof je enorme haast had.
Dit was voor mij echt een breekpunt.

Vanaf het moment dat ze vertelde dat ze verlieft op me was geweest, was ik namelijk gaan geloven in een mooie toekomst samen. Met kindjes en alles. Na het werk lekker thuiskomen en knuffelen en dan samen eten en rustig avondje op de bank of avondjes sporten en naar vrienden.

Later in die week wilde ik met haar afspreken om mijn gevoel te uiten, maar ze nam me niet echt serieus. Uiteindelijk zijn er 5 weken overheen gegaan, voordat we elkaar weer zagen, met ups en down. Ze vertelde me dat ze me niet vertrouwde en niet geloofd dat ik haar leuk vond, vanwege haar verleden en ons verleden.
Ik vertelde dat ik het hier echt moeilijk mee had, maar nog steeds met haar door wilde, maar ze wist het nog niet goed en moest nog nadenken.
De week erna verliep het contact weer heel goed.

Tot de maandag erop. Ze was heel erg kortaf en nam niet op. Ze wilde alleen zijn. Uiteindelijk vertelde ze dat ze in de knoei zat met vanalles en nog wat. Ik dacht natuurlijk dat dit met mij had te maken, waardoor ik nog onzekerder werd.
Maar ze vertelde dat dit niet zo was, en dat ze haar familie in Polen miste. (Ja ze is Poolse.) En dat ze met kerst niet bij ze kon zijn en dat dit vanwege werk al paar jaar niet kon.

Gelukkig werdt ze in de loop van de week weer wat opgewekter. Maar helaas brak ik zelf in de week erna op maandag omdat ik het niet meer aankon, vanwege allerlei issues. Ik sliep al maanden slecht, verloor al bijna 10 kg. Nieuwe baan etc. Totdat ik die morgen weer rond 4 uur wakker werd en weer niet kon slapen.
Ik besloot om me ziek te melden en te blijven liggen. Maar ja ik haalde vanalles in mijn hoofd.
Uiteindelijk ben ik tegen 12 uur in de middag spontaan gaan janken.
Daarna naar mijn ouders gereden, die natuurlijk schrokken. Waarna ik naar het ziekenhuis ben gegaan voor reguliere afspraak. In de avond heb ik nog gebeld met haar, maar ze gaf niet echt het idee dat het haar iets deed.

De volgende ochtend ben ik eerst naar de huisarts gegaan, die mij vertelde dat ik richting overspannen aan het gaan was. Ik heb aangegeven dat ik hulp nodig heb en ga nu in gesprek met een psycholoog. Helaas duurt dat een paar weken.

Ik kreeg vanuit haar echt weinig interesse. Waarna ik aangaf dat het misschien beter was dat we weer snel moesten afspreken om goed te praten en we tot die tijd rustiger aan zouden doen. Helaas kreeg ik hier niet echt een duidelijk antwoord op. En door mijn gevoelens die er nog steeds waren, had ik moeite om haar te negeren.
Ik stuurde dus nog steeds berichtjes waar ze niet of nauwelijks op reageerde.
Dit deed en doet me ontzettend pijn.

Tot aan gisteren ze weer ineens actief was. Ze stuurde heel de dag door berichtjes, dat ze kater had en dat ze moe was en blablabla. Ik vroeg of ik even langs kon komen, maar dat was geen goed idee zei ze nadat ik haar belde. Toen ik thuis was probeerde ik nog even te videobellen, maar was er nog een vriend bij haar en zou me bellen als hij weg was. Uiteindelijk heeft ze niet meer gebeld en is ze samen met die vriend in slaap gevallen op de bank. Ze moest vanochtend weer vroeg op om te werken.

Ik heb me weer vanalles in mijn hoofd gehaald gisterenavond en vannacht, waardoor ik weer vroeg wakker was. Ik besloot maar om mijn gevoel via een app berichtje te delen, omdat ik er anders toch niet door kwam.

"Het geeft niets, dat je moe bent, her geeft niets dat er een vriend of vriendin, bij je is. Maar geef me geen valse hoop.
Nu voelt het alsof je me aan het lijntje houdt, ik wil alleen duidelijkheid. Ik geef echt veel om je, maar baal ervan dat je me niet gelooft.

Op deze manier moeten we niet met elkaar omgaan, nu voelt het alsof je me niet serieus neemt.

Laten we alsjeblieft gewoon normaal tegen elkaar doen en serieus zijn, anders kunnen we beter stoppen."

Haar reactie vanmorgen: als je wilt stoppen dan moet je dat doen.

Dit was natuurlijk een schok, maar wel duidelijk.
Ik heb haar gezegd dat het niet alleen om mij gaat, maar ook om haar. Ik wil gewoon weten wat zij wil.
Blijkbaar ben ik niet meer boeiend genoeg.
Daarom wil ik nog een keer samen praten om toch op een normale manier uit elkaar te gaan of wat er dan ook gebeurd, ze stemde er mee in, maar ik vraag me sterk af of het gesprek nog gaat plaatsvinden.

Ze is echt de eerste persoon waar ik diepere gevoelens voor heb en waar ik meerdere keren mee heb afgesproken. Het merendeel van mijn vrienden zeggen dat ik er mee moet stoppen, maar het is gewoon zo moeilijk.

Ik weet niet goed hier mee om te gaan.

Ik ben iig blij met de steun van mijn vrienden en familie