Voorstellen

Hoi,

Ik ben Robin, en ik ben 23 jaar jong Ik heb een my diary aangemaakt omdat ik het fijn vind om van me af te schrijven, maar ik wil niet dat de mensen om mij heen mijn hersenspinsels lezen, dus hoe fijn dat het redelijk anoniem op het internet kan Ik ben dus 23, ik werk als begeleidster op een woonvoorziening, heb een hele lieve vriend. Ik heb voor mijn huidige relatie, een relatie van 6 jaar gehad, en woonde ook samen met mijn ex vriend. Dat het uit ging was het dan ook heel heftig, mijn hart heeft een hele tijd aan gruzelementen in mijn borstkas gelegen. Na een heftige periode, die bijna aanvoelde als een rouw periode, ben ik langzamerhand weer leuke dingen gaan doen, en op het moment dat ik het echt niet verwachte werd ik smoorverliefd.. op mijn beste vriend. Gelukkig voor mij waren zijn gevoelens wederzijds En wij zijn dan nu al ongeveer 6 maanden een stel. Een nieuwe relatie kan je ogen echt openen, ik besef nu dat mijn ex vriend en ik elkaar niet met het respect behandelde die we beide verdiende. Ook helpt en steunt mijn nieuwe vriend mij met werkelijk alles, dat deed hij trouwens als beste vriend ook al.

Ik zal jullie ook wat vertellen over mijn familie.. in elke familie speelt wel iets, maar in die van mij is werkelijk van alles mis, mijn moto is dan ook je familie kies je niet, die krijg je, klikt het niet? jammer maar helaas. Oke mijn familie: ik heb een vader, maar een echte vader is hij niet. Mijn moeder en vader zijn gescheiden dat ik 10 jaar was. De eerste 10 jaar van mijn leven was ik een tevreden en gelukkig kind, en dit is vooral te danken aan mijn moeder, zij deed alles alleen, en omdat ik niet beter wist vond ik dit heel normaal. Na de scheiding begon de ellende, mijn vader is altijd al een cannabis gebruiker geweest, mijn moeder zorgde dat hij dit alleen rookte als wij op bed lagen zodat wij hier niets van mee kregen. Toen mijn moeder, ik en mijn broertje ergens ander woonde, blowde mijn vader elke dag, en op elk tijdstip van de dag, ook als ik en mijn broertje er waren. Ook dronk hij erg veel, zodra hij gedronken had werd hij met steeds grotere regelmaat gewelddadig, voornamelijk naar mijn jongere broertje, die destijds 7 was, om hem te beschermen duwde ik mijn vader vaak, bracht mijn broertje naar bed en ging dan terug naar beneden, waar ik dan meestal nog een klap kreeg omdat ik mijn broertje had geholpen. Aan mijn moeder vertelde ik nooit iets, en ik verplichte mijn broertje het zelfde te doen, ik was te loyaal aan mijn vader, en wilde niet dat mijn moeder ons daar zou weg houden. De jaren verstreken, en de conflicten tussen mij en mijn vader werden steeds heftiger, ik sloeg en schopte hem uiteindelijk ook terug. Mijn moeder voelde ondertussen natuurlijk ook nattigheid, en wilde niet meer dat ik en mijn broer heen gingen, maar ik was oud genoeg om zelf te beslissen, mijn broertje is toen een tijdje niet geweest, ik wel loyaal en puberaal als ik was wel. Het slaan deed me geen pijn, de vernederende dingen die hij zei wel. kerstavond 2008 heb ik er dan ook voor gekozen deze man, die mijn vader had moeten zijn te bannen uit mijn leven, en ik sta tot op de dag van vandaag nog steeds achter mijn keus. Hoe het met mijn vader gaat? Zo ver ik weet is hij dakloos, zijn huis is hem afgenomen vanwege zijn schulden, ik doe als of het me niets doet, maar geloof me, het doet wel een klein beetje pijn.

Mijn moeder, is hertrouwd, met de liefste man van de wereld, mijn paps, want wat hou ik van die man. Hij heeft altijd voor me klaar gestaan, ik heb geruzied met hem zoals elke vader en dochter doen, maar dan op de juiste manier Uit dit huwelijk heb ik ook een heel lief broertje er bij gekregen, hij is ondertussen 7 jaar. Mijn paps heeft ook een dochter, ze is 15 en ook een schat, bijna alles is perfect... bijna dan, want ook mijn broertje, ondertussen 20 jaar is verslaafd. Net als onze vader, en jeetje wat is dat moeilijk. Het liegen, bedriegen, het stelen... Mijn moeder is op van verdriet. Gelukkig heb ik een begeleider kunnen regelen, zodat zij de zorg wat uit handen kan komen, en we zien nu lichtelijke verbetering. Maar hem vertrouwen? Zover als ik hem kan zien. September dit jaar gaat hij op zich zelf wonen, met toezicht van het Leger des Heils, hopelijk heb ik voor die tijd al weer mijn eigen huis!

Ik schrijf dit alles, zodat ik het kwijt kan, want ik ben een 'zorger'. Ik moet iemand helpen, zat zit in mijn systeem, maar regelmatig vergeet ik mijn eigen gevoel te ventileren. Ik heb mijn broertje jaren beschermd, geholpen, een handje boven zijn hoofd gehouden. Nu heeft hij een begeleider, en ben ik mijn 'taak' kwijt. Ergens een opluchting, maar nu heb ik veel meer tijd om zelf te voelen, lastig.. maar ook daar kom ik wel uit.

Het is tijd om te gaan slapen, want morgen sta ik weer vroeg voor mijn cliëntjes te zorgen
Fijne avond allen